Μου δίνεται μια εξαιρετική ευκαιρία να ανοίξω θρησκευτική κουβέντα και να γίνει κόλαση! 3000 σχόλια σε μια μέρα και τέτοια! Δε θα το κάνω όμως και ο λόγος είναι ότι δε θέλω να σας χαλάσω το Πασχαλινό Πνεύμα! Δέχομαι (για χάρη της μέρας και μόνο για σήμερα), λοιπόν, ότι ο Χρηστός γεννήθηκε, έζησε, έπαθε, πέθανε και αναστήθηκε! Δεν ξέρω τι μέρος του λόγου ήταν, αλλά αν ζούσε σήμερα, θα ήταν ο καλύτερος manager ever!

Αδέρφια, η μέρα που περιμέναμε, έφτασε! Μεγάλο Σάββατο (εμένα μου φάνηκε ότι είχε ίδιο μέγεθος με τα υπόλοιπα!), καθώς πλησιάζει η ώρα της Ανάστασης, μαζί της έρχεται και η ώρα που θα τελειώσει η νηστεία. Η διαδικασία καθαρισμού του σώματος, πριν τον καθαρισμό της ψυχής με τη Θεία Κοινωνία. Μεταξύ μας, όμως, τι νηστεία ήταν αυτή που κάναμε όλη τη Βδομάδα; Κάθε βράδυ κρασάκι, καλαμαράκι, σουπιά, χταποδάκι και αστακουδάκια στο Βενεράτο (πληροφοριακά, στο Βενεράτο δεν πιάνουν τα κινητά!!!). Το πόσο καθάρισε το σώμα μας μετά από αυτό το μαραθώνιο κατανάλωσης μαλακίων, είναι άλλο θέμα. Καταλήγω στο ότι υπάρχει τεράστιο κενό στο εθιμικό πλαίσιο της νηστείας. Και τώρα που πέθανε ο Χριστόδουλος, άντε να το μαζέψουνε!
Παρεμπιπτόντως, άκουγα σε μια εκπομπή, ένα παπά που έλεγε ότι στις Γραφές, πουθενά δεν προβλέπεται νηστεία για όλη τη Μεγάλη Βδομάδα, εκτός από τη Μεγάλη Παρασκευή. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, μήπως το έθιμο της νηστείας είναι κατασκεύασμα της νοσηρής επιθυμίας απανταχού ιδιοκτητών ουζομεζεδωπωλείων αλλά και εμπόρων οσπρίων, κηπευτικών και μαλακίων (που είναι και "φωτιά") να κερδοσκοπήσουν. Αυτό το σενάριο, τώρα που το σκέφτομαι, μου ταιριάζει καλύτερα!

Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Από τις 12 και μετά, ένας πακτωλός χοληστερινούχων και παχυντικών εδεσμάτων θα παρελάσει στο τραπέζι μας. Τέτοιες μέρες όμως, δε μπορείς να μη φας; Δίαιτα, από Δευτέρα! Όχι του Πάσχα. Την άλλη, την επομένη της Κυριακής του Θωμά. Ο καθένας ακολουθεί τις συνήθειες της οικογένειας του! Συκώτι, καλτσούνια, κανένα αβγουλάκι και λοιπά!
Κοινός παράγοντας όλων, όμως, είναι το αρνί την Κυριακή του Πάσχα. Το πανηγύρι αρχίζει από νωρίς με άτακτες επιθέσεις στην ξεροψημένη πέτσα και συνεχίζεται με τις πλέον στρατηγικά οργανωμένες μάχες με το που το αρνί θα καταλήξει στις πιατέλες! Μέχρι να φτάσεις στο σημείο να απλώσεις το χέρι σου πάνω στο ερίφιο, μεσολαβεί ένα χρονικό διάστημα! Η απορία μου, λοιπόν, είναι: "Τι σκέφτεται, ή τι θα σκεφτόταν το αρνί σ' αυτό το διάστημα; Ποιά θα ήταν η ψυχολογία του;".
Ετοιμαστείτε για χιουμοράκι! Ο πλέον αρμόδιος για να μας βοηθήσει σ' αυτήν την ψυχολογική ανάλυση, θα ήταν ο Αθανάσιος Διάκος! Βρίζω, το ξέρω, όμως ζητάω συγνώμη και συνεχίζω.
Κανείς δε μπορεί να απαντήσει σ' αυτά τα ερωτήματα! Μπορώ μόνο, να προσπαθήσω να φέρω τον εαυτό μου στη θέση του και να αναλογιστώ ποιά θα ήταν τα πρώτα πράγματα που θα περνούσαν από το μυαλό μου!

Αν, λοιπόν, με σούβλιζαν, τι θα σκεφτόμουν;

1. Γιατί με σουβλίζετε ρε 'σεις;
2. Πολύ ζέστη ρε παιδιά σήμερα, ε; Μου έχει φύγει η πέτσα!
   
3. Μήπως έχω ιδρώσει;
   
4. Είμαι πτώμα...
   
5. Νιώθω κενός σήμερα!
6. Γιατί ρε παιδιά μόνο 10€ το κιλό μου;
7. Άραγε, δείχνω πιο αδύνατος πάνω στη σούβλα;
8. Δώστε ρε παιδιά να φορέσω ένα ρουχαλάκι! Μη μας πουν και επιδειξίες!
9. Πονάει ο κώλος μου! Λες να έχω συγκάψει
10. Άραγε με την πρώτη φορά γίνεσαι gay;
11. Μη μου πείτε ότι έχω άδικο που ζαλίζομαι!
12. Σιγά ρε φίλε, μη γυρνάς τόσο γρήγορα τη σούβλα! Θες να πέσω;
13. Το διπλανό αρνί, τι παραπάνω έχει και του πήρατε μηχανάκι; Του χρόνου θέλω κι εγώ! Το απαιτώ!
14. Άραγε, θα περισσέψει τίποτα να φάω και εγώ;
15. Ρε παιδιά, τι μυρίζει έτσι ωραία;
16. Για μένα δεν έχει μπύρα;
17. Ωραία περάσαμε και φέτος! Άντε και του χρόνου!
18. Προσδοκώ ανάσταση νεκρών!
    

Φαντάζομαι ότι σ' αυτή τη λίστα, θα έχετε να προσθέσετε αρκετές γραμμές ακόμα, οπότε ανυπομονώ να διαβάσω τα σχόλια σας!
Όποια και αν είναι η ψυχολογία του, ένα είναι σίγουρο! Το αρνί δεν πετιέται ποτέ! Πάντα τρώγεται ολόκληρο! Και μη γλύφετε πολύ τα κοκαλάκια! Να βρει και τίποτα ο Πάρις!
Με σύνεση και αυτοσυγκράτηση, λοιπόν, ξεχυθείτε στις εξοχές και πιάστε τις σούβλες! Και το κρασί, με ρέγουλα!

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Με ονόματα που με ταξιδεύουν στο χρόνο, λέω πως περνάω τις ημέρες μου. Πόλεις σταματημένες στα ίδια από καιρό, με σκουπίδια και ζωές που στοιβάζονται στις σκοτεινές γωνιές τους. Οι σκονισμένοι στύλοι ρίχνουν θαμπό φως στους δρόμους, φωτίζουν τη διαγράμμιση σε αυτοκίνητα που τρέχουν σαν δαιμονισμένα προς το πουθενά. Λεωφορεία, τραίνα, πλοία και αεροπλάνα, ρουφάνε ασταμάτητα ανθρώπους, για να ξεράσουν δραπέτες στον επόμενο σταθμό.

Θυμάμαι τις ημέρες στο τραίνο. Με το βλέμμα στις ράγες, αντί στα πρόσωπα, καλωδιωμένη, με το βλέμμα στις βιτρίνες, στα σκονισμένα και άτυχα δέντρα της πόλης, παρακολουθώ την κοπέλα απέναντι να φτιάχνει τα μαλλιά της με κινήσεις κουρασμένες. Με τέλειο μανικιούρ. Τι ωφελεί αν έχεις τα χέρια σου λερωμένα από το έγκλημα και τη λάσπη, τη συνείδηση σκοτωμένη από τις τύψεις; Προσπάθησα να δω την πόλη του φωτός, κι εκείνη πολλές φορές προσπάθησε να μου αποκαλυφθεί κάτω από λαμπερά ηλιόθερμα και κεραίες. Κάτω από βουνά καμένα και γκρίζους ουρανούς, έχασα το ιοστεφές μου άστυ. Πέφτει η νύχτα με ένα σώμα βαρύ σαν σύννεφο. Μας σκεπάζει σε έναν ανήσυχο ύπνο.

Οι πόλεις της Κρήτης, Χανιά, Ηράκλειο, Ρέθυμνο, Άγιος, Ιεράπετρα, Σητεία, Κίσσαμος, Χερσόνησος, θαμπή παρηγοριά στο σκοτεινό μου δωμάτιο. Θέλω να φύγω από εδώ. Να χωθώ στο φοινικόδασος και να ψάξω για καβούρια στο ποτάμι κάτω από το σπίτι μου το καλοκαίρι. Να χορέψω στην Ψαρή Φοράδα, να χαζέψω ερείπια που κολυμπούν στα γαλάζια μας νερά. Θέλω να πιω ρακές στο μιτάτο, κοκτέιλ στις παραλίες, να ακούσω τη φωνή του αετού και του ανέμου, να ατενίσω τα μυθικά μου βουνά, σμιλεμένα από εραστές και κατακτητές. Θέλω να ταξιδεύω στα μάτια των ανθρώπων που αγαπώ, και να βρεθώ σε μικρούς καταρράκτες και κάτω από μεγάλα, γέρικα δέντρα, να ακούσω τη μουσική του φωτός ανάμεσα στα πράσινα φύλλα. Θέλω να περπατήσω πλάι στα κρίνα της άμμου στον Τσούτσουρα, να μπορέσω να δω και τα δύο πελάγη ταυτόχρονα στο Λασίθι, να κολυμπήσω στην αρμύρα του Μπάλου, να περάσω το Κουρταλιώτικο με κανό, να καώ περπατώντας στη ροζ άμμο στο Γαϊδουρονήσι, να πετάξω μαζί με τα γεράκια στο φαράγγι.

Θέλω ένα κόκκινο ηλιοβασίλεμα. Βουτηγμένο στο αίμα.

Υ.Γ. Σας παρακαλώ μόνο, όταν θα πάτε στον Τσούτσουρα, μην κόψετε τα κρίνα, είναι προστατευόμενο είδος. Ας μην επαναλάβουμε τα λάθη των γονιών μας στο Βάι, το Φαράγγι κλπ...

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Εγκαινιάζοντας την ενότητα όπου οι αναγνώστες γίνονται αρθρογράφοι, παραθέτω ένα κείμενο που μας έστειλε κάποιος φίλος, αυτοεξόριστος στο Μπορντό της Γαλλίας, ο οποίος θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του. Υπογράφει απλά ως "D'aiquiry".

Edit: Μετά από σχετική ενημέρωση του ανώνυμου σχολιαστή, να αναφέρουμε ότι το κείμενο έχει αναδημοσιευτεί. Για άλλα σχόλια και παρατηρήσεις μπορείτε να ανατρέξετε στα link του πρώτου σχολίου.

Νεκρική σιγή αν και γεμάτο από κόσμο, μεταφέρει τους ταλαιπωρημένους από τη δουλειά Αθηναίους, αργά. Το ψιλόβροχο και τα κορναρίσματα, μάλλον χαλάνε τη διάθεση ασυνείδητα. Θέσεις πιασμένες, άνθρωποι όρθιοι, κουβέντα καμία.
Η όρθια ηλικιωμένη κυρία με το πλατινέ μαλλί και το ζωγραφισμένο από
ρυτίδες και μπογιά πρόσωπο, παίρνει την απόφαση να εκδηλώσει τον αγενή και ρατσιστικό μονόλογο της. Δέκτης της ακραίας συμπεριφοράς της, ένας μετανάστης (πιθανότατα από τη Νιγηρία, κρίνοντας από το βαθύ σκούρο χρώμα του) του οποίου το δεύτερο «λάθος» -το πρώτο ήταν που ήρθε στην Ελλάδα- ήταν ότι είχε θέση και καθόταν. Με ένα «κόσμιο» λοιπόν τρόπο, η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας, του απευθύνει το λόγο.
-Σήκω να κάτσω!
-...
-Ε, βέβαια! Αφού σας μαζέψαμε όλους εδώ, εμείς φταίμε!
-...
-Κάνεις πως δεν ακούς? Τι δουλειά έχεις εδώ? Γέμισε ο τόπος από μαύρους και Αλβανούς! Σα δε ντρέπεστε λέω 'γω!
-...
Είναι προφανές ότι η αδιαφορία που εισπράττει από τον Αφρικανό επιβάτη την εξοργίζει περισσότερο. Ο κόσμος παραμένει αδιάφορος μπροστά στη σκηνή και μόνο κάτι ψίθυροι από κάποιους που σχολιάζουν το παραλήρημα της, προδίδουν μια ανεπαίσθητη αντίδραση.

Ξαφνικά μια θέση αδειάζει ως δια μαγείας, η οποία τυχαίνει να είναι αυτή
δίπλα από τον αλλοδαπό φίλο μας! Χωρίς δεύτερη σκέψη η ηλικιωμένη κυρία κάθεται ακριβώς δίπλα του και συνεχίζει ακάθεκτη να τον κοσμεί με διάφορα προσβλητικά επίθετα. Εκείνος δεν της δίνει καμιά απολύτως σημασία και την αφήνει να εκτίθεται με τον πιο απλό τρόπο.

Το γεγονός στο σημείο αυτό παίρνει μία εντελώς αναπάντεχη εξέλιξη και του
προσδίδει άλλο ενδιαφέρον. Δύο ελεγκτές που ανεβαίνουν στο «ξεχωριστό» αυτό λεωφορείο θα γίνουν άθελα τους πρωταγωνιστές και αυτοί, στην περίεργη -ως προς την κατάληξη της- αυτή ιστορία.

-Τα εισιτήρια σας παρακαλώ.

Μια κλασσική φράση που γεμίζει με άγχος τους λαθρεπιβάτες και κάνει τους υπόλοιπους να βάζουν το χέρι στη τσέπη τους, ψάχνοντας το «μαγικό χαρτάκι» που θα τους γλιτώσει από το να γίνουν το επίκεντρο στα μάτια των υπολοίπων.

Οι ελεγκτές ξεκινούν τη δουλειά τους από τα δύο άκρα του οχήματος,
δίνοντας χρόνο στους επιβάτες που κάθονται στη μέση να βρουν με την ησυχία τους το εισιτήριο ή να σκεφτούν μια καλή δικαιολογία (για αυτούς που δεν έχουν). Κάπου εκεί κάθονται και οι πρωταγωνιστές μας. Η ηλικιωμένη κυρία βγάζει με μιας το εισιτήριο από την άσχημη δερμάτινη τσάντα της και το κρατάει ψηλά λες και έκανε καμιά τρομερή ανακάλυψη! Χωρίς να το πολυσκεφτεί ο ακίνητος και αμίλητος -μέχρι εκείνη τη στιγμή- αλλοδαπός πρωταγωνιστής μας, βουτάει αστραπιαία το εισιτήριο της και το τρώει! Όλοι κοιτούν με έκπληξη αλλά και κρυφή ικανοποίηση. Ο επόμενος διάλογος μεταξύ του ελεγκτή και της κυρίας είναι όλα τα λεφτά.

-Το εισιτήριο σας παρακαλώ.

-Μου το' φαγε ο Μαύρος!!! (με λυγμούς)

Κάπου εδώ ο κόσμος ξεσπάει σε γέλια, ο ελεγκτής την περνάει για τρελή και το πρόστιμο πλέον έχει γραφτεί στο μπλοκάκι του…

Χθες απόγευμα, πίσω στο γραφείο...

Ο admin ζήτησε το προσωπικό μου σχόλιο για την παραπάνω ιστορία, ως προϋπόθεση για την ανάρτησή της στο pamepotaki.
Ειλικρινά λοιπόν, είναι μια από τις λίγες φορές (τις περισσότερες φορές δεν κρατάω την γλώσσα μου) που σκεφτόμουν αρκετή ώρα τι να γράψω. Όχι γιατί δεν μου κατεβαίνει τίποτα, αλλά γιατί δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω...

Πραγματικά δεν ξέρω αν η παραπάνω ιστορία είναι αστεία ή τραγική. Σε μένα φαίνεται μάλλον τραγελαφική. Από την μια η μιζέρια, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός της ηλικιωμένης κυρίας, που εκφράζεται με έναν από τους χειρότερους τρόπους και από την άλλη η ταπεινότητα, η σιγή και η απέραντη αξιοπρέπεια του μετανάστη από την Νιγηρία, που εκφράζεται με τον πλέον ευρηματικό τρόπο.

Είναι πολλοί οι άνθρωποι που σκέφτονται και φέρονται σαν την πρωταγωνίστρια της ιστορίας. Είναι όμως πολλοί και αυτοί που κυριολεκτικά ψάχνουν να «αρπάξουν» στον αέρα την ευκαιρία, έτσι ώστε να αποδείξουν ότι οι συγκεκριμένες σκέψεις και συμπεριφορές δεν έχουν υπόσταση σήμερα και μόνο φασιστικές μπορούν να χαρακτηριστούν.

Τελικά προς γενική ανακούφιση όλων, η «κυρία» πληρώθηκε με την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος...

D'aiquiry

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Όντας gymholic (δίχως ιδιαίτερα αποτελέσματα όμως) κάθε χρόνο αυτή την εποχή παρατηρώ μία έξαρση στα γυμναστήρια..Στους περισσότερους ή για να λέμε την αλήθεια στις περισσότερες (γιατί οι γυναίκες είναι αυτές που τρελαίνονται) τους έρχεται στο μυαλό πως σε ένα μήνα και κάτι 8α εμφανιστούν στην παραλία και με την ιδέα αυτή τους-τις πιάνει κρύος ιδρώτας έτσι λοιπόν παίρνουν τηλέφωνο τον/την κολλητό/τη (γιατί μόνοι δεν υπάρχει πιθανότητα να αντέξουν πάνω από μια βδομάδα) και αποφασίζουν ότι στον μήνα που έρχεται θα τα δώσουν όλα για να φτιάξουν το σώμα που ονειρεύονται, πράγμα δύσκολο έως ακατόρθωτο εκτός αν κάνουν παρέα με γνωστούς Έλληνες προπονητές ή έχουν διασυνδέσεις με Κίνα (ονόματα δε λέμε για ευνόητους λόγους...).
Το καλύτερο δε είναι ότι πολλοί δεν έχουν καταλάβει που βρίσκονται και συχνά πυκνά ακούς ατάκες του στυλ ''ωραίο μωρό αυτό πρώτη φορά το βλέπω λες να είναι καινούρια;;'' ή ''φιλενάδα κοίτα κάτι μπράτσα που έχει αυτός άσε που νομίζω ότι με κοιτάει''. Το τραγικότερο από όλα είναι όταν έρχονται για γυμναστική με άσπρο κολλάν μαύρο string και το μάτι full eyeliner (ελπίζω να το λέω σωστά).. Συνέλθετε σας παρακαλώ!!!! Αυτά που βλέπετε στην τηλεόραση δεν γίνονται σχεδόν ποτέ στην πραγματικότητα (ότι και καλά μπαίνει ο άντρας κατά λάθος στα γυναικεία αποδυτήρια ζητάει συγνώμη και την ώρα που πάει να φύγει το ξανασκέφτεται μένει και γίνεται ένα μίνι όργιο) και δεν γίνονται όχι επειδή δεν τα σκεφτόμαστε, βάζω και τον εαυτό μου μέσα, αλλά επειδή δεν βοηθάει ο χώρος τουλάχιστον στο γυμναστήριο που πάω εγώ...
Ύστερα από όλα αυτά έχω φτάσει στο συμπέρασμα πως πλέον το γυμναστήριο είναι περισσότερο ένας χώρος συνάντησης παρά ένας τόπος εκγύμνασης. Από τη μία είναι πιο υγειήνο να αθλείσαι και να γνωρίζεις κόσμο αλλά από την άλλη κάποιες φορές πρέπει να κρατιούνται και τα προσχήματα, πήγαινε για ένα ποτό και γνώρισε κόσμο θα υπάρχει μεγαλύτερη διάθεση για ομιλία, γιατί αν την πέσεις σε κανένα πωρωμένο/μένη τη γ****σες μπορεί να βρεις τον μπελά σου, και θα αποφύγεις τυχών δυσάρεστες οσμές .
Πάμε γυμναστήριο λοιπόν για άθληση και τόνωση και ΠΑΜΕ ΠΟΤΑΚΙ όλες τις άλλες ώρες!!!

Υ.Γ Ζητώ συγνώμη που τόσο καιρό δεν είχα γράψει κάτι απλά δεν είχα κάτι να πω!! Το ίδιο θα ζητούσα και από τους υπόλοιπους...

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Ψάχνοντας να βρεις θέμα για να γράψεις σε αυτό το blog είναι μερικές φορές πολύ δύσκολη υπόθεση. Μπορεί να σου έρχονται δεκάδες ιδέες, ο admin θα σου απορρίψει τις μισές και θα σε πείσει πως οι άλλες μισές δεν αρέσουν ούτε σε εσένα τον ίδιο, μπορεί να σηκώνεσαι στην μέση τις νύχτας να τις αποτυπώσεις σε χαρτί και πάντα να σε συνοδεύει η αμφιβολία ότι αυτό που έγραψες δεν θα αρέσει τελικά σε κανένα. Μέχρι την στιγμή που θα διαβάσεις κάτω από το κείμενό σου το πρώτο σχόλιο (ναι, γιούπι, κάποιος ασχολείται μαζί μου!!!) και θα σου διώξει τις ανησυχίες σου. Έρχομαι στο θέμα χωρίς περισσότερη εισαγωγή. Είναι στιγμές τις ζωής σου που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το παλιοκούτι, την τηλεόραση Σε πόσους από εμάς δεν μας έχουν έρθει στο μυαλό, στιγμές από τηλεοπτικές σειρές, από το πουθενά. Χθες με παίρνει τηλέφωνο ένας φίλος από Αγγλία και η οθόνη του τηλεφώνου έγραφε: ΕΚΤΟΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ. Αμέσως μου ήρθε στο μυαλό η ατάκα του Τζόυ από τα φιλαράκια. Δεν εξηγώ παραπέρα, όσοι θυμήθηκαν την σκηνή γελάνε ήδη, οι υπόλοιποι ανατρέξτε στην 10 σεζόν επεισόδιο 15. Τι άλλο να πει κανείς για τα φιλαράκια, εκτός από το να ζητήσει και 11η σεζόν...FRIENDS ARE OVER LET'S KILL OURSELVES όπως γράφει και το T-shirt. Είναι η καλύτερη σειρά που έχει παίξει ποτέ στην τι βι, μαζί με τους Απαράδεκτους, με το άλφα κεφαλαίο. Τώρα που το λέω λες τα φιλαράκια να αντέγραψαν τους Απαράδεκτους; Και οι δύο σειρές έχουν κεντρικό πυρήνα δύο διαμερίσματα στην ίδια πολυκατοικία , δύο παρέες....Όπως και να έχει και οι δύο σειρές τρομερές.

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Διαβάζοντας τα σχόλια και τις εντυπώσεις που άφησε το άρθρο της περασμένης εβδομάδας και αφού επιτέλους παραδόθηκε αυτό το project που εδώ και δύο μήνες μας είχε ταλαιπωρήσει, θα ήθελα να αναφέρω ότι το άρθρο δε γράφτηκε με καμία σκοπιμότητα και με κανένα δόλο. Ήταν απλά κάποιες σκέψεις τις στιγμές που ήθελα να τις μοιραστώ. Ίσως η μοναδική σκοπιμότητα του να ήταν ότι αποτελούσε το έτερο ήμισυ του άρθρου που τώρα διαβάζεται.
Είχα την τύχη, και όχι μόνο, να σπουδάσω στη ζωή μου, όχι ότι τελικά είναι το παν, αλλά και να σπουδάσω δύο φορές. Διανύοντας λοιπόν τη δεύτερη φοιτητική μου ζωή καταλαβαίνω για ακόμα μία φορά το πόσο σημαντικούς φίλους και συνάμα <παρέες> αποκτάς κατά την φοιτητική σου ζωή. Βέβαια δεν θα είστε για πάντα μαζί (εκτός εάν βέβαια ποτέ δεν πάρετε πτυχίο-όλα πιθανά είναι σε αυτή τη ζωή) αλλά θα ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή θα έχεις την δυνατότητα να μιλήσεις μαζί τους, να θυμηθείτε τις πλάκες σας, τα γέλια και τόσες άλλες καταστάσεις που σας ‘έδεσαν’.
Υπάρχει και η επόμενη κατηγορία, υπάρχουν οι φίλοι από τα μαθητικά σου χρόνια που τόσα και τόσα περάσατε μαζί . Τόσες απίστευτες ώρες βαρεμάρας και τρελής νύστας σε ένα θρανίο και με μοναδική ελπίδα οι μουτζούρες πάνω στο θρανίο έτσι ώστε να περάσει η ώρα και να έρθει το διάλειμμα!!!!! Μαζί στις κοπάνες, στα φροντιστήρια, στις βόλτες, στον καφέ αλλά και στην αναμφισβήτητα πολυπόθητη έξοδο του σαββατόβραδου. Είναι σίγουρο πως έχετε τόσα περάσει μαζί, που δύσκολα μπορείς να τους διαγράψει έστω και από τη μνήμη σου!!
Για τους φίλους από τον στρατό, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη μιας και στρατό δεν έχω πάει, ακόμα.
Αλλά για εκείνους που μπορώ με βεβαιότητα να μιλήσω είναι για τους κολλητούς μας φίλους. Μπορεί να προέρχονται από οπουδήποτε, είτε από τα μαθητικά είτε από τα φοιτητικά αλλά και όχι μόνο, και το μόνο σίγουρο ότι με τους συγκεκριμένους έχεις τόσα πολλά να πεις, τόσα πολλά να συζητήσεις, τόσα πολλά να κάνεις. Ακόμα περισσότερα είναι τα πράγματα και οι καταστάσεις που έχετε περάσει μαζί και σας συνδέουν. Έχετε τόσα πολλά να μοιραστείτε, να εκμυστηρευτείτε και προπαντός έχετε άπειρες ώρες μπροστά σας για να τα πραγματοποιήσετε όλα αυτά αν και είμαι απόλυτα σίγουρος πώς έχουμε ζήσει τόσα πολλά και όμορφα πράγματα με τους κολλητούς μας φίλους που θα πουλούσαμε μέχρι και το …PS3…κάποιοι …και τη Burberry τσάντα, για να μην πώ καμπαρτίνα, για να τα ζήσουμε ξανά και ξανά!
Η ουσία λοιπόν και εκεί ήθελα να καταλήξω από το προηγούμενο κιόλας άρθρο, μιας και το έχουμε κατά πολύ βαρύνει το κλίμα, ότι με όλους τους παραπάνω, αλλά και γιατί όχι με όλους πού άθελα μου και χωρίς καμία σκοπιμότητα μπορεί να έθιξα στο προηγούμενο άρθρο, πήγαμε, πάμε και θα συνεχίσουμε ασταμάτητα να……pamepotaki!!!!!!!!!
Υ.Γ. επειδή κάποιος άλλος έχει ‘καπαρώσει' τα soundtrack και επειδή τη συγκεκριμένη περίοδο, πού χρήμα για τα πνευματικά δικαιώματα που ζητάει, εγώ με τη σειρά μου θα καθιερώσω και θα ‘καπαρώσω’ τα !!!!video clips!!! Ένα από αυτά είναι και επόμενο, το οποίο αύριο θα λειτουργήσει ως ξυπνητήρι για μένα.

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Όπως βλέπετε, μου άρεσε η ιδέα, του "ένα soundtrack για κάθε ποστ" και έφτασε η στιγμή να το καθιερώσω ως τακτική και να διεκδικήσω τα πνευματικά δικαιώματα της ιδέας!
Δανείζομαι, λοιπόν, ένα τραγούδι και μια φράση για να ξεκινήσω το σημερινό μου παραλήρημα.

Κάθε άνθρωπος, είναι ένα νησί. Μια θάλασσα μας χωρίζει από τα γύρω νησιά. Μια θάλασσα απέραντης μοναξιάς. Θέλουμε πραγματικά να τη διασχίσουμε; Και αν θέλουμε, μπορούμε;

Δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω να ξεκινήσω ένα τέτοιο θέμα, αλλά θα το κάνω. Μπορεί να γεννιόμαστε μόνοι, να ζούμε μόνοι και να πεθαίνουμε μόνοι. Αυτή είναι μόνο η μια πλευρά του νομίσματος. Ποιά είναι, όμως, η άλλη;
Όταν γεννηθεί ένας άνθρωπος, δεν υπάρχει γύρω του παρά μόνο η οικογένειά του. Είναι τα πολύ κοντινά, στο δικό του, νησιά, γύρω από τα οποία η θάλασσα είναι τόσο ρηχή, ώστε να μπορεί να πάει ακόμα και με τα πόδια, χωρίς καν να χρειαστεί να κολυμπήσει. Όμως δεν είναι μόνο η οικογένεια. Στη ζωή του θα γνωρίσει πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. Αν σηκώσει το κεφάλι του από το πάτωμα, θα δει ότι γύρω από το δικό του νησί υπάρχουν εκατομμύρια άλλα τριγύρω. Κάποια από αυτά είναι πιο κοντά ενώ άλλα είναι πιο μακριά. Στα κοντινά πας εύκολα και γρήγορα. Μόνο λίγα μέτρα κολύμπι χρειάζεται! Δεν κουράζεται να φτάσει, δεν κουράζεται να τα κατακτήσει. Δε θα μπορέσουν να τον κάνουν να τα κατοικίσει.
Το ζουμί δε βρίσκεται ούτε στα προηγούμενα, αλλά ούτε και σ' αυτά που είναι λίγο πιο μακρινά. Βρίσκεται σ' αυτά που αμυδρά φαίνονται στα κιάλια του μυαλού του. Αυτά που νομίζεις ότι είναι τόσο μακρινά ώστε να μην αξίζει να προσπαθήσεις καν. Αυτά που ξέρει ότι ακόμα και να προσπαθήσει, η προσπάθεια δε θα είναι ποτέ αρκετή και θα απογοητευτεί. Αυτά που στο δρόμο για να τα φτάσει, κάποιος καρχαρίας θα βρεθεί, να τον δαγκώσει και θα πληγωθεί. Τελικά, όμως, πώς γίνεται να φτάσει στα νησιά αυτά; Αν τελικά δε φτάσει ποτέ, άξιζε τον κόπο η προσπάθεια; Αξίζει να ρισκάρει να εξαφανιστούν από τον ορίζοντά του, ακόμα και αν τα έβλεπε μόνο σαν "τοπίο"; Μετά από όλες αυτές τις σκέψεις, θέλει ακόμα να κολυμπήσει για να τα φτάσει;
Μπορεί στη ζωή να ερχόμαστε μόνοι και να φεύγουμε μόνοι, αλλά σίγουρα δε ζούμε μόνοι. Και είναι στο χέρι μας να το διεκδικήσουμε αυτό. Άλλοι από τους ανθρώπους που θα γνωρίσουμε θα περάσουν απλά από τη ζωή μας, άλλοι θα μείνουν για λίγο καιρό και άλλοι θα αφήσουν το σημάδι τους στη ζωή και στην ψυχή μας. Ένα σημάδι ανεξίτηλο. Η τελευταία κατηγορία είναι αυτή που εμφανίζει το περισσότερο ενδιαφέρον, κατά την προσωπική μου, πάντα, άποψη. Μπορεί οι "παραλίες" τους να είναι απόκρημνες, τα "βράχια" τους κοφτερά, η "θάλασσά" τους φουρτουνιασμένη, αλλά αν καταφέρεις να πατήσεις το "χώμα" τους, θα δεις ότι εκεί, πίσω από τους πανύψηλους φοίνικες, κρύβεται μια Εδέμ.
Κάνοντας τον απολογισμό του, ο καθένας, αποφασίζει σε ποιους ανθρώπους θα επιτρέψει να περάσουν από τη ζωή του και να πατήσουν το χώμα του. Εγώ, προσωπικά, προτιμώ ανθρώπους που θα γεμίσουν με τα σημάδια τους το κορμί, την καρδιά και την ψυχή μου. Θέλω να κολυμπήσω στα πιο μακρινά νησιά και από εκεί να δω άλλα, πιο μακρινά, πιο δυσπρόσιτα, πιο δύσκολα. Ακόμα και αν δεν καταφέρω να φτάσω ποτέ, θέλω τουλάχιστον να έχω προσπαθήσει. Μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα βρω τη νέα μου πατρίδα. Και δεν θα είναι τόσο μακριά, όσο αρχικά φανταζόμουν...
Η Natasha, αναρωτιέται αν υπάρχει μια αδελφή ψυχή για τον κάθε ένα που έρχεται σ' αυτή τη γη. Natasha, νομίζω ότι για κάθε ένα από εμάς υπάρχουν όσες αδελφές ψυχές θέλουμε εμείς. Η ποσότητά τους, είναι ανάλογη του μεγέθους των συμβιβασμών που είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε. Αν δεν έχουμε τη θέληση να θυσιάσουμε έστω και κάτι μικρό, τότε λυπάμαι, αλλά δεν υπάρχει αδελφή ψυχή για μας.
Ακόμα και αν βρούμε έναν άνθρωπο που θα έχει όλα αυτά που ζητούσαμε στη ζωή μας, με τις λιγότερες δυνατές υποχωρήσεις από μέρους μας, πάντα θα αναρωτιόμαστε αν ποτέ θα καταφέρναμε να βρούμε κάποιον άλλο, ο οποίος θα υπερτερούσε έστω και λίγο σε κάτι από τον προηγούμενο. Τον αφήνουμε και ψάχνουμε για τον καινούριο; Και αν τελικά δεν τον βρούμε; Και αν τελικά χάσουμε και αυτό που έχουμε; Αλήθεια που βρίσκεται, τελικά, αυτή η χρυσή τομή; Και αν στην πορεία τη βρούμε, πώς θα ξέρουμε ότι είναι αυτή;
Η δική μου απάντηση είναι "το ένστικτο". Η δική σας;;;
Η ζωή είναι τζόγος. Δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το επόμενο πέταγμα της μπίλιας στον τροχό...

(Κάθε "επεισόδιο" και μια ιδέα...)

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Περίμενε να φορτώσει το τραγούδι, πάτηστε το play και sit back and enjoy! Αν διαβάζεις αργά, φρόντισε να το βάλεις να ξαναπαίξει γιατί θα σου χρειαστεί σε όλο το άρθρο.


Επαναφέρω στο μυαλό μου ένα άρθρο που διάβασα σε ετούτο εδώ το blog. Το μαρουλάκι, λοιπόν, σε αυτό το άρθρο μας περιγράφει το πως χώνει τα πόδια της στη δροσερή άμμο μιας παραλίας (έστω και αν όλο αυτό συμβαίνει στην φαντασία της) αλλά και τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να μοιραστεί εκείνη την παραλία μαζί μας (αν και προτιμάει να μην το κάνει!).
Η σημερινή μέρα δε μπορεί να χαρακτηριστεί σαν μια καλοκαιρινή μέρα. Είχε, όμως, όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα κάνανε μια συνηθισμένη καλοκαιρινή μέρα να ωχριά (ευχαριστώ για την ορθογραφία μαμά!!!) μπροστά της. Κυριακή, καλή μέρα, καλό φαγητό, καλό ουζάκι και προπαντός καλή παρέα!
Γι' αυτό λοιπόν, σας θέλω όλους σ' αυτή την παραλία! Γιατί τι να την κάνω όλη την παραλία μόνος μου; Ελάτε, λοιπόν, μαζί μου!
Η ώρα είναι 6:30 μμ. Η μέρα είναι η 27 Ιουλίου. Ο ήλιος έχει αρχίσει να χαμηλώνει δίνοντας στον ουρανό ένα πορτοκαλοκόκκινο χρώμα με λίγες γαλάζιες ενδιάμεσες πινελιές! Η άμμος έχει αρχίσει να δροσερεύει και τα πόδια σου μπορούν άνετα να την πατήσουν χωρίς μα χρειάζεται να χοροπηδάς! Εδώ και 45' παίζεις ρακέτες και όταν αποφασίζεις να σταματήσεις, συνειδητοποιείς ότι έχεις άμμο ακόμα και μέσα στα ρουθούνια και αποφασίζεις να κάνεις μια βουτιά. Βγαίνεις βρεγμένος, και αφού σκουπιστείς σωριάζεσαι σε ένα από αυτά τα πάνινα καρεκλάκια που είναι ένα με το πάτωμα. Εκείνη και μόνο τη στιγμή, επανέρχεται στα αυτιά σου η μουσική και παρατηρείς ότι παίζει το παραπάνω τραγούδι. Απλώνεις το δεξί σου χέρι και αγγίζεις ένα παγωμένο ποτήρι με ψηλή κώλωνα και πολύ αλάτι κολλημένο στα χείλη του. Είναι μια λευκή μαργαρίτα. Η πρώτη γουλιά έχει αυτή την τσιμπημένα αλμυρή γεύση, αλλά WTF αυτό είναι η μαργαρίτα after all! Αυτή η πρώτη γουλιά, είναι και η επιτομή εκείνης της μέρας σου!
Είμαι σίγουρος, ότι αυτή τη στιγμή νιώθετε το κάψιμο του αλκοόλ και του αλατιού στο λαιμό σας! Κατάφερα να φέρω τους περισσότερους από εσάς στην παραλία μου. Και τώρα που ξέρω ότι είστε εκεί, θα σας αποκαλύψω πως πω πόσο πολύ μου έχουν λείψει αυτές οι καλοκαιρινές μέρες και νύχτες.
Εδώ στην Κρήτη, δε ζούμε χειμώνα! Κι όμως φέτος, είδαμε και βροχές και χιόνια και κρύα (όσα μπορεί να δει κανείς στην Κρήτη), αλλά αδέρφια, Κρήτη σημαίνει καλοκαίρι, σημαίνει ήλιος, σημαίνει παραλίες, σημαίνει μπάνια! Βαρέθηκα πια τους αέρηδες, τις βροχές και τα κρύα! Έχω βαρεθεί ακόμα και να φοράω πουλόβερ, πουκάμισα, παπούτσια. Θέλω 40άρια!!! Μου έλειψαν οι σαγιονάρες και οι βερμούδες! Μα πιο πολύ απ' όλα, μου έλειψαν οι ρακέτες!
Ζούμε στο μέρος που "όλη η γη" έρχεται για διακοπές! Δε θα βαρεθώ ποτέ να το λέω και δε θα βαρεθώ ποτέ να περνάω τα καλοκαίρια μου κάτω από τον καυτό κρητικό ήλιο!
Η σημερινή μέρα, μου θύμισε πολύ το καλοκαίρι και πολύ δύσκολα θα το βγάλω από το μυαλό μου! Ξέρω ότι είναι ακόμα Απρίλιος και ότι το καλοκαίρι "αργεί", αλλά με την περιγραφή της παραλίας μου σας έβαλα, ουσιαστικά, στον ίδιο βούρκο που μπήκα και εγώ! Και το χειρότερο είναι ότι σήμερα είναι ακόμα... Δευτέρα!
Καλή εβδομάδα, λοιπόν, και καλό καλοκαίρι να έχουμε...

ΥΓ: Ας συνεχίσω τώρα τη μαργαρίτα μου!

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Αφήνοντας στην άκρη ένα θέμα με το οποίο ήθελα να ασχοληθώ εδώ και μέρες και μιας και είναι ώρα περασμένη και δύσκολη (αφού εδώ και μερικές ώρες προσπαθώ με ένα "φίλο" μου, και καλά, να τελειώσουμε ένα project) θα μιλήσω για τη... φιλία!!!! Άραγε πόσους φίλους έχουμε και πόσοι από αυτούς είναι πραγματικοί; Δεν μπορώ να γνωρίζω πόσοι από εσάς που διαβάζετε αυτό το άρθρο είστε σε θέση να απαντήσετε στην ερώτηση αυτή, πάντως εγώ πιστεύω πως οι πραγματικοί φίλοι είναι λίγοι και καλοί. Και για το λόγο αυτό θα διαφωνήσω με το ρητό που λέει ότι ο φίλος σε μία δύσκολη στιγμή φαίνεται. Όχι βέβαια ότι ο πραγματικός φίλος σε μία δύσκολη στιγμή δε θα σου σταθεί και δε θα σου συμπαρασταθεί όπως άλλωστε οφείλει και πρέπει να κάνει, αλλά επειδή οι εποχές έχουν κατά πολύ αλλάξει θεωρώ ότι μπορεί να ξεχωρίσεις έναν πραγματικό σου φίλο και μέσα από τη χαρά σου!

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

(1ος Νόμος του Μέρφυ)

Θα ξεκινήσω την κατηγορία: "Ο νόμος του Μέρφυ του μήνα" με τον εξής νόμο: Η διπλανή ουρά κινείται πάντα πιο γρήγορα. Αν μετακινηθείς σ' αυτήν, θα κλείσει το ταμείο. (Etorre)

Λοιπόν, (δεν αρχίζουμε ποτέ με «Λοιπόν»), έβρεχε καταρρακτωδώς, και ήμουν στο αυτοκίνητο. Έπρεπε να πάω από τη Βιομηχανική στο κέντρο για δουλειά, δέκα λεπτά δρόμος, υπολόγιζα ότι με τη βροχή θα μου πάρει κανένα τέταρτο με εικοσάλεπτο. Βγαίνω στο δρόμο, και αρχίζει το πάρτυ. Λέω δε, να μην πάω από την Εθνική, γιατί δεν ξέρω ακόμη να οδηγώ καλά, και με συνθήκες κατακλυσμού, δεν ήθελα να βάλω κανένα Χριστιανό (ή και αλλόθρησκο, είμαι μεγάλη καρδιά) σε κίνδυνο. Είχε όμως τόση κίνηση, μόνο η Κιβωτός έλειπε από το δρόμο! Πήγα λοιπόν από την παραλία. Κίνηση και εκεί. Λέω να αλλάξω διαδρομή, να μπω από την πόλη, γιατί θυμήθηκα ότι έπρεπε να πάρω έναν φάκελο, και μπαίνω στην πόλη, αλλά άκρη-άκρη. Πανικοβλήθηκα. Αυτό που είδα, δεν φανταζόμουν ότι μπορεί να συμβεί στο Ηράκλειο. Δεν θυμάμαι πώς βρέθηκα στην Αγίου Μηνά. Έβγαλα χειρόφρενο, και πάρκαρα στη μέση του δρόμου για ένα τέταρτο. Για το φάκελο, ούτε λόγος. Για το Γιόφυρο, ούτε για αστείο. Πήρα τα τηλέφωνά μου να μη με περιμένουν, και περίμενα να περάσει ο χαμός. Αλλά δεν περνούσε τίποτα. Ούτε εγώ.
Μπήκα από τα στενά να βγω στην Πλαστήρα, τι το ήθελα; Ο δρόμος ήταν σαν πίστα στο Nintendo. Level 1 στην Αγιου Μηνά, level 2 στην Πλαστήρα, για να πάω στο γραφείο από εκεί που ήμουν (εδώ και 45 λεπτά να σημειώσω), έπρεπε να περάσω το level 3. Την Τρικούπη. Χειρόφρενο στην Τρικούπη, άλλο ένα εικοσάλεπτο. Όταν έφτασα στο Καπετανάκειο, μετά από μιάμιση ώρα στο δρόμο (Βιομηχανική – Γραφείο είναι 10 λεπτά με κανονική κίνηση, ό,τι διαδρομή και να κάνεις), φρενάρει ο μπροστινός μου απότομα, και δοκιμάζω για πρώτη φορά αν δουλεύει το ABS (δουλεύει). Και αναφωνώ: Μα τι κωλόκαιρος είναι αυτός! Και απαντάω καπάκι : «Δεν είναι κωλόκαιρος, ρινόκερως είναι, ηλίθιε, τον κοιτάς ανάποδα!!!» (Αρκάς, Η ζωή μετά). Και (ευτυχώς) με πιάνουν τα γέλια.
Βάσει ενός ενδιάμεσου νόμου του Μέρφυ, όταν είσαι σε μια ουρά αυτοκινήτων και βλέπεις ότι η διπλανή κινείται γρηγορότερα, όταν αλλάξεις λωριδα, η δική σου κινείτα πιο γρήγορα και αυτή στην οποίαν ήσουν αρχίζει και κινέιται. Το ίδιο και στο σούπερ μάρκετ, που έχεις 10 πράγματα, όταν φτάνεις στο ταμείο εξπρές κλείνουν όλα μαζί, ή μένει ένα στο οποίο θα δουλεύει ο μεγαλύτερος στόκος του κόσμου, η εκδίκηση του Θεού στην ανθρωπότητα και στο μόνο ελεύθερο ταμείο δίπλα σου, υπάρχει ένας τύπος με τρία καρότσια πράγματα (πού θα τα βάλει, τι οδηγεί, τριαξονικό γα** τα πριζουνίκ μου;;; ). Αυτό ακριβώς έπαθα κι εγώ. Όποτε άλλαζα διαδρομή ή λωρίδα, αυτή που επέλεγα ήταν χειρότερη από την προηγούμενη.
Το είχε πει ο Μέρφυ, δεν τον άκουσα: Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά θα πάει. Δεν θα πας στο ραντεβού, δεν θα πάρεις το φάκελο, δεν θα κάνεις δουλειά σήμερα, και θα σου σπάσω και τα νεύρα. Έτσι, επειδή μπορώ. Αφού σκεφτόμουν ότι «κάποιος πρέπει να γελάει πολύ μαζί μου σήμερα», πώς μου ήρθε ο Αρκάς και κατάφερα και γέλασα και μου έφυγε η ένταση, ένας Θεός ξέρει. Ένας μπαγάσας Θεός.
Ωστόσο φθηνά τη γλίτωσα. Μιάμιση ώρα καθυστερηση, χαμένος χρόνος από τη ζωή μου και τις Pure Moments μου, και δεν έκανα και δουλειά είναι μικρή απώλεια. Γιατί θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Όπως λέει ο Τελευταίος Νόμος του Μέρφυ,

«Όταν κάτι μπορούσε να πάει στραβά και τελικά δεν πήγε, στο τέλος θα εύχεσαι να έιχε πάει.»

Οπότε, πάλι καλά...

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!