(κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε)

Weird science, funny tech, ξαφνικά μας έκλεισαν στα σπίτια μας. Κλείνουν οι πλατείες, γίνονται πιο μικρές. Μας χαρίζουν wii και playstation, το internet γίνεται πιο γρήγορο, η ζωή μου ρυθμίζεται από τα mhz, τα mbps, το ρεύμα που κόβεται, το ασύρματο που δεν έχει δυνατό σήμα. Έχω και τηλεόραση plasma.

Τα παντζούρια είναι κλειστά, γιατί το φυσικό φως χαλάει την απόδοση και δεν φαίνεται καλά το τελευταίο επεισόδιο του Lost που κατέβασα (μου κατέβασαν), δεν έχει σημασία. Η παραλία ούτως ή άλλως έχει γίνει ένα γιγάντιο τασάκι, η θάλασσα μία απίστευτη θορυβώδης σούπα με ανθρώπινα φασόλια που επιπλέουν, φουσκώνουν και στεγνώνουν τραγικά, με τα μοντέρνα μαγιό τους. Γιατί να πάω; Έχω πλάσμα είπαμε.

Έχω και εσπρεσιέρα, την πήρα 1.500,00€. Κάνει όλους τους καφέδες. Συνδέεται και με το playstation και μπορείς να τη ρυθμίζεις από εκεί. Τέλεια! Αλλιώς δεν θα την έπαιρνα. Σκασίλα μου. Δεν πίνω καφέ. Ποτέ δεν έπινα. Είμαι από τους τύπους που πίνουν νερό και τζίν. Ή ζω ή πεθαίνω να πούμε. Και όταν βγαίνω στο δρόμο, βλέπω σκουπίδια, κακοβαμμένα νύχια και κακοκομμένα μαλλιά. Ακούω και κορναρίσματα που με ενοχλούν πολύ, γιατί έχω κακομάθει με το dolby surround που έχω βάλει σπίτι μου. Γιατί να βγω; Έχω πλάσμα λέμε.

Κάτσε σπίτι, μη βλέπεις ειδήσεις, να βλέπεις μόνο αυτά που θέλω εγώ και να κατεβάζεις τη μουσική που ακούνε οι άλλοι, να βλέπεις σειρές μαζί με όλους, μαζική παραφροσύνη το λένε αυτό (άλλοι το έλεγαν σοσιαλισμό, αλλά εγώ το λέω κοινωνία των τεσσάρων κατηγοριών) και ο διπλανός σου στη διπλανή γειτονιά παίρνει 2 ευρώ το μαρούλι. Αλλά εσένα δεν σε νοιάζει, γιατί εσύ δεν τρως μαρούλι, δεν σου χρειάζεται. Παίρνεις high-tech (weird-tech) βιταμίνες, που παράγει η εταιρεία που είναι χορηγός του Sex and the Village. Όχι τίποτα άλλο, αλλά η θεία μου που μένει στο χωριό, δεν ξέρει όχι τον Manolo Blahnik, αλλά ούτε τον Μακ****** που λέει ο λόγος. Ακούς τι λες; Ακούω τι λέω; Μου φέρνουν και τις βιταμίνες στο σπίτι. Και μαρούλια θα καλλιεργεί η εσπρεσιέρα. Μάλιστα. Νορμάλ. Αγοράζω και Dolce Banana από το ίντερνετ. Και δεν τα φοράω γιατί δεν πάω πουθενά. Άσε που πάχυνα και δεν μου κάνουν. Αλλά είναι πολύ όμορφα αυτά τα ρούχα σε μικρό νούμερο. Τι σημασία έχει που δεν θα τα βάλω; Αφού δεν βγαίνω. Έχω πλάσμα είπαμε. Τα έχω στη ντουλάπα όμως. Είναι δικά μου.

Και η Γη γυρίζει. Οι δρόμοι και οι πλατείες αδειάζουν. Οι κρυφές παραλίες ήταν πάντα τόσο σημαντικές; Τα μπαλκόνια στη γειτονιά μου είναι άδεια, έβαλαν όλοι κλιματιστικά. Με πολλά BTU (ανάθεμα κι αν ξέρω τι είναι τα BTU, πάω στοίχημα την πλάσμα μου ότι και αυτός που μου το πούλησε δεν έχει ξεκάθαρη ιδέα). Κι όμως τα κοτσύφια είναι εκεί, μάχονται τα κοράκια και τις γάτες, πλακώνονται με τα κιρκινέζια για ένα σπόρο που τους πέταξα, τιτιβίζουν, γελάνε, πετάνε, και δεν έγινε και τίποτα.

Πόσες ίντσες είναι η πλάσμα σου; Μα τι βλακεία. Δεν ξέρω να μετρήσω τίποτα σε ίντσες. Ούτε το γραφείο μου. Αλλά η πλάσμα μου είναι μεγάλη.

Σήμερα θα βγω. Δεν ******* και η πλάσμα. Δεν θα την ξανανοίξω όλο το καλοκαίρι.

Θα γίνω ένα φασόλι, και θα στεγνώνω στην καυτή, ελληνική άμμο. Και θα παίζω ρακέτες και βόλλευ. Κομιλφό. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Το κ***** σε λίγο θα σφυρίξει και ο ήλιος έχει ήδη αρχίσει την καθοδική του πορεία. Στριγκλίσματα ακούγονται από τις ράγες, καθώς το τρένο πλησιάζει προς το τέλος ενός ακόμα ταξιδιού.

Σε λίγο όλα θα πάρουν τη θέση τους στην ιστορία. Σε λίγο δε θα έχουν πλέον καμία σημασία.

Το τρένο σταματά αργά, αλλά όχι βασανιστικά. «Λυτρωτικά» είναι η σωστή λέξη. Σε δευτερόλεπτα όλοι θα ξεχυθούν προς τα έξω και θα τρέξουν αφηνιασμένοι προσπαθώντας να βρουν την πιο κοντινή έξοδο. Μην αγχώνεσαι εσύ, όμως! Δεν έχεις, παρά να ακολουθήσεις τις τελευταίες αχτίδες του ήλιου και εκείνος θα σε οδηγήσει.

Σου έχουν λείψει εκείνοι οι άνθρωποι που σε κάνουν ευτυχισμένο και σίγουρα εκεί που ψάχνεις δε θα βρεις κανέναν τέτοιο. Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες έναν τέτοιο;

Η μυρωδιά του λ******* σε επαναφέρει στην ωμή πραγματικότητα! Άλλωστε δεν το έκανες και για διασκέδαση. Παρόλο που πολλά από τα γεγονότα των ημερών θα επέτρεπαν σε πολλούς να το νομίσουν. Μόνο οι βιαστικοί θα έκριναν έτσι! Και σίγουρα εκεί που ψάχνεις δε θα βρεις κανέναν τέτοιο.

Μέρη, άνθρωποι, μυρωδιές, μαγαζιά και καταστάσεις συμπληρώνουν το σκηνικό της θύμησης σου. Όλα αυτά, έστω και άθελά τους, οδηγούν το μυαλό σου στο παρελθόν, σε απαγορευμένα μονοπάτια. Ούτε που μπορείς να τα τοποθετήσεις χρονικά! Είναι χαραγμένα στο μυαλό σου, όμως, γιατί αυτά σου έμαθαν να ζεις. Είμαι σίγουρος ότι δε θα το ξεχάσεις ποτέ.

Όλα γίνονται μηχανικά και πριν το καταλάβεις ανοίγεις το πορτοφόλι για τις απαραίτητες διαδικασίες. Ανεβαίνεις.

Δεν θα οδηγήσεις εσύ, αλλά ξέρεις που θα πας! Δεν είσαι σίγουρος ότι θα φτάσεις, αλλά μπορείς με σιγουριά να μιλήσεις για το που θα είσαι αύριο. Μήπως, τελικά, δε θα έπρεπε να είσαι τόσο σίγουρος. Μήπως, τελικά, δε σου χρειάζεται να είσαι τόσο σίγουρος;

Ο ήλιος έχει πέσει πλέον και τη δουλειά του αναλαμβάνουν τα φώτα της πόλης. Μερικά πράγματα δεν μπορούν να αντικατασταθούν όσο και να προσπαθήσεις! Αλλά μάλλον θα πρέπει να αρκεστείς στα υποκατάστατα. Δε μπορείς να κάνεις και αλλιώς. Νιώθεις μια ελαφριά ώθηση προς το Νότο. Ξέρεις τι είναι, γι’ αυτό και παραμένεις «ατάραχος». Το ταξίδι, έχει ξεκινήσει. Τουλάχιστον αυτό το ταξίδι, ήταν επιλογή σου.

Άραγε φτάνεις στον προορισμό του ταξιδιού ή στην αρχή ενός νέου; Και ποιο απ’ όλα τα ταξίδια της ζωής σου είναι τούτο; Πως θα καταλάβεις ότι το ταξίδι σου τελείωσε και πρέπει να αρχίσεις το επόμενο; Το ξέρω ότι ρώτησες, αλλά και Εκείνος δεν έχει όλες τις απαντήσεις. Είσαι σίγουρος, όμως, ότι προσπάθησε να σε βοηθήσει. Δε θα βρεις ποτέ απάντηση σε όλα αυτά, γι’ αυτό μην ψάχνεις άδικα. Ακολούθησε το ένστικτό σου και αυτό θα σε οδηγήσει στις σωστές λέξεις! Ένστικτο και όχι λογική. Ή μήπως το αντίθετο; Κάνε την καλύτερη σου μίξη! Τώρα είσαι σε καλύτερο δρόμο.

Φεύγεις και στην πλάτη σου υπάρχουν τόσα πολλά! Εσύ τους την γύρισες ή εκείνα; Ή μήπως δεν έχει καμία σημασία; Τίποτα δε σε κρατάει εκεί πια. Το σίγουρο είναι ότι θα ξαναγυρίσεις. Πώς, όμως, θα είναι ο κόσμος σου τότε και ποιός, αλήθεια, θα είσαι;

Το ξέρει ότι χρειαζόσουν να μιλήσεις απόψε. Σε κάποιον κάποιον ήθελες να τα πεις! Κάτι στο πρόσωπο σου το φώναζε. Και παρόλο που η απουσία Του σε αδειάζει, η παρέα της δε θα μπορούσε να σε γεμίσει με καλύτερο τρόπο.
Φαντάζομαι ότι την ευχαριστείς...

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Καθισμένος στο κρεβάτι, με το laptop στα πόδια και έχοντας αντικαταστήσει το κοκκινοροζουλί Cosmopolitan με ένα «μαύρο» φραπέ, αρχίζω να νιώθω σαν την αρσενική Carrie Bradshaw που ετοιμάζεται να αναλύσει ακόμα ένα μεγάλο κεφάλαιο των σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων. Έπρεπε να φτιάξω τέτοια ατμόσφαιρα γιατί αυτό θα προσπαθήσω να κάνω απόψε το μεσημέρι μιας και το σενάριο της ρακετοπαιξίας ναυάγησε!

Πριν ξεκινήσω, να διευκρινίσω ότι όσα αναφέρονται παρακάτω είναι προσωπικές απόψεις και ότι δεν αποτελούν κανόνα απλά παρατηρώ ότι επαληθεύονται όλο και περισσότερο κάθε μέρα μπροστά στα μάτια μου. Δεν αποσκοπούν στο να θίξουν κανένα. Ωστόσο, αν καταφέρει κάποιος να θιχθεί, μάλλον αυτό θα έπρεπε να τον βάλει σε πολλές σκέψεις ?!

Τελευταία, πολλές γυναίκες απευθύνονται σε μένα και έχουν όλες την ίδια απορία: «Γιατί έχουν αλλάξει τόσο πολύ οι άντρες; Γιατί δεν “τα λένε” στις γυναίκες όπως “τα έλεγαν” παλιά;». Ε, λοιπόν, κορίτσια δεν έχετε και πολύ άδικο! Εμείς οι άντρες έχουμε αλλάξει! Οι συνομήλικοι μου και εγώ, μπορεί να μην το κάναμε τόσο έντονα, αλλά παλιότερα οι άντρες δεν αφήναν καμία γυναίκα του περιβάλλοντα χώρου που να μην της “τα πουν”! Το μόνο σίγουρο είναι ότι τώρα κανείς δεν “τα λέει” σε κανένα!

Δεν ξέρω γιατί, αλλά ούτε οι γυναίκες φέρονται όπως παλιά. Αντιμετωπίζουν τους άντρες σαν όντα που έχουν στο μυαλό τους μόνο το sex αλλά και όλους τους πιθανούς τρόπους που θα τους βοηθήσουν να ρίξουν μια γυναίκα στο κρεβάτι. Δεν τις αδικώ και πολύ μιας και πολλοί άντρες το έχουν σαν αυτοσκοπό, αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΕΤΣΙ! Νομίζω ότι αυτό το ξεκαθαρίσαμε.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μήπως τελικά αυτό που αποτρέπει τους άντρες από το να πάνε να μιλήσουν στις γυναίκες, είναι οι ίδιες οι γυναίκες; (σ.σ. εδώ είναι που ο φακός θα εστίασε στη οθόνη μου καθώς πληκτρολογούσα το “οι ίδιες οι γυναίκες;”)

Ακούγοντας τη λέξη «γυναίκα», στο μυαλό τον αντρών έρχονται διάφορα πράγματα. Σ’ εκείνο των λιγότερο διεστραμμένων από εμάς έρχεται ένα γλυκό, χαμογελαστό γυναικείο πρόσωπο, ένα καλλίγραμμο σώμα, μια απαλή φωνή. Μήπως έχει αρχίσει να σχηματίζεται στο μυαλό σας η απάντηση της παραπάνω ερώτησης; Αν όχι, να σας βοηθήσω λίγο, επισημαίνοντας σας ότι οι περισσότερες γυναίκες δεν έχουν καμία σχέση με την παραπάνω περιγραφή. Δεν είναι γλυκιές (είναι σκυλιά), δεν είναι χαμογελαστές (είναι ξινές). Για τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά που ανέφερα παραπάνω, δε θα κάνω αναφορά, μιας και αυτά εναπόκεινται στο γούστο του καθενός! Οι γυναίκες, χτίζεται ένα τοίχο μπροστά σας ο οποίος σας επιτρέπει να βλέπετε τι γίνεται τριγύρω, αλλά αποτρέπει τους υπολοίπους να κοιτάξουν μέσα σας. Επομένως, αφού δεν εξάπτεται το ενδιαφέρον του αρσενικού κυνηγού, μην περιμένεις να σε κυνηγήσει, γλυκιά μου! Διώξε αυτό το σνομπ και μπλαζέ ύφος, γκρέμισε τον τοίχο και θα δεις ότι αμέσως θα αποκατασταθεί η τάξη των πραγμάτων. Αν είσαι γυναίκα και έχεις αρχίσει να θίγεσαι από τα λόγια μου, τότε μάλλον ανήκεις στη κατηγορία των γυναικών που θα απέτρεπαν έναν άντρα να τις προσεγγίσει μόνο και μόνο επειδή επιλέγεις να φαίνεσαι απρόσιτη, ακόμα και αν αυτό δεν ισχύει!

Θέλουμε γυναίκες χαμογελαστές ευδιάθετες, κοινωνικές και ομιλητικές! Τα υπόλοιπα αφήστε τα σε μας…

Δεν είναι όμως μόνο οι γυναίκες που δε χαμογελάνε πλέον; Αναγνωρίζω ότι το να ζεις στην εποχή μας δεν είναι και ότι πιο εύκολο. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε τα προβλήματα μας, τις έγνοιες και τις σκοτούρες μας, που δεν μας επιτρέπουν να είμαστε απόλυτα ξέγνοιαστοι και χαλαροί. Αλλά τελικά, τόσο δύσκολο είναι να βγάλουμε ένα χαμόγελο από τα χείλη μας; Αξίζουν όλα αυτά προκειμένου να φτάσεις στο σημείο να σου φαίνεται περίεργο το θέαμα ενός ανθρώπου που χαμογελάει; Αυτό το λέω από προσωπική εμπειρία. Πολλές φορές μου έχει τύχει να χαμογελάω σε ανθρώπους άγνωστους, άντρες και γυναίκες, και να με κοιτούν λες και βλέπουν μπροστά τους ανθρωπάκι με μεγάλο κεφάλι και αυγοειδή μάτια. Θα σας περιγράψω ένα περιστατικό.

Πηγαίνω με το αυτοκίνητο στο δρόμο και φτάνω σε μια διασταύρωση. Αφού ελέγχω και επιβεβαιώνω ότι δεν έρχεται κανείς, βάζω ταχύτητα και ετοιμάζομαι να περάσω τη διασταύρωση. Ξαφνικά όμως διαπιστώνω ότι μια κοπέλα, πεζή, προσπαθεί να διασχίσει το δρόμο. Πολύ γλυκιά και ιδιαίτερα χαμηλών τόνων, αν κρίνω από την εμφάνισή της. Αφού βεβαιώνομαι ότι δεν πρόκειται να την πατήσω (με είδε και σταμάτησε) και δεδομένου ότι είμαι στη μέση του δρόμου, αποφασίζω να συνεχίσω την πορεία μου, αφού πρώτα της χαμογέλασα, ζητώντας της νοερά συγνώμη που δεν της παραχώρησα την προτεραιότητα. Αφού λοιπόν την έχω στην πλάτη μου, ακούω μια γυναικεία φωνή να λέει «τι θες ρε μαλ****;», οπότε σηκώνω το βλέμμα μου στον καθρέφτη και βλέπω εκείνη την ίδια γυναίκα να έχει σηκώσει το χέρι της προς το μέρος μου και να με κοιτάζει αγριεμένη! Και να φανταστείτε ότι και της χαμογέλασα και ένιωσα άσχημα που πέρασα πρώτος αλλά βγήκα και μαλ***ς.

Κλείνοντας το άρθρο, ήθελα να αναφερθώ και στο πόσο φοβούνται οι άνθρωποι την επαφή skin on skin! Την αγκαλιά, το φιλί, το χάδι! Λες και ο άλλος έχει λέπρα, σύφιλη ή άλλα μεταδοτικά νοσήματα (όχι απαραιτήτως σεξουαλικώς μεταδιδόμενα) και φοβόμαστε να τον ακουμπήσουμε. Υπάρχει καλύτερος τρόπος να υποδεχθείς έναν άνθρωπο από να του δώσεις το χέρι σου, να τον σφίξεις στην αγκαλιά σου και να του δώσεις ένα φιλί; Θα μπορέσεις ποτέ να τον κάνεις να αισθανθεί καλύτερα όλα αυτά που νιώθεις για εκείνον με άλλο τρόπο; Μάλλον όχι. Δηλαδή θέλετε να φτάσουμε σε ΑΥΤΟ το σημείο;

Σε ένδειξη αντίδρασης, λοιπόν, εγώ λέω να συνεχίσω να σνομπάρω ξινούς, κλειστούς και αγέλαστους ανθρώπους, να συνεχίσω να χαμογελάω εισπράττοντας όσα περισσότερα παράξενα βλέμματα και όσα περισσότερα «μαλ***» μπορώ και να αγκαλιάζω όλους τους φίλους και γνωστούς για να τους δείξω πόσο αξίζει να με κρατάνε στη ζωή τους και να τους κρατάω στη δική μου. Μια ζωή μόνος μου, τι να την κάνω; Να δούμε ποιος θα βγει κερδισμένος στο τέλος.

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Έπειτα από καιρό δημοσιογραφικής αδράνειας, μια αναγνώστρια έρχεται να μας τραβήξει από αυτό το τέλμα. Συνεχίζοντας, λοιπόν, την ενότητα όπου οι αναγνώστες γίνονται αρθρογράφοι, παραθέτω ένα κείμενο που μας έστειλε η φίλη μας η Ελίζα.

Είναι γύρω στις 10 το πρωί, πετάγομαι έντρομη κι αλαφιασμένη απ’ το κρεβάτι.. Στο επόμενο δίλεπτο, αφού πια έχω ξυπνήσει κι αφού έχω περάσει τη φάση "Ποια είμαι; Πού βρίσκομαι; Τι σκ*** ήταν αυτό που είδα;", διαπιστώνω ότι για ακόμα μια φορά ένας εφιάλτης θα είναι αρκετός για να χαλάσει η διάθεση και η μέρα μου. Σκούρα τα πράγματα, ούτε πρωινό δεν έχω όρεξη να φάω. Φτιάχνοντας καφέ, προσπαθώ να βγάλω ένα νόημα από όλα αυτά τα ανατριχιαστικά και φρικαλέα που είδα... Μάταια... Αποφασίζω να συμβουλευτώ ονειροκρίτη. Τα αποτελέσματα στο διαδίκτυο αρκετά κι εγώ –εννοείται- τα ψάχνω όλα αναζητώντας την πιο βολική και χαριτωμένη ερμηνεία για την διασκευή του Χάνιμπαλ που μόλις είχα δει. Συγχύζομαι περισσότερο μ’ αυτά που διαβάζω κι απλά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι για όλα φταίνε η μακαρονάδα με τα τέσσερα τυριά, το μισό λίτρο κόκα κόλα και η κρέπα σοκολάτα-μπανάνα που "χτύπησα" το προηγούμενο βράδυ..
Ένας εφιάλτης δεν είναι απαραίτητο να σου χαλάσει τη μέρα (εκτός κι αν μοιάζει με το δικό μου..). Σίγουρα όμως σε βάζει σε μια σκέψη και μια ανησυχία κι αρχίζεις τα τηλέφωνα σε φίλους να τους ρωτάς αν ζουν, αν είναι καλά και να τους λες να προσέχουν γιατί το είδες εσύ το κακό το όνειρο.
Από την άλλη, ένα όμορφο όνειρο, μπορεί να σου φτιάξει τη μέρα. Βέβαια κι εδώ υπάρχει μια σύγχυση καθώς απογοητεύεσαι στην ιδέα ότι ήταν απλά ένα όνειρο.. Ειδικά όταν έχεις δει όνειρα-υπερπαραγωγές, όπως ότι είσαι στη ρουλέτα του Μόντε Κάρλο να έχεις κερδίσει όλα τα λεφτά του κόσμου, ή πλάι στο κύμα και υπό το φως των κεριών να χορεύεις μπλουζ με τον Τζόνι Ντεπ.. (θα το κόψω το βραδινό, το υπόσχομαι)
Αυτό που δεν θα καταλάβω ποτέ με τα όνειρα είναι το εξής: "Πώς γίνεται κάθε φορά που βλέπω εφιάλτη να πασχίζω να ξυπνήσω για να γλιτώσω από το μαρτύριο (λες και υπάρχει έξοδος κινδύνου μέσα στο όνειρο), ενώ κάθε φορά που βλέπω κάτι όμορφο να πρέπει πάντα να με διακόπτει το ξυπνητήρι, το κουδούνι, το τηλέφωνο, το κομπρεσέρ του γείτονα κι ότι άλλο ενοχλητικό υπάρχει σε ήχο..".
Τι είναι όμως τα όνειρα; Σημαίνουν κάτι; Είναι προφητικά; Μήπως είναι σημάδια από το ανώτερο σύμπαν και θέλουν κάτι να μας πουν; Πολλά και διάφορα έχουν γραφτεί και ειπωθεί για τον "κόσμο των ονείρων". Καζαμίες κι ονειροκρίτες δίνουν ερμηνείες για ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί (το ξέρετε ότι υπάρχει ερμηνεία για το dna?! Για ώρα ανάγκης, σε περίπτωση που ονειρευτεί κανείς τη διπλή έλικα..), λαϊκές ρύσεις λένε μεταξύ άλλων ότι "τα όνειρα της Κυριακής δεν βγαίνουν" ενώ "τα όνειρα της Πέμπτης βγαίνουν" και άλλα τέτοια..
Τώρα πια πιστεύω ότι δεν ισχύει τίποτα απ’ όλα αυτά.. Τα όνειρά μας σχετίζονται πάντα με την πραγματικότητα. Αντικατοπτρίζουν τις επιθυμίες, τις ανησυχίες, τις φοβίες μας. Ακόμα και τα πιο αλλόκοτα όνειρα, είναι ένα συνονθύλευμα από καταστάσεις που έχουμε ζήσει στο παρελθόν, από πρόσωπα και πράγματα που έχουμε δει, ακούσει ή διαβάσει γι αυτά και που έχουν "καταγραφεί" στο υποσυνείδητό μας. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
Κι όμως τελικά πιστεύω στα όνειρα.. Σε αυτά που "βλέπω" όταν είμαι ξύπνια.. Σε αυτά που όσο κι αν με τρομάζουν, όσο ανέφικτα κι αν φαντάζουν, εγώ θα επιμένω.. Γιατί είναι μόνο στο δικό μου χέρι αν θα βγουν αληθινά..

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Στον Πειραιά, όπου είχα την ευτυχία να περάσω τα 5 υπέροχα φοιτητικά μου χρόνια (μάνα, νοσταλγία...), επέστρεψα στο κολαστήριο του σπιτιού μου μετά το Πάσχα, και ετοιμαζόμουν για την εξεταστική Ιουνίου. Καθάρισα και λίγο, και μια Κυριακή, είπα να καλέσω παρέα, να φάμε μαζί. Φεύγει η παρέα και αρχίζω να πλένω πιάτα. Εκεί που κάθομαι σαν καλό παιδί, με τα παράθυρα ανοιχτά, μπαίνει ένα κατσαρίδι. Ω, ανάθεμάτα, μπορούν να με στείλουν, έτσι; Το φονεύω με μεγάλο πάθος, σαν τον Άη Γιώργη το δρακοντοκτόνο, με τη γνωστή και εγκεκριμένη από την ΕΕ μέθοδο που λέγεται «χημικός πόλεμος (βλ.Τέζα) μετά συμπιέσεως (σφουγγαρίστρα)» και πέφτω για ύπνο. Το πρωί, ξυπνάω, και αρχίζω να πλένω τα πιάτα. Να σημειωθεί ότι στο σπίτι μου στο Μικρολίμανο, δεν έριχνα ούτε κατακάθι του καφέ, ούτε λάδια, για να μη βουλώνει του σιφόνι. Πώς τα κατάφερε και βούλωσε, ακόμη το ψάχνουν οι επιστήμονες στο ΙΤΕ.

Είμαι χωρίς σιφόνι, δεν κατεβαίνει τίποτα, ούτε με τουμποφλό, ούτε με Θεό, ούτε με προσευχές, ούτε με τη βοήθεια του κοινού. Παίρνω την αποφρακτική εταιρεία, και μου λένε ότι θα έρθουν την επομένη. Το πρωί πάω να αλλάξω μία λάμπα, κλείνω την ασφάλεια, την ανοίγω, δεν έχω ρεύμα. Λέω, κάηκε η ασφάλεια. Την αλλάζω. Δεν γίνεται τίποτα. Κόπηκε το ρεύμα. Είχαν έρθει οι τεχνικοί, την ώρα που άλλαζα τη λαμπα, το θυροτηλέφωνό μου δεν λειτουργούσε (δεν το θυμάμαι ποτέ να λειτουργεί, σε σημείο να μου αφιερώνουν το «Έχω μάθει να κοιμάμαι με την πόρτα ανοιχτή») και δεν χτύπησαν κανένα κουδούνι να ρωτήσουν τι γίνεται, ποιος είναι εδώ κλπ, ούτε πήραν κανένα τηλέφωνο. Εγώ όμως νόμιζα ότι είναι διακοπή. Ήρθε όμως το βράδυ. Παίρνω τηλέφωνο μία φίλη μου, πάω και κοιμάμαι εκεί, (κανονικό crash που λένε και στο OC), και την επομένη πάω στη ΔΕΗ και ανακαλύπτω ότι κάποιος καραγκιόζης έστειλε το λογαριασμό σε λαθος διεύθυνση, και είχε μείνει απλήρωτος. Τον πληρώνω, μαζί με το τέλος επανασύνδεσης. Το σιφόνι βουλωμένο. Ρεύμα δεν είχα. Να σημειωθεί, ότι εκείνον τον καιρό, είχε έρθει ένας λογαριασμός ΟΤΕ 210€. Πού θα τα έβρισκα; Και είχε κολλήσει και το κινητό μου, και το μόνο που έκανε ήταν να παίρνει φωτογραφίες και να παίζει ραδιόφωνο. Μόνο κινητό δεν ήταν. Κάποια στιγμή εκέινην την ημέρα, γύρω στο απογευματάκι, με παρέα στο μπαλκόνι να διηγούμαι τα παθήματά μου, χτυπάει το τηλέφωνο, και ακούω μια ανδρική φωνή να λέει: «Η κυρία *****;» «Ναι» απαντάω, «ποιος είστε;». «Σας παίρνουμε από την ΕΥΔΑΠ, σε λίγο δεν θα έχετε ούτε νερό». Τελευταία στιγμή πριν τη λιποθυμία, αναγνώρισα τη φωνή του φίλου μου του Γιάννη...

Εκείνην την εβδομάδα, ήρθε η αποφρακτική και καθάρισε το σιφόνι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που είχα χωθεί μέσα στο ντουλάπι και ξέπλενα το χάλι που είχαν αφήσει (νά’ναι καλά οι άνθρωποι εκεί που είναι) και τραγουδούσα στο σιφόνι μου: «Χωρίς νερό μπορώ, χωρίς εσένα όχι». Οι αγαπημένοι μου φίλοι, το ίδιο Σάββατο, με πήγαν στον Κιάμο, και το άκουσα live, πρώτο τραπέζι πίστα. Καταραμένο alternative, μόνο η λαϊκή ψυχή δείχνει κατανόηση σε κάτι τέτοιες στιγμές...

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!