Survivor
Όπως βλέπετε, μου άρεσε η ιδέα, του "ένα soundtrack για κάθε ποστ" και έφτασε η στιγμή να το καθιερώσω ως τακτική και να διεκδικήσω τα πνευματικά δικαιώματα της ιδέας!
Δανείζομαι, λοιπόν, ένα τραγούδι και μια φράση για να ξεκινήσω το σημερινό μου παραλήρημα.
Κάθε άνθρωπος, είναι ένα νησί. Μια θάλασσα μας χωρίζει από τα γύρω νησιά. Μια θάλασσα απέραντης μοναξιάς. Θέλουμε πραγματικά να τη διασχίσουμε; Και αν θέλουμε, μπορούμε;Δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω να ξεκινήσω ένα τέτοιο θέμα, αλλά θα το κάνω. Μπορεί να γεννιόμαστε μόνοι, να ζούμε μόνοι και να πεθαίνουμε μόνοι. Αυτή είναι μόνο η μια πλευρά του νομίσματος. Ποιά είναι, όμως, η άλλη;
Όταν γεννηθεί ένας άνθρωπος, δεν υπάρχει γύρω του παρά μόνο η οικογένειά του. Είναι τα πολύ κοντινά, στο δικό του, νησιά, γύρω από τα οποία η θάλασσα είναι τόσο ρηχή, ώστε να μπορεί να πάει ακόμα και με τα πόδια, χωρίς καν να χρειαστεί να κολυμπήσει. Όμως δεν είναι μόνο η οικογένεια. Στη ζωή του θα γνωρίσει πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. Αν σηκώσει το κεφάλι του από το πάτωμα, θα δει ότι γύρω από το δικό του νησί υπάρχουν εκατομμύρια άλλα τριγύρω. Κάποια από αυτά είναι πιο κοντά ενώ άλλα είναι πιο μακριά. Στα κοντινά πας εύκολα και γρήγορα. Μόνο λίγα μέτρα κολύμπι χρειάζεται! Δεν κουράζεται να φτάσει, δεν κουράζεται να τα κατακτήσει. Δε θα μπορέσουν να τον κάνουν να τα κατοικίσει.
Το ζουμί δε βρίσκεται ούτε στα προηγούμενα, αλλά ούτε και σ' αυτά που είναι λίγο πιο μακρινά. Βρίσκεται σ' αυτά που αμυδρά φαίνονται στα κιάλια του μυαλού του. Αυτά που νομίζεις ότι είναι τόσο μακρινά ώστε να μην αξίζει να προσπαθήσεις καν. Αυτά που ξέρει ότι ακόμα και να προσπαθήσει, η προσπάθεια δε θα είναι ποτέ αρκετή και θα απογοητευτεί. Αυτά που στο δρόμο για να τα φτάσει, κάποιος καρχαρίας θα βρεθεί, να τον δαγκώσει και θα πληγωθεί. Τελικά, όμως, πώς γίνεται να φτάσει στα νησιά αυτά; Αν τελικά δε φτάσει ποτέ, άξιζε τον κόπο η προσπάθεια; Αξίζει να ρισκάρει να εξαφανιστούν από τον ορίζοντά του, ακόμα και αν τα έβλεπε μόνο σαν "τοπίο"; Μετά από όλες αυτές τις σκέψεις, θέλει ακόμα να κολυμπήσει για να τα φτάσει;
Μπορεί στη ζωή να ερχόμαστε μόνοι και να φεύγουμε μόνοι, αλλά σίγουρα δε ζούμε μόνοι. Και είναι στο χέρι μας να το διεκδικήσουμε αυτό. Άλλοι από τους ανθρώπους που θα γνωρίσουμε θα περάσουν απλά από τη ζωή μας, άλλοι θα μείνουν για λίγο καιρό και άλλοι θα αφήσουν το σημάδι τους στη ζωή και στην ψυχή μας. Ένα σημάδι ανεξίτηλο. Η τελευταία κατηγορία είναι αυτή που εμφανίζει το περισσότερο ενδιαφέρον, κατά την προσωπική μου, πάντα, άποψη. Μπορεί οι "παραλίες" τους να είναι απόκρημνες, τα "βράχια" τους κοφτερά, η "θάλασσά" τους φουρτουνιασμένη, αλλά αν καταφέρεις να πατήσεις το "χώμα" τους, θα δεις ότι εκεί, πίσω από τους πανύψηλους φοίνικες, κρύβεται μια Εδέμ.
Κάνοντας τον απολογισμό του, ο καθένας, αποφασίζει σε ποιους ανθρώπους θα επιτρέψει να περάσουν από τη ζωή του και να πατήσουν το χώμα του. Εγώ, προσωπικά, προτιμώ ανθρώπους που θα γεμίσουν με τα σημάδια τους το κορμί, την καρδιά και την ψυχή μου. Θέλω να κολυμπήσω στα πιο μακρινά νησιά και από εκεί να δω άλλα, πιο μακρινά, πιο δυσπρόσιτα, πιο δύσκολα. Ακόμα και αν δεν καταφέρω να φτάσω ποτέ, θέλω τουλάχιστον να έχω προσπαθήσει. Μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα βρω τη νέα μου πατρίδα. Και δεν θα είναι τόσο μακριά, όσο αρχικά φανταζόμουν...
Η Natasha, αναρωτιέται αν υπάρχει μια αδελφή ψυχή για τον κάθε ένα που έρχεται σ' αυτή τη γη. Natasha, νομίζω ότι για κάθε ένα από εμάς υπάρχουν όσες αδελφές ψυχές θέλουμε εμείς. Η ποσότητά τους, είναι ανάλογη του μεγέθους των συμβιβασμών που είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε. Αν δεν έχουμε τη θέληση να θυσιάσουμε έστω και κάτι μικρό, τότε λυπάμαι, αλλά δεν υπάρχει αδελφή ψυχή για μας.
Ακόμα και αν βρούμε έναν άνθρωπο που θα έχει όλα αυτά που ζητούσαμε στη ζωή μας, με τις λιγότερες δυνατές υποχωρήσεις από μέρους μας, πάντα θα αναρωτιόμαστε αν ποτέ θα καταφέρναμε να βρούμε κάποιον άλλο, ο οποίος θα υπερτερούσε έστω και λίγο σε κάτι από τον προηγούμενο. Τον αφήνουμε και ψάχνουμε για τον καινούριο; Και αν τελικά δεν τον βρούμε; Και αν τελικά χάσουμε και αυτό που έχουμε; Αλήθεια που βρίσκεται, τελικά, αυτή η χρυσή τομή; Και αν στην πορεία τη βρούμε, πώς θα ξέρουμε ότι είναι αυτή;
Η δική μου απάντηση είναι "το ένστικτο". Η δική σας;;;
Η ζωή είναι τζόγος. Δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το επόμενο πέταγμα της μπίλιας στον τροχό...
(Κάθε "επεισόδιο" και μια ιδέα...)
Το πώς θα απολαύσει κάποιος την όλη διαδικασία είναι και πάλι προσωπικό θέμα.
Λένε, βέβαια, ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι! Έτσι όπως νιώθω εγώ, τι σημασία θα είχε το ταξίδι, αν δεν άξιζε ο προορισμός;
Τέλος, πάντα μα πάντα όταν αρχίζεις ένα ταξίδι, εννοείται πως ο προορισμός αξίζει, αλλιώς γιατί άρχισες το ταξίδι in the first place (αγγλιστεί). Στην τελική, επαναπροσδιόρισε τον προορισμό σου.
Και θα σου πω και το εξής. Ο προορισμός σου είναι αυτός που κάνει το ταξίδι να αξίζει! Δε μιλάω μεταφορικά. Μιλάω εντελώς κυριολεκτικά! Τα περισσότερα από τα ταξίδια σου σε κάνουν να περνάς καλά ακόμα και αν δεν έχεις φτάσει ακόμα στον προορισμό σου. Για παράδειγμα, όταν μπεις στο πανεπιστήμιο φτήνεις αίμα για να βγεις! Μπορείς, όμως, να πεις ότι δεν περνούσες καλά τα φοιτητικά σου χρόνια; Εγώ δε θα μπορούσα να το πω! Ωραίο ταξίδι, ακόμα ωραιότερος προορισμός.
Ξέρω ότι πάλι δε θα συμφωνήσεις! Anyway, προσπάθησε να μη γράφεις ως Ανώνυμος. Αξίζει να ξέρουμε με ποιους διαφωνούμε!
οταν ξεκιναμε ενα ταξιδι, το κανουμε γιατι εχουμε την πεποιθηση οτι ο προορισμος αξιζει. το αν αξιζε τελικα η οχι, το καταλαβαινουμε οταν φτασουμε....ακομα ομως κ αν δεν φτασουμε ξερουμε πως αξιζε ο δρομος που διανυσαμε και τ οσα γνωρισαμε στη διαρκεια του ταξιδιου.........