Νεκρική σιγή αν και γεμάτο από κόσμο, μεταφέρει τους ταλαιπωρημένους από τη δουλειά Αθηναίους, αργά. Το ψιλόβροχο και τα κορναρίσματα, μάλλον χαλάνε τη διάθεση ασυνείδητα. Θέσεις πιασμένες, άνθρωποι όρθιοι, κουβέντα καμία.
Η όρθια ηλικιωμένη κυρία με το πλατινέ μαλλί και το ζωγραφισμένο από
ρυτίδες και μπογιά πρόσωπο, παίρνει την απόφαση να εκδηλώσει τον αγενή και ρατσιστικό μονόλογο της. Δέκτης της ακραίας συμπεριφοράς της, ένας μετανάστης (πιθανότατα από τη Νιγηρία, κρίνοντας από το βαθύ σκούρο χρώμα του) του οποίου το δεύτερο «λάθος» -το πρώτο ήταν που ήρθε στην Ελλάδα- ήταν ότι είχε θέση και καθόταν. Με ένα «κόσμιο» λοιπόν τρόπο, η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας, του απευθύνει το λόγο.
-Σήκω να κάτσω!
-...
-Ε, βέβαια! Αφού σας μαζέψαμε όλους εδώ, εμείς φταίμε!
-...
-Κάνεις πως δεν ακούς? Τι δουλειά έχεις εδώ? Γέμισε ο τόπος από μαύρους και Αλβανούς! Σα δε ντρέπεστε λέω 'γω!
-...
Είναι προφανές ότι η αδιαφορία που εισπράττει από τον Αφρικανό επιβάτη την εξοργίζει περισσότερο. Ο κόσμος παραμένει αδιάφορος μπροστά στη σκηνή και μόνο κάτι ψίθυροι από κάποιους που σχολιάζουν το παραλήρημα της, προδίδουν μια ανεπαίσθητη αντίδραση.

Ξαφνικά μια θέση αδειάζει ως δια μαγείας, η οποία τυχαίνει να είναι αυτή
δίπλα από τον αλλοδαπό φίλο μας! Χωρίς δεύτερη σκέψη η ηλικιωμένη κυρία κάθεται ακριβώς δίπλα του και συνεχίζει ακάθεκτη να τον κοσμεί με διάφορα προσβλητικά επίθετα. Εκείνος δεν της δίνει καμιά απολύτως σημασία και την αφήνει να εκτίθεται με τον πιο απλό τρόπο.

Το γεγονός στο σημείο αυτό παίρνει μία εντελώς αναπάντεχη εξέλιξη και του
προσδίδει άλλο ενδιαφέρον. Δύο ελεγκτές που ανεβαίνουν στο «ξεχωριστό» αυτό λεωφορείο θα γίνουν άθελα τους πρωταγωνιστές και αυτοί, στην περίεργη -ως προς την κατάληξη της- αυτή ιστορία.

-Τα εισιτήρια σας παρακαλώ.

Μια κλασσική φράση που γεμίζει με άγχος τους λαθρεπιβάτες και κάνει τους υπόλοιπους να βάζουν το χέρι στη τσέπη τους, ψάχνοντας το «μαγικό χαρτάκι» που θα τους γλιτώσει από το να γίνουν το επίκεντρο στα μάτια των υπολοίπων.

Οι ελεγκτές ξεκινούν τη δουλειά τους από τα δύο άκρα του οχήματος,
δίνοντας χρόνο στους επιβάτες που κάθονται στη μέση να βρουν με την ησυχία τους το εισιτήριο ή να σκεφτούν μια καλή δικαιολογία (για αυτούς που δεν έχουν). Κάπου εκεί κάθονται και οι πρωταγωνιστές μας. Η ηλικιωμένη κυρία βγάζει με μιας το εισιτήριο από την άσχημη δερμάτινη τσάντα της και το κρατάει ψηλά λες και έκανε καμιά τρομερή ανακάλυψη! Χωρίς να το πολυσκεφτεί ο ακίνητος και αμίλητος -μέχρι εκείνη τη στιγμή- αλλοδαπός πρωταγωνιστής μας, βουτάει αστραπιαία το εισιτήριο της και το τρώει! Όλοι κοιτούν με έκπληξη αλλά και κρυφή ικανοποίηση. Ο επόμενος διάλογος μεταξύ του ελεγκτή και της κυρίας είναι όλα τα λεφτά.

-Το εισιτήριο σας παρακαλώ.

-Μου το' φαγε ο Μαύρος!!! (με λυγμούς)

Κάπου εδώ ο κόσμος ξεσπάει σε γέλια, ο ελεγκτής την περνάει για τρελή και το πρόστιμο πλέον έχει γραφτεί στο μπλοκάκι του…

Χθες απόγευμα, πίσω στο γραφείο...

Ο admin ζήτησε το προσωπικό μου σχόλιο για την παραπάνω ιστορία, ως προϋπόθεση για την ανάρτησή της στο pamepotaki.
Ειλικρινά λοιπόν, είναι μια από τις λίγες φορές (τις περισσότερες φορές δεν κρατάω την γλώσσα μου) που σκεφτόμουν αρκετή ώρα τι να γράψω. Όχι γιατί δεν μου κατεβαίνει τίποτα, αλλά γιατί δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω...

Πραγματικά δεν ξέρω αν η παραπάνω ιστορία είναι αστεία ή τραγική. Σε μένα φαίνεται μάλλον τραγελαφική. Από την μια η μιζέρια, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός της ηλικιωμένης κυρίας, που εκφράζεται με έναν από τους χειρότερους τρόπους και από την άλλη η ταπεινότητα, η σιγή και η απέραντη αξιοπρέπεια του μετανάστη από την Νιγηρία, που εκφράζεται με τον πλέον ευρηματικό τρόπο.

Είναι πολλοί οι άνθρωποι που σκέφτονται και φέρονται σαν την πρωταγωνίστρια της ιστορίας. Είναι όμως πολλοί και αυτοί που κυριολεκτικά ψάχνουν να «αρπάξουν» στον αέρα την ευκαιρία, έτσι ώστε να αποδείξουν ότι οι συγκεκριμένες σκέψεις και συμπεριφορές δεν έχουν υπόσταση σήμερα και μόνο φασιστικές μπορούν να χαρακτηριστούν.

Τελικά προς γενική ανακούφιση όλων, η «κυρία» πληρώθηκε με την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος...

D'aiquiry