Διαβάζοντας και το άρθρο του Γιώργου αλλά και τα σχόλιά σας, διακρίνω μία επιθετικότητα απέναντι στους καπνιστές. Ο Δημήτρης δείχνει μία διαλλακτικότητα που θα εκτιμηθεί…!

Απάντηση καπνιστή λοιπόν:

Το τσιγάρο, πράγματι οι περισσότεροι το ξεκινήσαμε στο Λύκειο, όμως κάποιοι άλλοι, λίγο νωρίτερα.

Ο καπνιστής στο γυμνάσιο ήταν συνώνυμο του αλήτης καθώς και ο φίλος που δε θα συμπαθούσε ποτέ η μητέρα σου. Προσπαθήστε όμως να θυμηθείτε τις κοινωνικοοικονομικές καταβολές αυτών των παιδιών και την ενδεχομένως διαταραγμένη οικογενειακή ζωή τους. - Δε νομίζω ο σημαιοφόρος στο Γυμνάσιο σας (και μάλλον ούτε και στο Λύκειο, τώρα που το σκέφτομαι) να ήταν καπνιστής!!!;;; -

Τι ήταν λοιπόν το τσιγάρο για εκείνα τα παιδιά; Μαγκιά είπατε εσείς, επανάσταση, αντίδραση, αντικομφορμισμός λέω εγώ. Αν σας φαίνεται σαν manifesto του Τσε η παραπάνω πρόταση, δεχτείτε το κάπνισμα σαν ένα τρόπο να τραβήξουν τη προσοχή…!

Άντε λοιπόν και τελείωσε το Γυμνάσιο και οι περισσότεροι, δεν είχαμε ταυτίσει ακόμα το κάπνισμα με την επαναστατική εφηβεία μας.

Λύκειο τώρα…και αρχίζουν τα πρώτα δειλά τσιγάρα στις τουαλέτες. Φυσικά και δε μας ενθουσίασε η γεύση την πρώτη φορά. Η γλυκιά ζάλη όμως καθώς και η ιδέα του απαγορευμένου έπαιξαν το ρόλο τους. Ωστόσο, το κάπνισμα παρέμενε στο μυαλό μας κάτι σαν πειραματισμός. Εμείς δε θεωρούσαμε ακόμα τους εαυτούς μας καπνιστές, απλώς είχαμε πλέον εξοικειωθεί με την ιδέα. Οι προαναφερθέντες λόγοι, που οδήγησαν πολλούς στο κάπνισμα στην περίοδο του Γυμνασίου συνεχίζουν να ισχύουν και εδώ, για άλλους με φθίνουσα ισχύ και για άλλους με αύξουσα.

Σε αυτούς τους λόγους όμως, έρχεται να προστεθεί και το άγχος της «τελικής ευθείας». Η στιγμή για την οποία οι γονείς και ο οικογενειακός σου περίγυρος, σου πιπίλιζαν το μυαλό από τη μέρα που άρχισες να καταλαβαίνεις. Οι πανελλήνιες. Δε λέω Γονείς & Σία το καλό σου ήθελαν, αλλά ποιος ο λόγος του να σε φορτώνουν στα 15-16 με το άγχος του ενήλικα, που πρέπει να σκεφτεί τη ζωή του 20 χρόνια μετά και να έχει τέτοιο προγραμματισμό ώστε να μην καταλήξει να σερβίρει τουρίστες. Δεδομένου, ότι και οι περισσότεροι από εσάς βιώσατε αυτό το άγχος και ίσως και κάποιοι σε μεγαλύτερο βαθμό από εμάς και παρολ’αυτά δεν καπνίσατε, θα αναδιατυπώσω την αρχική θέση της παραγράφου, χαρακτηρίζοντας το «άγχος» ως μία πρόσθετη πρόφαση.

Παραμένοντας στη περίοδο του Λυκείου, θα παρατηρήσατε όλοι ότι το τσιγάρο από σήμα κατατεθέν του «αλήτη» έγινε στυλ. Back then, τις κοπέλες δεν έδειχνε να τις πειράζει ιδιαίτερα το «τσιγαρόφιλο» που είπε και το Μαρουλάκι. Απεναντίας, κάπνισμα, 15μελές και μηχανάκι ήταν τα στοιχεία που συνέθεταν τη macho προσωπικότητα ενός μαθητή του Λυκείου. Φυσικά, οι πραγματικά ισχυρές προσωπικότητες δεν είχαν ανάγκη τίποτα από τα παραπάνω για να ξεχωρίσουν μέσα στο σύνολο και προσελκύσουν το άλλο φύλλο.

Τελείωσε το Λύκειο, δε γίναμε γκαρσόνια και πραγματοποιώντας τα όνειρα των γονιών μας περάσαμε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μία καινούρια, πρωτόγνωρη φάση ζωής με περιορισμένες ανησυχίες και άγχη. Όσοι δεν είχαν καπνίσει μέχρι εδώ, αν θέλετε και τη γνώμη μου, μαλακία που το άρχισαν. Όπως και να ‘χει, εδώ οι περισσότεροι των ανωτέρω παραγόντων έχουν χάσει τη δυναμική τους και ελάχιστα έως και καθόλου επηρεάζουν. Όμως, οι προφάσεις για το κάπνισμα είναι σαν την ενέργεια. Δεν χάνονται, αντιθέτως μετασχηματίζονται έτσι ώστε να πληρούν τις προϋποθέσεις τις εκάστοτε περιόδου. Αυτή τη φορά λοιπόν, το κάπνισμα γίνεται συνώνυμο της διασκέδασης. Δύσκολα κόβεις το κάπνισμα όντας κάθε βράδυ σε κουτούκια και μπαρ. – Εδώ όταν πίνεις δεν έχεις αναστολές για άλλα ‘πράγματα’ για το κάπνισμα θα έχεις!; –

Επειδή, ήδη εγώ έχω νιώσει πως μακρηγορώ ( πόσο μάλλον εσείς ), θα προσπαθήσω να μη σας κουράσω περεταίρω.

Συνοψίζοντας λοιπόν τις θέσεις μου, το κάπνισμα ξεκινάει σαν αντίδραση, γίνεται στυλ, γίνεται διασκέδαση, γίνεται συντροφιά (κυρίως στο στρατό ή γενικότερα σε πολύ μοναχικές στιγμές) και αναπόφευκτα ίσως…..γίνεται αιτία θανάτου. Όμως όταν έχεις φτάσει πια να έχεις συνδέσει το κάπνισμα με τόσο πολλές εκφάνσεις της ζωής σου, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να το κόψεις. - Όσοι από εσάς δεν καπνίσατε ποτέ, μπράβο σας, αλλά δε ξέρω πως μπορεί να έχετε άποψη για κάτι που δεν έχετε δοκιμάσει.-

Κλείνοντας, και εδώ ίσως να μην έχω δίκιο, η οπτική του να απαγορεύεται το κάπνισμα σε μπαρ, καφετέριες και εστιατόρια είναι εξίσου ρατσιστική με οποιαδήποτε άλλη μορφή ρατσισμού. Είναι λογικό να ζητάτε (οι αντικαπνιστές) μαγαζιά μη καπνιζόντων αλλά να υπάρχουν βρε αδερφέ και κάποια άλλα και για μας τους «λεπρούς».

Υ.Γ. : Το κάπνισμα στην Αγγλία απαγορεύτηκε 01/07/2007 και όχι 01/06/2007, αλλά που να το ξέρει ο αρθρογράφος μας, όντας στην Ελλάδα από 18/05/2007.

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

      Από το προηγούμενο Σάββατο ήθελα να γράψω γι' αυτό το θέμα. Είχα ξεκινήσει για τον κλασσικό καφέ της ημέρας προς Θησείο μεριά, είχε καλό καιρό ο ήλιος δεν κρύβονταν, ήταν η ιδανική ώρα για να βολτάρεις. Πως πας Θησείο, με το ΜΕΤΡΟ φυσικά. Μπαίνω Ευαγγελισμό χτυπάω εισιτήριο ανοίγω το mp3 player και βάζω ακουστικά στα αφτιά. Well, you've got your diamonds and you've got your pretty clothes ... άρχιζε να παίζει και εγώ κατέβαινα τις κυλιόμενες φτάνω στην αποβάθρα όπου θύμιζε μπάρα από κεντρικό μπαράκι του Ψυρή. Ήταν στην σειρά καμιά δεκαριά γκόμενες, όσο έπιανε το μάτι μου, όχι όλες κούκλες αλλά η πλειοψηφία ήταν πάνω από το 6 (σύμφωνα πάντα με την έγκυρη κλίμακα βαθμολόγησης των αντρών με άριστα το 10 και καλύτερο βαθμό το 9). Το ντύσιμο τους; Κλασσικό, συνήθως μαύρη μπότα ένα κολάν μαύρο κι' αυτό φαρδιά ζώνη στην μέση (99% μαύρη, οι γυναίκες στην Ελλάδα ξέρουν να ντύνονται), το μπλουζάκι δεν μας ενδιαφέρει, αυτό που μας νοιάζει είναι το κενό που αφήνει (άλλοι το λένε ντεκολτέ, εγώ το λέω κενό) και πώς αυτό γεμίζεται από το στήθος της εκάστοτε γκόμενας. Πίσω από αυτήν την σειρά που περίμενε τον συρμό ήταν μια σειρά άντρες που παρατηρούσαν ότι και εγώ. Αυτά τα πρόσεξα το προηγούμενο Σάββατο μια μέρα που έχει πολύ κόσμο και είναι αναμενόμενο να δεις τόσες γυναίκες. Σήμερα ημέρα Πέμπτη καθώς γυρνούσα με το ΜΕΤΡΟ πάλι από τον ίδιο σταθμό αλλά στις 10 το βράδυ τα πράγματα ήταν παρόμοια και έπεισα τον ευατό μου ότι δεν είναι τυχαίο ότι στο ΜΕΤΡΟ βλέπεις τέτοιο κόσμο.

      Οι περισσότεροι από εσάς θα περιμένατε να τελειώσει αυτό το άρθρο διαβάζοντας ότι κάτι παίχτηκε με μία γκόμενα από αυτές, ορίστε λοιπόν τι δεν έγινε αλλά θα θέλατε αν ακούσετε:

Με κοιτούσε ώρα μέσα στο συρμό. Εγώ λέω μέσα μου ωραία κάτι παίζει εδώ, η βαθμολογία της ήταν κοντά στο 8, οπότε αυτή σηκώνεται να κατέβει Μοναστηράκι, bingo, ήταν και η δική μου στάση. Την πλησιάζω σε απόσταση βολής :

-Έχεις τα πιο όμορφα μάτια που είδα σήμερα, της λέω προσπαθώντας να κρατήσω το βλέμμα μου πάνω από τα όρια του στήθους της (κλισέ αλλά η έμπνευση τέτοιες στιγμές πάντα σε εγκαταλείπει).
-Ευχαριστώ , απαντάει εκείνη.
-Θα ήθελα να σε ξαναδώ, της λέω.
-Λυπάμαι.
-(Στα @@ μου λέω από μέσα μου) Το χαμόγελο σου μου αρκεί, της λέω.

      Αφού λοιπόν ξέρω πως θα πάει κάπως έτσι γιατί να προσπαθώ και να συγχύζομαι, αν και απ' ότι καταλαβαίνω στην παραπάνω ιστορία η γκόμενα με γουστάρει και έχει μετανιώσει ήδη.

Υ.Γ. Σήμερα είναι ιστορική μέρα, το πάμε ποτάκι κλείνει ένα μήνα. Χρόνια μας πολλά, ελπίζω να συνεχίσουμε έτσι με τον ίδιο ενθουσιασμό όπως όταν γράφαμε ο καθένας το πρώτο του άρθρο.
Υ.Γ.2 Σύντομα (τις άγιες μέρες του Πάσχα) θα διοργανωθεί σε κεντρικό μπαράκι του ΗΡΑΚΛ****, ελπίζω να μην αποκάλυψα την πόλη, γιορτή για να γιορτάσουμε τα γενέθλια του Ππ.
Υ.Γ. νούμερο 3. Η φωτογραφία του άρθρου είναι από τον ξα son3t.
Υ.Γ.ΙV O φίλος stokos έδωσε ένα δείγμα του τι εννοώ.

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

(ή "Η Αλίκη στη χώρα των πραγμάτων", Chapter I: Down the rabbit hole)

Στη χώρα των θαυμάτων έχει ό,τι θελήσεις. Ανθρώπους μεθυσμένους από τα χρώματα της πόλης, ξεγελασμένες χορεύτριες, πλάσματα φτιαγμένα από χαρτί και παρδαλά ουράνια σώματα, ψηλούς νάνους και κοντούς γίγαντες, σφουγγάρια με νερό και ξύδι, ντομάτες με γεύση σοκολάτας, θάλασσες από daiquiri και λίμνες από mojito. Μπορείς να βρεις ακόμη και παραλίες με κόκκινη άμμο, καταρράκτες από τραπουλόχαρτα ή από μελάνι, αθώα πρόσωπα, καταπράσινους φοίνικες και πολύχρωμα σαρκοφάγα πουλιά με παράξενα ράμφη, νησιά που θα ήθελες να πας και πόλεις που έχεις δει στον ύπνο σου. Όταν οι δρόμοι μοιάζουν οικείοι, και τα μεγάλα δέντρα θυμίζουν τις γειτονιές που παίζαμε κρυφτοκυνηγητό, γίνεται πολύ εύκολο να πιστέψεις ότι κι εσύ δεν άλλαξες ποτέ και ότι όλα είναι όπως τα αφήσαμε.
Το μυαλό μας είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε όταν μπαίνουμε σε ένα χώρο, ένα δωμάτιο ή ένα δρόμο, να συλλαμβάνει μόνο το 10% των πληροφοριών που είναι γύρω μας. Είναι σαν να μπαίνεις στην κουζίνα για να πιεις νερό, και να μη βλέπεις ότι τελείωσε το χαρτί κουζίνας. Λαμβάνεις μόνο την πληροφόρηση που θέλεις: ότι τα ποτήρια είναι εκεί, το νερό τρέχει, άντε και ο νεροχύτης είναι στη θέση του. Αλλά ο επόμενος που θα μπει, δεν θα βρει το χαρτί που χρειάζεται. Ε, δεν είναι και ειδυλλιακό... Δεν ζω μόν* μου, και υπάρχουν κάτοικοι που ληστεύουν το παραμύθι μου, χωρίς να σκέφτονται ότι όταν θα μπω εγώ, θα μπεις εσύ στο δωμάτιο που λέγεται Η******* θα ψάχνουμε απελπισμένα για την μαγική πόλη που ονειρευτήκαμε εχθές, και εκείνη θα κρύβεται πίσω από τόνους σκουπιδιών, πίσω από κολώνες στραβές και πλατείες με μάρμαρα.
Φταίει η πόλη που με γεμίζει ενοχές; Ότι δεν αρέσει σε όλους, ότι δεν είναι όμορφη, τα κτίριά της δεν είναι ωραία, οι δρόμοι της είναι γεμάτοι σκουπίδια, οι κάτοικοί της μίζεροι... Σα να μη μοιάζει τίποτα με τη γειτονιά που αγάπησα, ή με τα μαγαζάκια που με πήγαινε η μαμά για να διαλέξει κουμπιά και υφάσματα και ανακατευόμουν με πούλιες και χάντρες και γινόμουν αυτομάτως ξωτικό.
Αναγκάζομαι με τη φαντασία μου να χτίσω μια πόλη που να μπορώ να κατοικήσω. Φταίει το Η******* για αυτό; Μα είναι η χώρα των θαυμάτων, είναι αυτό που θα σου δώσει ό,τι θελήσεις. Είναι εκείνη η χώρα που θα ταξιδεψεις και θα χτίσεις μόνος σου τα σπίτια, θα διαλέξεις τα δέντρα που θα γεμίσουν τους δρόμους, θα φτιάξεις τις μέρες ηλιόλουστες ή συννεφιασμένες, γειτονιές με κοτσύφια που τιτιβίζουν, με μια καμπάνα να χτυπάει το μεσημέρι στο βάθος του ορίζοντα.
Οπότε, μπαίνεις και σε μία πόλη, και βλέπεις μόνο αυτά που θες. Εγώ πεθαίνω να βλέπω τείχη, οικόσημα, παλιά κτίρια που μουρμουρίζουν τις ιστορίες τους στους αιώνες, δρόμους που πέρασαν από κουρσάροι και Σαρακηνοί, μέχρι Άρχοντες και Πρίγκηπες, και ζω στο δικό μου παραμύθι. Γουστάρω δημοκρατικό Ηράκλειο, αναρχικό Ηράκλειο, ας κάνουν όλοι ό,τι θέλουν, είναι μια πόλη που με γεμίζει ελευθερία και με αφήνει να ονειρεύομαι πειρατές και καράβια, δάση από κυπαρίσσια, φεγγαρόλουστες νύχτες και ανθρώπους που χορεύουν. Δεν φταίει η πόλη για τα δικά μου παράπονα, για το ότι είναι άσχημη ή ωραία. Για τα προβλήματά της, για δικά της παράπονα, πρέπει πρώτα να κοιτάξουμε μέσα μας, στο μικρό χαρακτήρα μας, τις κακές μας συνήθειες, τον στενό μας ορίζοντα, και να δείξουμε λίγο έλεος και αγάπη στο σκηνικό που διαλέξαμε για να ζήσουμε το προσωπικό μας παραμύθι, ταινία, ή όπως θες πες το.
Περνώντας από τους δρόμους τους απόλυτα δικούς μου, αυτούς που παίρνω κάθε βράδυ για να πάω σπίτι μου, σχεδόν πάντα πετυχαίνω το φεγγάρι απέναντί μου. Γεμάτο ή μισό, ξαπλωτό σαν βαρκούλα ή όρθιο σαν πανί, με έκλειψη ή παρέα με τον Άρη, να μου γελάει σαν τη γάτα του Τσεσάιρ. Η αίσθηση ότι ο ουρανός γύρω σου σβήνει, ότι η πόλη χάνεται μέσα στη θάλασσα του ουρανού, ότι το μόνο που υπάρχει είναι αυτό το χαμόγελο στον ουρανό, μπορεί συχνά να είναι απειλητική μέσα στην σκοτεινή της υπόσταση, σκληρή ή ύποπτη. Αλλά τις πιο πολλές φορές είναι η αίσθηση της απόμακρης σιγουριάς, της φοβερής βεβαιότητας, ότι αποτελούμε αναπόσπαστο μέρος αυτού του κόσμου.

Υ.Γ. Δώσε μου τα γυαλιά σου, ίσως καταφέρω να δω μέσα από τα μάτια σου
Υ.Γ.2: Εδώ θα βρείτε το Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, του Lewis Caroll από το Project Gutenberg.

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Έχουν καιρό να μας απασχολήσουν (ήταν ένα θέμα που έκανε κύκλους όταν στην τηλεόραση δεν υπήρχε κάτι άλλο σοβαρότερο), αλλά μου ήρθαν στο μυαλό διότι τώρα τελευταία άρχισαν να κυκλοφορούν και στην πόλη μας πολλά παιδιά emo.
Στις άλλες 2 κατηγορίες (trendy και κάγκουρες) δεν θα αναφερθώ ιδιαίτερα γιατί θεωρώ ότι είναι περισσότερο φυσιολογικό σε αυτή την ηλικία να ασχολείσαι με μηχανάκια και κόντρες (βλ. κάγκουρες) ή με το πως θα αποκτήσεις περισσότερο στυλ για να γίνεις trendy από το να έχεις στο μυαλό σου σκέψεις του στυλ:"είμαι απογοητευμένος από τη ζωή", περνάω καλά στα νεκροταφεία ή έχω σχέσεις και με τα 2 φύλα (ότι κάτσει δηλαδή), εμένα προσωπικά αυτά δεν μου φαίνονται νορμάλ...
Τι εννοώ με αυτό??Δεν μπορεί ένα παιδί 15 χρονών να είναι απογοητευμένο από τη ζωή γιατί απλά μέχρι εκείνη την ηλικία δεν έχει αντιμετωπίσει ιδιαίτερες δυσκολίες (αναφερόμενος πάντα σε ένα φυσιολογικό οικογενειακό περιβάλλον), τώρα το να πηγαίνεις σε κηδείες ή να είσαι by θα το αφήσω ασχολίαστο..Αυτό που θέλω να εκθειάσω είναι ότι όλα είναι κατασκεύασμα των media. Δηλαδή βγάζοντας τους τόσες φορές στην tv σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, είτε σαν καλεσμένοι εκπομπών είτε σε διαφημίσεις, έφτασαν σε σημείο να είναι κοινωνικό φαινόμενο!!!Ακόμα και η γιαγιά μου μου μιλούσε για τους emo!!
Ίσως όντως κάποια στιγμή αρχικά να υπήρχαν παιδιά που είχαν δυσκολίες στη ζωή τους και να τους βγήκε αυτή η αντίδραση όμως αυτό που έχει εξελιχθεί τώρα είναι καθαρά θέμα μιμητισμού.Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα περισσότερα παιδιά να έχουν μπει σε αυτό το τριπάκι και απλά ακολουθούν το ρεύμα της εποχής γιατί αυτό το δρόμο τους έχουν δείξει.
Γι΄αυτό λοιπόν καλό θα ήταν όλοι μας να βοηθήσουμε δείχνοντας σωστότερα πρότυπα στους νέους γιατί είναι κρίμα να βασανίζονται από τόσο μικρή ηλικία αντί να ζουν την ξέγνοιαστη εποχή της εφηβείας που μπορεί να έχει προβληματισμούς αλλά τουλάχιστον όχι τέτοιου είδους.

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Το παρακάτω κείμενο το έλαβα υπό μορφή e-mail από ένα μανιακό του είδους απόστολέα, τον πατέρα μου. Το συγκεκριμένο κείμενο είναι γραμμένο και δημοσιευμένο στο προσωπικό blog του <<πατέρα>> των Ελλήνων blogger, Νίκο Δήμου και επειδή θεωρώ πως κάθε blog, το οποίο σέβεται τον εαυτό πρέπει να τα γνωρίζει, σας τα παραθέτω:

• Ορισμός: Blogs από το web logs (ελληνιστί «ιστολόγια») ονομάζονται προσωπικές ιστοσελίδες στο Διαδίκτυο. Φιλοξενούνται δωρεάν από μεγάλες δικτυακές εταιρίες (η μεγαλύτερη blogspot.com ανήκει στην Google) και μπορούν να περιέχουν κείμενα, εικόνες, ήχους και μικρά βίντεο. Επίσης, αν το θέλει ο δημιουργός τους, δέχονται και σχόλια που μπορεί να είναι ανώνυμα, επώνυμα, ελεύθερα ή να περνάνε από έλεγχο.


• Τα δύο σημαντικά στοιχεία που πρέπει να υπογραμμίσουμε είναι το δωρεάν και η ευκολία. Δεν χρειάζονται γνώσεις πληροφορικής για να δημιουργηθεί ένα blog, ούτε χρήματα. Το τρίτο που πρέπει να τονιστεί είναι η απόλυτη ελευθερία. Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τα δημοσιεύματα αυτά.


• Τα τρία αυτά στοιχεία – ευκολία, δωρεάν και ελευθερία – οδήγησαν σε έκρηξη των ιστολογίων. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν περισσότερα από 100.000.000 σε όλο τον κόσμο, από τα οποία 40.000 είναι στην Ελλάδα. Η θεματολογία τους ποικίλει ανάλογα με τα ενδιαφέροντα του δημιουργού τους: από φιλοσοφία και λογοτεχνία, μέχρι πολιτική, οικονομία, επιστήμη, αθλητισμό, ταξίδια, ζωοφιλία, κλπ.


• Η απήχησή τους επίσης διαφέρει: μερικά διαβάζονται μόνο από τους συγγενείς και φίλους του blogger, ενώ άλλα από εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες. Αρκετά από τα τελευταία έχουν μεταβληθεί σε επιχειρήσεις: φιλοξενούν διαφημίσεις, έχουν συνεργάτες και παίζουν ρόλο δικτυακών εφημερίδων.


• Το μεγαλύτερο μέρος των bloggers είναι ανώνυμο. Η ανωνυμία αυτή βοηθάει πολύ στην υπονόμευση απολυταρχικών καθεστώτων, και την ελεύθερη διακίνηση πληροφοριών (π. χ. από την Myanmar ή το Ιράν). Επίσης διευκολύνει την καταγγελία των κακώς κειμένων (π. χ. υπάλληλοι επιχειρήσεων έχουν καταγγείλει επικίνδυνα προϊόντα – πράγμα που οδήγησε στην απόσυρσή τους).


• Η άλλη – αρνητική – πλευρά της ανωνυμίας: ενέχει τον πειρασμό της διασποράς ψευδών ειδήσεων ή συκοφαντιών. Στις περιπτώσεις αυτές είναι δυνατόν να ζητηθεί δικαστική συνδρομή και να αποκαλυφθούν τα ονόματα των υπεύθυνων.


• Από την πρώτη στιγμή της διάδοσής του το Διαδίκτυο ενοχλούσε τις πάσης φύσεως εξουσίες που προσπαθούν να το ελέγξουν. Ευτυχώς αυτό δεν είναι τεχνολογικά δυνατόν. Καμία κυβέρνηση δεν μπόρεσε να λογοκρίνει το περιεχόμενο του Internet – ούτε καν οι ΗΠΑ. Το μόνο που μπορεί να ελεγχθεί είναι η πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Αυτό το κάνουν καθεστώτα όπως η Βόρεια Κορέα, η Κίνα και το Ιράν…


• Άρα οι επαπειλούμενοι νόμοι και κανόνες θα είναι τόσο αποτελεσματικοί όσο οι πύραυλοι με τους οποίους ο πάλαι ποτέ υπουργός Τύπου Δημήτριος Μαρούδας απειλούσε να καταρρίψει τους επικοινωνιακούς δορυφόρους. Οι υπάρχοντες νόμοι που εφαρμόζονται στα άλλα ΜΜΕ είναι υπεραρκετοί για τις ακραίες περιπτώσεις παραβατικότητας.


• Η αντίδραση στο press.gr υπήρξε υπερβολική. (Αν ανάλογα κείμενα είχαν δημοσιευτεί σε έντυπο, η δημοσιότητα θα ήταν πολύ μικρότερη). Αυτό οφείλεται στην άγνοια του χώρου και την τεχνοφοβία μας, στην αντίδραση των ΜΜΕ προς ένα απειλητικά ανταγωνιστικό χώρο και τον τρόμο της εξουσίας μπροστά σε αυτά που δεν ελέγχει.


• Αντί να παρακολουθείτε υστερικές αντιδράσεις και διενέξεις από τα τηλεοπτικά παράθυρα, σας προτείνω να εξερευνήσετε τον θαυμαστό κόσμο των blogs. 40.000 ιστολόγια είναι ισοδύναμα με 40.000 βιβλία. (Πολλά από αυτά έγιναν βιβλία). Είναι ένας απίθανος πολιτισμικός πλούτος προσιτός σε όλους. Κολλήσαμε στο δέντρο και δεν βλέπουμε το (υπέροχο) δάσος.
  

Υ.Γ Let's blog.......

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Καιρό τώρα έχω παρατηρήσει από κύκλους φίλων και γνωστών πως αλλάζουν οι συνήθειες για τη βραδινή έξοδο κάποιου με το αν είναι δεσμευμένος η όχι..
Συνήθως ένας ελεύθερος βγαίνει αρκετές φορές την εβδομάδα, πίνει χωρίς όρια και δεν τον ενδιαφέρει τι ώρα θα γυρίσει σπίτι (εκτός και αν δουλεύει αλλά και πάλι μικρό το κακό..).Το λυπηρό είναι όμως πόσο αλλάζει ο άνθρωπος μόλις βρει το υποτιθέμενο ταίρι του!!
Σήμερα θα αναφέρουμε ενδεικτικά 3 είδη ανδρικής συμπεριφοράς σε περίοδο γυναικοκρατίας...

Α)Είναι η κατηγορία με το μικρότερο ποσοστό επιτυχίας (0,64%).Σε αυτή ανήκουν εκείνου που δεν είναι διατεθημένοι να αλλάξουν τις συνήθειες τους για κανένα και για τίποτα!!Στέλνουν το άλλο τους μισό στο σπίτι κατά τις 12 αφού πιο πριν έχουν βγει μαζί για φαγητό ή για ένα χαλαρό ποτό (για να μην υπάρχει γκρίνια), και μετά ξεκινάει το αληθινό ξεφάντωμα!!(είπαμε όμως 0,64%..)

Β)Εδώ θα βρούμε τύπους που θέλουν να τα συνδυάσουν όλα...Πράγμα φύση αδύνατον!!(Ανήκουν στο 4,36%)Θα σας εξηγήσουμε ευθείς αμέσως σε ποίους αναφερόμαστε:Είναι εκείνοι λοιπόν που θέλουν να συνδυάσουν φίλους και παρέα πράγμα δύσκολο έως ακατόρθωτο, αρχικά γιατί θα σχολιαστεί κάποια γυναικεία παρουσία του περίγυρου (προσφιλής ανδρική συνήθεια) που θα επιρεάσει τη συμπεριφορά της κοπέλας αν το καταλάβει(που θα το καταλάβει..!!) και δεύτερον γιατί κατά τις 4 το ζευγάρι 8α σηκωθεί να φύγει για ύπνο...;)Πράγμα που θα δυσαρεστήσει την παρέα που περιμένει τα ξενύχτια μέχρι πρώιας.

Γ)Τρίτη και πιο σύνηθες κατηγορία (95%) είναι αυτή των τύπων που δεν βγαίνουν ποτέ.Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ αντί για ένα ποτάκι θα προτιμήσουν να δουν ένα dvd, να λιώσουν στο sex και την Κυριακή να πάνε μία εκδρομή κάπου κοντά για φαγητο.(Για μεσοβδόμαδα δεν κάνουμε καν κουβέντα...)

Εσείς σε ποία κατηγορία πιστεύετε ότι ανήκετε;;;;

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

(ή όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός λείπει σε διακοπές)


Είχα μία πολύ πιο βαρετή εισαγωγή αλλά την έσβησα. Λοιπόν, κατ'ευθείαν στο θέμα, γιατί ξυπνάω νωρίς αύριο, και θέλω να κοιμηθώ: Γεγονός είναι ένα συμβάν που δεν έχεις δει στον ύπνο σου, θεωρητικά έχει γίνει σε πραγματικό χώρο και χρόνο και συνήθως συμπεριλαμβάνει και προϋποθέτει ως παρόντα και άλλα πλάσματα τούτης της Γης που την πατούμε. Παράδειγμα: Εχθές μία μύγα μπήκε στο δωμάτιό μου. (ενοχλητική BTW) Το ότι δεν την είδε κανείς άλλος, δεν σημαίνει φυσικά ότι την επινόησα, αφού ήταν εκεί και βούιζε μέσα στο αυτί μου.
Φαντασία: Χώρος που αναπτύσσει το μυαλό για να εκτονώσει φοβίες, πάθη και σοκ που δέχεται, και φυσικά για να διασκεδάσει. Ό,τι συμβαίνει εκεί, συμβαίνει μόνο για το πάσχον υποκείμενο. Παράδειγμα: (τρελαίνομαι να μιλάω με παραδείγματα!) Αυτήν τη στιγμή φαντάζομαι να χώνω τις πατούσες μου στην δροσερή άμμο μιας παραλίας ενώ ο ήλιος βασιλεύει.
Το κενό: Η μύγα ήταν εκεί για εμένα, αλλά κανείς από εσάς δεν το ξέρει, γιατί ήμουν μόν*. Η εμπειρία ήταν απόλυτα προσωπική. Όλοι όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές όμως, βρίσκεστε αυτήν τη στιγμή στην παραλία με τις πατούσες βουτηγμένες στην άμμο. (Ελπίζω μόνο να είμαστε στην ίδια).
Με δυο λόγια, μια ατομική, προσωπική εμπειρία, μπορεί πολλές φορές να μην είναι πολύ σημαντική (εκτός αν η μύγα αρχίσει να σου σπάει τα νεύρα και σε βγάλει εκτός εαυτού), ακόμη και αν είναι πραγματικό γεγονός. Γιατί δεν ήταν κανείς άλλος εκεί. Αλλά μια φανταστική εμπειρία, μπορεί να είναι ταυτόχρονα και συλλογική, και πολύ ουσιώδης. Θα ασχοληθώ πρώτα με το δεύτερο τμήμα (το «ουσιώδες»), για να κάνω εντύπωση στο κλείσιμο.
Τα πράγματα τα οποία μας συμβαίνουν στον ύπνο μας ή στη σκέψη μας, είναι πολλές φορές τρομακτικά, ή ελπιδοφόρα, χαριτωμένα ή βλακώδη, αλλά ποτέ δεν είναι «στεγνά». Δημιουργούν εντυπώσεις. Ξυπνάει κανείς και κουβαλάει το χθεσινοβραδινό όνειρο όλη μέρα στο μυαλό του, πολλές φορές χωρίς να το ξέρει, και ορίζει την ημέρα του από αυτό. Αν ξυπνήσω με ένα χαρούμενο όνειρο, όπως ότι κέρδισα το όσκαρ πρώτου ******* ρόλου, θα είμαι όλο χαρές το πρωί, ενώ αν ξυπνήσω με εφιάλτες ότι με κυνηγάνε κάτι ****** αυτονομιστές επειδή εκλεψα κάτι αυγά χελώνας από μια λακούβα γεμάτη διαμάντια, μπορεί να πλακώσω και κανέναν με το «καλημέρα». (Τώρα που το σκέφτομαι, οι εφιάλτες μου είναι πιο ευφάνταστοι από τα όνειρά μου...). Οπότε για εμένα είναι πραγματικό;
Από την άλλη πλευρά, όταν μοιράζεσαι τις σκέψεις σου, τα σχέδιά σου, ή δίνεις μία φανταστική εικόνα στους διπλανούς σου, η φαντασία γίνεται αυτομάτως πραγματικότητα, γιατί συμμετέχουν και κάποιοι άλλοι μαζί σου σε αυτήν. Μπορεί να δουν άλλα στοιχεία από εσένα, αλλά αυτό συμβαίνει ούτως ή άλλως. (Είναι θέμα οπτικής εκ των πραγμάτων.) Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα με την παραλία παραπάνω. Εξαρτάται όμως από εμάς και πόσο αφήνουμε τους άλλους να μπουν στις σκέψεις μας, και από εκείνους για το αν και πόσο θα θέλουν να συμμετέχουν σε αυτές.

Οπότε καταλήγω στο εξής συμπέρασμα: Για να διαχωρίσουμε την πραγματικότητα από τη φαντασία, στα γεγονότα η συμμετοχή είναι υποχρεωτική για τους παρόντες. Στην φαντασία όμως, προαιρετική.


Υ.Γ. Ωστόσο, να έχεις το νου σου. Μπορεί ο Θεός να είναι σε διακοπές όταν εσύ κάνεις σχέδια, αλλά εκεί που είναι, λαμβάνει e-mail…

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Οι 8 πιο 'ενδιαφέρουσες' φυλακές του κόσμου
Υποτίθεται ότι οι φυλακές έχουν δημιουργηθεί για να κρατάνε σε ασφάλεια τους πιο επικίνδυνους κακοποιούς του πλανήτη. Όλοι μας έχουμε στο μυαλό μας μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα για το πως πρέπει να είναι μια φυλακή. Έλα όμως που υπάρχουν κάποιες που ξεπερνούν τη φαντασία μας αλλά και μερικές φορές, ξεπερνούν και τις προσδοκίες μας!

1. Η πιο μικρή Sark Prison, Sark, Γκέρσνεϊ Χωρητικότητα: 2 κρατούμενοι
Η μικρότερη φυλακή του κόσμου χτίστηκε το 1856 και χρησιμεύει περισσότερο σαν κρατητήριο. Δεν έχει ούτε καν παράθυρα στα δύο μικρά δωμάτια, που χωράνε- δε χωράνε δύο άτομα με το ζόρι. Αν ο κρατούμενος έχει κλειστοφοβία, θα έπρεπε να το είχε σκεφτεί πριν παραβεί το νόμο.


2. Η πιο ασφαλής Adx Supermax, Κολοράντο Χωρητικότητα: 550 κρατούμενοι
Είναι ο εφιάλτης κάθε παρανόμου. Βασικά επιβεβαιώνει στο έπακρο τον όρο φυλακή, γιατί εκεί δεν περνάνε τα πολλά πολλά. Βία, πειθαρχία και σύστημα ασφαλείας που δε κάνει να ξεχνάς το ενδεχόμενο διαφυγής. Άνοιξε τις πύλες της μόλις το 1994 και είναι το σπίτι των πιο βίαιων και επικίνδυνων εγκληματιών της χώρας. Εκεί, οι φυλακισμένοι δεν έχουν σχεδόν καμία επαφή ο ένας με τον άλλον, καθώς περνάνε 22 ώρες την ημέρα στην απομόνωση, για να αναλογιστούν τις πράξεις τους. Έχει παρατηρηθεί ότι αρκετοί από αυτούς που πέρασαν στα κελιά της, έχουν χάσει το μυαλό τους από την πολλή μοναξιά και αυστηρότητα. Οπότε οι ιθύνοντες δέχονται μόνο αυτούς που έχουν να εκτίσουν από 25 χρόνια ποινή και άνω.

3.Η πιο πολύτιμη San Quentin, Καλιφόρνια Χωρητικότητα: 3317 κρατούμενοι
Είναι η πιο ακριβή φυλακή του κόσμου. Δεν αναφερόμαστε βέβαια στο ενοίκιο αλλά στην αξία του τεράστιου οικοπέδου. Υπολογίζεται ότι η γη στην οποία είναι χτισμένη η συγκεκριμένη φυλακή αξίζει περίπου 100 εκατομμύρια δολάρια. Υπάρχει η φήμη, σύμφωνα με την οποία, είναι ένα από τα πιο ακριβά οικόπεδα σε όλη τη χώρα! Ίσως παίζει ρόλο το γεγονός ότι έχει θέα τον ωκεανό, προσφέροντας στους φιλοξενούμενους» μια πιο καλαίσθητη διαμονή. Ποιος ξέρει;

4. Η πιο παράξενη San Pedro, Βολιβία Χωρητικότητα: 800 κρατούμενοι
Εδώ η κατάσταση αρχίζει και θυμίζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Οι κρατούμενοι των φυλακών αυτών είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν ενοίκιο, έχουν κανονικές δουλείες μέσα στη φυλακή, ενώ κάποιοι από αυτούς μπορούν να συγκατοικούν με την οικογένεια τους. Αν είσαι τουρίστας, μπορείς ακόμα να επισκεφτείς με ξεναγό τις εγκαταστάσεις αυτές και να διανυκτερεύσεις αν θες! Φημολογείται έντονα ότι οι κάτοικοι των φυλακών έχουν στα χέρια τους την πιο φτηνή κοκαΐνη στη χώρα κι αυτός είναι ο λόγος ότι έχουν πολλούς επισκέπτες καθημερινά. Άκου να δεις ...

5. Η πιο κυριλέ Leoben Justice Centre, Αυστρία Χωρητικότητα: 205 κρατούμενοι
Κι όμως πρόκειται για φυλακή κιόχι για ξενοδοχείο πολλών αστέρων. Σε προκαλεί έμμεσα να πυροβολήσεις επιτέλους τη γυναίκα σου για να καταλήξεις εκεί. Τώρα για ποιο λόγο να χαλάνε τα λεφτά και την ώρα τους για να κάνουν τη φυλακή αυτή εμφανίσιμη και δελεαστική; Το μόνο που θα καταφέρουν είναι να περιμένουν οι κρατούμενοι σε λίστα αναμονής για να εκτίσουν την ποινή τους μέσα στη χλιδή.

6. Η πιο διάσημη Αlcatraz, Καλιφόρνια Χωρητικότητα : 336
Είναι σε νησί. Δεν μπορείς να δραπετεύσεις, όσο καλά και να το σχεδιάσεις, γιατί απλούστατα δεν έχεις που να πας. Στα 30 σχεδόν χρόνια λειτουργίας της, επίσημα δεν έχει δραπετεύσει ποτέ κανείς (ο Σον Κόνερι μήπως;) αν κι έχουν σημειωθεί 14 αποτυχημένες προσπάθειες. Μάλιστα, δύο άντρες το προσπάθησαν δύο φορές! Επτά άλλοι σκοτώθηκαν κατά την απόπειρα (οι 2 πνίγηκαν) κι οι υπόλοιποι απλά ξαναπιάστηκαν. Η προσπάθεια μετράει όμως, που πέρασε και στην ιστορία.

7. Η πολυπληθέστερη Kresty, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία Επίσημη Χωρητικότητα:3000
Αν και υποτίθεται ότι χωράνε 3000 άτομα, στην πραγματικότητα οι κρατούμενοι ξεπερνάνε τους 10 χιλιάδες! Δηλαδή, σε κάθε έναν αναλογούν 4 τετραγωνικά μέτρα να ζήσει και να αναπνεύσει! Το μπάνιο επιτρέπεται μόνο μια φορά την εβδομάδα και στον κάθε κρατούμενο επιτρέπουν μόνο 15 λεπτά κάτω από το ντους. Μάλλον οι περισσότεροι να πεθαίνουν από τη βρόμα και την έλλειψη επαρκούς οξυγόνου!


8. Η επίσημη Μέγαρο Μαξίμου, Αθήνα Επίσημη Χωρητικότητα:152
Με τους κουμπάρους μαζί : 3500
Ονομάζεται Virtual Prison γιατί ενώ δεν είναι φυλακή, εκεί βρίσκονται όσοι θα έπρεπε να είναι φυλακή.

Ε.Γ.

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Δεν ξέρω αν πρέπει να τρομάζω ή να χαίρομαι, όταν ανακαλύπτω πως ό,τι έψαχνα τόσον καιρό, βρισκόταν προ πολλού μπροστά μου. Είναι ότι είμαι τυφλ* ή ότι απλά οι συγκυρίες λειτουργούν σαν προπέτασμα καπνού και δεν βλέπω μπρος μου; Ασύλληπτες συμπτώσεις, που άλλοι ονομάζουν «κάρμα» (;-)), άλλοι «πεπρωμένο» και άλλοι «συγκυρία» με βάζουν στην απορία. Ήταν όλα εκεί από πριν;
Σκέφτομαι πως ό,τι είναι ευθεία στο χαρτί, δεν είναι ευθεία και στην πραγματικότητα. Ο χρόνος, ο χώρος, οι οδοί που μας φέρνουν πιο κοντά. Στο χαρτί με το χάρακα σε μια επιφάνεια εξ’ορισμού ευθεία, όλα είναι επίπεδα και με πεπερασμένο χώρο, χρώμα και διάρκεια. Τραβάς μια γραμμή, και αν τραβήξεις μια παράλληλη στο άπειρο επίπεδο, δεν θα ενωθεί ποτέ με την πρώτη, και η πρώτη πάντα θα προηγείται της δεύτερης χρονικά. Σε μία σφαίρα όπως η Γη, τα πράγματα είναι αλλιώς από ότι στο υπερβατικό σύμπαν της γραμμικής λογικής μας. Τραβάς μια γραμμή από τον πόλο, και μέχρι τον Ισημερινό η ευθεία έχει γίνει καμπύλη. Στο χρόνο, ίσως να μην υπάρχει καν γραμμή. Ξεκινάω εγώ από την Κουάλα Λαμπούρ, σήμερα, τώρα, κι εσύ από την Αυστραλία πριν 12 ώρες, και μπορούμε να βρεθούμε κάλλιστα στο μαγευτικό κατά τα άλλα Κάιρο για τσάι και συμπάθεια, ενώνοντας καμπύλες γραμμές στο χωροχρόνο, απλά για έναν καπουτσίνο φρέντο σκέτο ή για ένα Gin Tonic. Απλά για να βρεθούμε.
Σε μια παράλογη πόλη που βρεθήκαμε προχθές (θα αρχίσουν πάλι οι κρεμάλες αν βάλω αστεράκια), μέσα στο γλέντι και τον πανικό, βρέθηκαν παλιές φιλίες, παλιές σχέσεις, άνθρωποι με τους οποίους θα μπορούσες να είσαι συμμαθητής στον παιδικό σταθμό και ξαφνικά, μοιάζουν οικεία τα μάτια και οι φωνές, οι κινήσεις και οι συνήθειες. Όλοι κυκλοφορούν σε κατάσταση μέθης αλκοολικής ή μη (κάποιοι μεθάνε και με ανθρακούχο νερό!) και με το γνωστό χαμόγελο τύπου: «Το έχω χάσει αλλά νομίζω μου αρέσει!!!» Είναι κορυφαίες οι στιγμές που βλέπεις ανθρώπους που μέχρι χθες, ε, εντάξει δεν τους είχες και σε μεγάλη υπόληψη, να ανοίγονται σαν να είστε φίλοι από το γυμνάσιο και βρίζατε μαζί για το νομοσχέδιο Αρσένη. Σε ώρες που δεν περιμένεις, εκεί που χάνεις τον κολλητό σου στο πλήθος, και τη φίλη σου στο θόρυβο της γιορτής, εμφανίζεται ένα χέρι βοηθείας από το πουθενά, ένα παλαβό χέρι που καθώς σε χορεύει, σου δείχνει και πώς να πας να βρεις μία πιάτσα ταξί, ένα σαβοντόρ ανοιχτό, ή προς τα πού πήγε το ροζ ντιβιντί που έψαχνες αγωνιωδώς.
Εκεί εμφανίζονται ευκαιρίες για στιγμές που δεν θα είναι ξένες και τις αρπάζεις χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς αντίσταση, χωρίς δυσκολία... Είναι απλά γιατί απλά είναι. Οι συναντήσεις που γίνονται υπ’αυτές τις συνθήκες είναι ίσως που αξίζουν πιο πολύ από όλες. Αυτές που σε γεμίζουν ενθουσιασμό και αθωότητα, αυτές που δίνουν την αίσθηση ότι ανήκεις σε κάτι μεγαλύτερο από εσένα. Ότι τέλος πάντων, υπάρχει μια θάλασσα πιο γαλάζια από τις άλλες, μια παραλία που δεν την έχεις σκεφτεί μόνον εσύ αλλά και κάποιος άλλος, μια μελωδία που δεν την άκουσες μόνος. Όμως μη γελαστούμε. Μη φανταστείς ότι η μοίρα σας έφερε κοντά. Δεν είναι το σύμπαν που συνωμοτεί για να τα καταφέρεις. Δεκάρα δεν δίνει το σύμπαν. Άλλη δουλειά δεν είχε να ασχολείται μαζί σου και μαζί μου. Το θέμα είναι αν εσύ μπορείς να φέρεις εσύ το σύμπαν τα πάνω κάτω, να μετατρέψεις τις ευθείες σε καμπύλες και τις καμπύλες σε τεθλασμένες και να ξεπεράσεις το πεπερασμένο του μυαλού σου για να βρεις αυτό που ψάχνεις.
Και όταν το βρεις, θα είσαι σίγουρος, μα οπωσδήποτε σίγουρος ότι όλα ήταν εκεί από πριν. Απλά εμείς ήμασταν τυφλοί…

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

"Τα στοιχεία του πληκτρολογίου της γραφομηχανής (έως σήμερα Η.Υ.) τοποθετήθηκαν μπερδεμένα από τον Christopher Latham το 1868 για να μπερδεύει τις γραμματείς και να μην μπλοκάρουν από την ταχύτητά τους τις μηχανές!"

"Aν και ο πλυθυσμός της Kίνας ξεπερνά το 1 δισεκατομμύριο, τα επίθετα είναι κάτι περισσότερο από διακόσια."

"Αν χαθεί η πίεση της καμπίνας ενός αεροπλάνου, ο επιβάτης μπορεί να διατηρήσει τις αισθήσεις του μόλις για 18 δευτερόλεπτα."

Ε.Γ.

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

...Σας χαιρετώ όλους και εύχομαι καλή αρχή... Δεδομένου ότι δεν μπορεί να λείπει ο Μάρτης από την Σαρακοστή ήρθε και ο μεγάλος αδελφός στην παρέα.
Ας πούμε λοιπόν και κάτι χρήσιμο για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Είναι και επίκαιρο βλέπεις. Τη μέρα που οι ουρανοί γέμισαν με χρώματα και σχέδια, αξίζει να εντοπίσουμε σε βάθος χρόνου την ιστορία του χαρταετού.

Υπάρχει η πεποίθηση ότι οι χαρταετοί επινοήθηκαν εκ παραλλήλου στην Κίνα και στη Μαλαισία και αυτή η νέα επινόηση διαδόθηκε σε όλη την Ασία από αυτές τις δυο χώρες. Υπάρχουν γραπτές αποδείξεις ότι οι χαρταετοί πετούσαν στον ουρανό της Κίνας από το 200 π.Χ. Κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Χαν, ένας στρατηγός χρησιμοποιούσε τον χαρταετό κατά ένα πολύ ενδιαφέροντα τρόπο. Κάποια εποχή έπρεπε να καταλάβει με τον στρατό του ένα παλάτι, αλλά συναντούσε δυσκολίες. Αποφάσισε λοιπόν να σκάψει ένα τούνελ, αλλά το βασικό του πρόβλημα ήταν να υπολογίσει το μήκος που έπρεπε να έχει ένα τέτοιο τούνελ. Σήκωσε λοιπόν στον αέρα έναν χαρταετό έχοντας την άκρη του νήματος στο σημείο που ξεκινούσε το τούνελ και τον χαρταετό τον ίδιο να υπερίπταται πάνω από το παλάτι. Με την χρήση απλών γεωμετρικών υπολογισμών μπόρεσε να υπολογίσει με ακρίβεια το μήκος του τούνελ.

Στην Ευρώπη ο χαρταετός έφτασε το 1400μΧ από Ευρωπαίους εξερευνητές αρχικά ως παιδικό παιχνίδι και στην συνέχεια ως βοηθητικό μετεωρολογικό μέσο για την μέτρηση της θερμοκρασίας σε μεγαλύτερα ύψη.

Σημαντικότερο όλων είναι το γεγονός ότι αποτέλεσε το έναυσμα για την σύλληψη της ιδέας για κατασκευή μίας μηχανή που θα είναι ικανή να μεταφέρει ανθρώπους στον αέρα.

Αυτά για σήμερα. Και πάλι καλή αρχή και καλή Σαρακοστή
"Το κέρδος είναι η ελευθερία του λόγου"
Ε.Γ.

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Καθαρά Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Την ίδια ακριβώς στιγμή που άρχισα να διαβάζω το κείμενο 'CITY LOVER', έτσι απλά συνειδητοποίησα πως όλα αυτά είναι σκέψεις που έχουν περάσει χιλιάδες φορές από το μυαλό μου και που μέχρι τώρα δεν είχα καταφέρει ποτέ, ούτε να τις εξωτερικεύσω αλλά ούτε και να τις εκφράσω. Και από ότι βλέπω μάλλον πολύ καλά έκανα γιατί εκτός το ότι το συγκεκριμένο κείμενο με εκφράζει πλήρως, δε νομίζω να μπορούσα να εκφράσω τις σκέψεις μου τόσο καλά όσο η συντάκτης του......και για το λόγο αυτό αφιερώνω στο 'marulaki' τη συγκεκριμένη φωτογραφία.....

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Τι σημαίνει, άραγε, s1ngle; Εννοώ s1ngle και όχι single. Καταλήγω, μετά από πολύ καιρό σκέψης και αναζήτησης, ότι δε χρειάζεται να είσαι single για να είσαι s1ngle. Για την ακρίβεια s1ngle είναι ακριβώς το αντίθετο. Ποτέ δεν είσαι μόνος, ακόμα και αν υπάρχουν στιγμές που ζητάς την απομόνωση. Έχεις γύρω σου ανθρώπους που σ’ αγαπάνε, που περνάνε καλά μαζί σου, που τους αρέσει να μοιράζονται τον έρωτα τους με σένα. Και όμως συνεχίζεις να είσαι s1ngle. Συνεχίζεις να ζεις τη δική σου ζωή, να έχεις τα δικά σου προβλήματα, να περνάς τις δικιές σου δοκιμασίες. Όλα αυτά είναι δικά σου. Απλά για εκείνες τις στιγμές που νιώθεις ότι η πραγματικότητα σου κάνει πλάκα, ακριβώς εκείνες τις στιγμές είναι που πρέπει να τις περάσεις με παρέα. Γιατί η παρέα τα κάνει όλα πιο εύκολα. Αυτό που μ’ αρέσει να λέω, είναι πως όταν έχεις ένα πρόβλημα είναι καλό να το μοιράζεσαι. Το βάρος διαιρείται δια 2, η χαρά, όμως, πολλαπλασιάζεται επί 2.
Κοίταξε την παραπάνω φωτογραφία (σκίτσο είναι, το ξέρω, αλλά δεν μπόρεσα να βρω άλλη κοινή φωτογραφία τους). Θα δεις 6 ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μόνοι! Πριν ήταν άγνωστοι, όμως έγιναν φίλοι, ζευγάρια, εραστές. Το σημαντικό είναι ότι δεν είναι μόνοι τους. Βάλε τώρα με το νου σου, στις θέσεις τους, κάποιους από τους δικούς σου ανθρώπους. Αν μπορείς να σκεφτείς 4-5 ανθρώπους, τότε είσαι και εσύ ένα s1ngle.
Θα ήθελα μια μέρα, σ’ ένα άρθρο να γράψω όσα περισσότερα από τα λόγια που ακούγονται συνήθως στο τελευταίο πεντάλεπτο κάθε επεισοδίου της σειράς. Πόσες φορές έχω βουρκώσει; Πόσες φορές έχω φέρει τους δικούς μου s1ngles στο μυαλό μου; Αυτά τα λόγια είναι που με κάνουν να φθονώ τους ανθρώπους που γράφουν με τον τρόπο αυτό. Είναι άδικο για τους υπολοίπους, να υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκουν τις κατάλληλες λέξεις για τις κατάλληλες θέσεις, ώστε να μπορούν με τόση ευκολία να παίζουν με τα συναισθήματά μας. Αν συνυπολογίσεις και ένα καλό τραγούδι, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο.
Κάθε επεισοδίου, καλό ή κακό, αξίζει για τα τελευταία 5 λεπτά. Μερικές καλές ατάκες, 10 λέξεις που σε κάνουν να σκεφτείς και συνήθως ένα καλό τραγούδι να ξανακούσεις ή να κατεβάσεις. Για άλλη μια φορά, η ζωές μας στη μικρή οθόνη. Τα ονόματα αλλάζουν μόνο.
Τι άλλο, λοιπόν, από το να μας καλωσορίσω στον κόσμο των s1ngles...

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Το παρακάτω κείμενο, δεν είναι δικό μου, το έλαβα πρόσφατα σε ένα mail από ένα φίλο. Όπως αυτός, έτσι εγώ και εσείς ανήκουμε σε αυτούς στους οποίους είναι αφιερωμένο το κείμενο αυτό. Ο λόγος που το παραθέτω, είναι επειδή μου θύμισε πράγματα που δε θα ξεχάσω ποτέ και θα μου λείπουν για μια ζωή! Άλλη μια γλυκιά νοσταλγία...

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους υπεύθυνους. Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstation, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Internet. Εμείς είχαμε φίλους.Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια!

Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Τα σέβη μου στο συντάκτη!

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Και όμως υπάρχει ένας τομέας στη ζωή μας για τον οποίο ως Έλληνες μπορούμε να είμαστε περήφανοι....και πρώτοι.
Είναι γεγονός πως εαν σε κάποιον δοθεί η ευκαιρία και ζήσει εκτός Ελληνικών συνόρων έχει τη δυνατότητα να έρθει σε επαφή και να ανταλλάξει ιδέες και απόψεις με πολλούς ανθρώπους από πολλές χώρες....

Έτσι λοιπόν,ίσως διαπιστώσει ότι δεν είμαστε τελικά και ότι καλύτερο κυκλοφορεί σ'αυτόν τον πλανήτη αλλά τουλάχιστον μπορούμε να υπερηφανευόμαστε για πολλά πράγματα...

Ένα από αυτά είναι πώς μπορούμε και γνωρίζουμε να περνάμε καλά κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες....αλλά όμως ένας τομέας στον οποίο είμαστε αποδεδειγμένα πια πρωταθλητές είναι το sex....!!!!!!!

Σύμφωνα με έρευνα της βιομηχανίας προφυλακτικών Durex, στην οποία έλαβαν μέρος 26.000 άνθρωποι σε πολλές χώρες, στο ερώτημα πόσο συχνά κάνουν έρωτα και αν είναι ικανοποιημένοι με την ερωτική τους ζωή, οι Έλληνες ήρθαν πρώτοι με το 87% να δηλώνει ότι κάνει έρωτα, τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα. Εξίσου θερμοί είναι οι Βραζιλιάνοι (82%) και οι Ρώσοι (80%), που ακολουθούν στη δεύτερη και τρίτη θέση αντιστοίχως....

Υ.Γ. Ας συνεχίσουμε λοιπόν έτσι...και είμαι απόλυτα σίγουρος πως θα έρθουν και άλλες πολλές διακρίσεις!!!!!!

Ίσως ένα από τα ωραιότερα video clip

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Κάθε πόλη που σέβεται τον εαυτό της, οφείλει να έχει εχθρούς και εραστές, απατημένους και χωρισμένους, αλλά και αδιόρθωτα κολλημένους μαζί της. Η καψούρα με μια πόλη είναι μια ηλίθια έννοια που δύσκολα αναλύεται, καθώς άλλοι την πατάνε με μια πόλη εμφανώς τακτοποιημένη, με ίσιους δρόμους και χαριτωμένα κτίρια, μεγάλες πλατείες και ωραία μαγαζιά κάθε τύπου, άλλοι με μια πόλη που τους χαρίζει τη «μεγάλη ζωή», ο καθένας όπως την εννοεί, ή την πατάνε με μια πόλη που μοιάζει με κάτι που έχουν δει στην τηλεόραση.
Ε, εγώ την πάτησα με μια πόλη που δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο. Ή την μισούν, ή την λατρεύουν, κι αυτό γιατί είναι παντελώς ελεύθερη. Περπατάς όπου θες, χτίζεις όπου θες, παρκάρεις όπου θες, πας όπου θες (το αεροδρόμιο είναι διεθνές), όλοι είναι μουρλοί ως επί το πλείστον και επιπλέον, είναι μία πόλη που μπορείς να κρυφτείς. Όταν ο Ναπολέων σχεδίασε το Παρίσι (όχι ο ίδιος, αλλά λέμε τώρα), ζήτησε όλοι οι δρόμοι να οδηγούν στο κέντρο, και οι οδοί να είναι ευθείες ώστε οι εχθροί του, σε περίπτωση που διαδήλωναν, να ήταν αυτομάτως σε πεδίο βολής από τις Βερσαλλίες. Ο Μάο Τσε Τουνγκ έφτιαχνε τις πόλεις τετράγωνα, για να ελέγχει τις μάζες. Μία μεγάλη πλατεία υπάρχει στο Πεκίνο (δεν λέμε ποια, έλεος!), μία επανάσταση έγινε, εκεί έγινε και εκεί καταστάλθηκε.
Στο ******** αυτά δεν είναι δυνατόν να συμβούν. Δεν μπορείς να ξέρεις τι θα σου προκύψει στην επόμενη γωνία. Ποια εικόνα, ποιος γνωστός ή άγνωστος, ποια πρόκληση ή ποια ιστορία προσωπική ή συλλογική. Και δεν μπορεί και ο άλλος που έρχεται από το διπλανό στενό να προβλέψει τι θα του επιφυλάξει αυτός ο λαβύρινθος που όλοι βρίζουν. Κάτσε, ρε φίλε, στο ******* έρχεσαι, πρωτεύουσα του λαβυρίνθου και πειρατικό καταφύγιο, τι περιμένεις να βρεις, μια πόλη-μπακλαβά;;;
Το παράξενο είναι ότι για έναν περίεργο λόγο, κι ενώ όλοι λένε ότι είναι μακράν η πιο άσχημη πόλη στην Ελλάδα (πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω, καθώς όλα τα μέρη του κόσμου έχουν τη γοητεία τους), όταν έρχεται κάποιος να ζήσει εδώ, δύσκολα φεύγει. Όχι επειδή είναι μοδάτο μέρος, ή έχει τα πάντα, ή είναι πανέμορφα, εντάξει, δεν είναι Παρίσι, Νέα Υόρκη ή Βαρκελώνη, αλλά μάλλον, κάτι έχει αυτό το μέρος, κι εμείς δεν την βρίσκουμε μόνο με τζιν και τόνικ, αλλά και με κρασιά, και με ρακές και με την καλύτερη παρέα του κόσμου... (που μπάι δε γουέι, είναι η δική μας!!!)

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Η πρώτη μέρα της εβδομαδας, η Δευτέρα του Μάρτη, η πρώτη μέρα της Τυροφάγου βδομάδας. Δε θα μπορούσε και το blog μας να μην ακολουθεί αυτό το serie πρωτιών.
Καλώς ήλθατε στη νέα εποχή του blog μας. Μετά από μια δοκιμαστική εβδομάδα αναζήτησης, διαμόρφωση και προσαρμογής πλησιάζουμε στο τελικό στυλ και ύφος.
Η συντακτική ομάδα είναι μια παρέα νέων, με αναζητήσεις και προβληματισμούς που όμως ξέρουν να περνούν καλά και να ζουν τη ζωή τους.
Εξ' ου και το "Πάμε ποτάκι". "Πάμε ποτάκι" δε σημαίνει πάμε να πιούμε γιατί το χρειαζόμαστε. Σημαίνει πάμε να διασκεδάσουμε, να γελάσουμε, να μιλήσουμε, να γνωριστούμε, να ερωτευθούμε και να αγαπήσουμε. Αυτά είναι που δίνουν νόημα στις ζωές μας και τις κάνουν ουσιαστικές αλλά και διασκεδαστικές. Αυτά είναι που κάνουν τις μέρες μας υπέροχα διαφορετικές.
Ένα ποτό δε θα σήμαινε τίποτα με ανθρώπους που δε μοιράζονται τις ζωές τους μαζί σου! Αξίζει να το πίνεις με φίλους, με την οικογένεια σου, με την αγάπη σου. Αυτοί οι άνθρωποι αξίζει να μείνουν στη ζωή σου. Χωρίς αυτούς, θα είσαι πάντα μια αδύναμη μονάδα. Θα είσαι ένα κομμάτι από τη σπασμένη κορνίζα.
Καλώς ήλθατε στο νέο "Πάμε ποτάκι;;;". Καλώς ήλθατε στην παρέα μας...

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!

Για ρίξε και τα υπόλοιπα...

Σβήστα τώρα!