Never distinguish fact from fiction (Part TOO)
(ή "Η Αλίκη στη χώρα των πραγμάτων", Chapter I: Down the rabbit hole)
Στη χώρα των θαυμάτων έχει ό,τι θελήσεις. Ανθρώπους μεθυσμένους από τα χρώματα της πόλης, ξεγελασμένες χορεύτριες, πλάσματα φτιαγμένα από χαρτί και παρδαλά ουράνια σώματα, ψηλούς νάνους και κοντούς γίγαντες, σφουγγάρια με νερό και ξύδι, ντομάτες με γεύση σοκολάτας, θάλασσες από daiquiri και λίμνες από mojito. Μπορείς να βρεις ακόμη και παραλίες με κόκκινη άμμο, καταρράκτες από τραπουλόχαρτα ή από μελάνι, αθώα πρόσωπα, καταπράσινους φοίνικες και πολύχρωμα σαρκοφάγα πουλιά με παράξενα ράμφη, νησιά που θα ήθελες να πας και πόλεις που έχεις δει στον ύπνο σου. Όταν οι δρόμοι μοιάζουν οικείοι, και τα μεγάλα δέντρα θυμίζουν τις γειτονιές που παίζαμε κρυφτοκυνηγητό, γίνεται πολύ εύκολο να πιστέψεις ότι κι εσύ δεν άλλαξες ποτέ και ότι όλα είναι όπως τα αφήσαμε.
Το μυαλό μας είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε όταν μπαίνουμε σε ένα χώρο, ένα δωμάτιο ή ένα δρόμο, να συλλαμβάνει μόνο το 10% των πληροφοριών που είναι γύρω μας. Είναι σαν να μπαίνεις στην κουζίνα για να πιεις νερό, και να μη βλέπεις ότι τελείωσε το χαρτί κουζίνας. Λαμβάνεις μόνο την πληροφόρηση που θέλεις: ότι τα ποτήρια είναι εκεί, το νερό τρέχει, άντε και ο νεροχύτης είναι στη θέση του. Αλλά ο επόμενος που θα μπει, δεν θα βρει το χαρτί που χρειάζεται. Ε, δεν είναι και ειδυλλιακό... Δεν ζω μόν* μου, και υπάρχουν κάτοικοι που ληστεύουν το παραμύθι μου, χωρίς να σκέφτονται ότι όταν θα μπω εγώ, θα μπεις εσύ στο δωμάτιο που λέγεται Η******* θα ψάχνουμε απελπισμένα για την μαγική πόλη που ονειρευτήκαμε εχθές, και εκείνη θα κρύβεται πίσω από τόνους σκουπιδιών, πίσω από κολώνες στραβές και πλατείες με μάρμαρα.
Φταίει η πόλη που με γεμίζει ενοχές; Ότι δεν αρέσει σε όλους, ότι δεν είναι όμορφη, τα κτίριά της δεν είναι ωραία, οι δρόμοι της είναι γεμάτοι σκουπίδια, οι κάτοικοί της μίζεροι... Σα να μη μοιάζει τίποτα με τη γειτονιά που αγάπησα, ή με τα μαγαζάκια που με πήγαινε η μαμά για να διαλέξει κουμπιά και υφάσματα και ανακατευόμουν με πούλιες και χάντρες και γινόμουν αυτομάτως ξωτικό.
Αναγκάζομαι με τη φαντασία μου να χτίσω μια πόλη που να μπορώ να κατοικήσω. Φταίει το Η******* για αυτό; Μα είναι η χώρα των θαυμάτων, είναι αυτό που θα σου δώσει ό,τι θελήσεις. Είναι εκείνη η χώρα που θα ταξιδεψεις και θα χτίσεις μόνος σου τα σπίτια, θα διαλέξεις τα δέντρα που θα γεμίσουν τους δρόμους, θα φτιάξεις τις μέρες ηλιόλουστες ή συννεφιασμένες, γειτονιές με κοτσύφια που τιτιβίζουν, με μια καμπάνα να χτυπάει το μεσημέρι στο βάθος του ορίζοντα.
Οπότε, μπαίνεις και σε μία πόλη, και βλέπεις μόνο αυτά που θες. Εγώ πεθαίνω να βλέπω τείχη, οικόσημα, παλιά κτίρια που μουρμουρίζουν τις ιστορίες τους στους αιώνες, δρόμους που πέρασαν από κουρσάροι και Σαρακηνοί, μέχρι Άρχοντες και Πρίγκηπες, και ζω στο δικό μου παραμύθι. Γουστάρω δημοκρατικό Ηράκλειο, αναρχικό Ηράκλειο, ας κάνουν όλοι ό,τι θέλουν, είναι μια πόλη που με γεμίζει ελευθερία και με αφήνει να ονειρεύομαι πειρατές και καράβια, δάση από κυπαρίσσια, φεγγαρόλουστες νύχτες και ανθρώπους που χορεύουν. Δεν φταίει η πόλη για τα δικά μου παράπονα, για το ότι είναι άσχημη ή ωραία. Για τα προβλήματά της, για δικά της παράπονα, πρέπει πρώτα να κοιτάξουμε μέσα μας, στο μικρό χαρακτήρα μας, τις κακές μας συνήθειες, τον στενό μας ορίζοντα, και να δείξουμε λίγο έλεος και αγάπη στο σκηνικό που διαλέξαμε για να ζήσουμε το προσωπικό μας παραμύθι, ταινία, ή όπως θες πες το.
Περνώντας από τους δρόμους τους απόλυτα δικούς μου, αυτούς που παίρνω κάθε βράδυ για να πάω σπίτι μου, σχεδόν πάντα πετυχαίνω το φεγγάρι απέναντί μου. Γεμάτο ή μισό, ξαπλωτό σαν βαρκούλα ή όρθιο σαν πανί, με έκλειψη ή παρέα με τον Άρη, να μου γελάει σαν τη γάτα του Τσεσάιρ. Η αίσθηση ότι ο ουρανός γύρω σου σβήνει, ότι η πόλη χάνεται μέσα στη θάλασσα του ουρανού, ότι το μόνο που υπάρχει είναι αυτό το χαμόγελο στον ουρανό, μπορεί συχνά να είναι απειλητική μέσα στην σκοτεινή της υπόσταση, σκληρή ή ύποπτη. Αλλά τις πιο πολλές φορές είναι η αίσθηση της απόμακρης σιγουριάς, της φοβερής βεβαιότητας, ότι αποτελούμε αναπόσπαστο μέρος αυτού του κόσμου.
Υ.Γ. Δώσε μου τα γυαλιά σου, ίσως καταφέρω να δω μέσα από τα μάτια σου
Υ.Γ.2: Εδώ θα βρείτε το Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, του Lewis Caroll από το Project Gutenberg.
Στη χώρα των θαυμάτων έχει ό,τι θελήσεις. Ανθρώπους μεθυσμένους από τα χρώματα της πόλης, ξεγελασμένες χορεύτριες, πλάσματα φτιαγμένα από χαρτί και παρδαλά ουράνια σώματα, ψηλούς νάνους και κοντούς γίγαντες, σφουγγάρια με νερό και ξύδι, ντομάτες με γεύση σοκολάτας, θάλασσες από daiquiri και λίμνες από mojito. Μπορείς να βρεις ακόμη και παραλίες με κόκκινη άμμο, καταρράκτες από τραπουλόχαρτα ή από μελάνι, αθώα πρόσωπα, καταπράσινους φοίνικες και πολύχρωμα σαρκοφάγα πουλιά με παράξενα ράμφη, νησιά που θα ήθελες να πας και πόλεις που έχεις δει στον ύπνο σου. Όταν οι δρόμοι μοιάζουν οικείοι, και τα μεγάλα δέντρα θυμίζουν τις γειτονιές που παίζαμε κρυφτοκυνηγητό, γίνεται πολύ εύκολο να πιστέψεις ότι κι εσύ δεν άλλαξες ποτέ και ότι όλα είναι όπως τα αφήσαμε.
Το μυαλό μας είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε όταν μπαίνουμε σε ένα χώρο, ένα δωμάτιο ή ένα δρόμο, να συλλαμβάνει μόνο το 10% των πληροφοριών που είναι γύρω μας. Είναι σαν να μπαίνεις στην κουζίνα για να πιεις νερό, και να μη βλέπεις ότι τελείωσε το χαρτί κουζίνας. Λαμβάνεις μόνο την πληροφόρηση που θέλεις: ότι τα ποτήρια είναι εκεί, το νερό τρέχει, άντε και ο νεροχύτης είναι στη θέση του. Αλλά ο επόμενος που θα μπει, δεν θα βρει το χαρτί που χρειάζεται. Ε, δεν είναι και ειδυλλιακό... Δεν ζω μόν* μου, και υπάρχουν κάτοικοι που ληστεύουν το παραμύθι μου, χωρίς να σκέφτονται ότι όταν θα μπω εγώ, θα μπεις εσύ στο δωμάτιο που λέγεται Η******* θα ψάχνουμε απελπισμένα για την μαγική πόλη που ονειρευτήκαμε εχθές, και εκείνη θα κρύβεται πίσω από τόνους σκουπιδιών, πίσω από κολώνες στραβές και πλατείες με μάρμαρα.
Φταίει η πόλη που με γεμίζει ενοχές; Ότι δεν αρέσει σε όλους, ότι δεν είναι όμορφη, τα κτίριά της δεν είναι ωραία, οι δρόμοι της είναι γεμάτοι σκουπίδια, οι κάτοικοί της μίζεροι... Σα να μη μοιάζει τίποτα με τη γειτονιά που αγάπησα, ή με τα μαγαζάκια που με πήγαινε η μαμά για να διαλέξει κουμπιά και υφάσματα και ανακατευόμουν με πούλιες και χάντρες και γινόμουν αυτομάτως ξωτικό.
Αναγκάζομαι με τη φαντασία μου να χτίσω μια πόλη που να μπορώ να κατοικήσω. Φταίει το Η******* για αυτό; Μα είναι η χώρα των θαυμάτων, είναι αυτό που θα σου δώσει ό,τι θελήσεις. Είναι εκείνη η χώρα που θα ταξιδεψεις και θα χτίσεις μόνος σου τα σπίτια, θα διαλέξεις τα δέντρα που θα γεμίσουν τους δρόμους, θα φτιάξεις τις μέρες ηλιόλουστες ή συννεφιασμένες, γειτονιές με κοτσύφια που τιτιβίζουν, με μια καμπάνα να χτυπάει το μεσημέρι στο βάθος του ορίζοντα.
Οπότε, μπαίνεις και σε μία πόλη, και βλέπεις μόνο αυτά που θες. Εγώ πεθαίνω να βλέπω τείχη, οικόσημα, παλιά κτίρια που μουρμουρίζουν τις ιστορίες τους στους αιώνες, δρόμους που πέρασαν από κουρσάροι και Σαρακηνοί, μέχρι Άρχοντες και Πρίγκηπες, και ζω στο δικό μου παραμύθι. Γουστάρω δημοκρατικό Ηράκλειο, αναρχικό Ηράκλειο, ας κάνουν όλοι ό,τι θέλουν, είναι μια πόλη που με γεμίζει ελευθερία και με αφήνει να ονειρεύομαι πειρατές και καράβια, δάση από κυπαρίσσια, φεγγαρόλουστες νύχτες και ανθρώπους που χορεύουν. Δεν φταίει η πόλη για τα δικά μου παράπονα, για το ότι είναι άσχημη ή ωραία. Για τα προβλήματά της, για δικά της παράπονα, πρέπει πρώτα να κοιτάξουμε μέσα μας, στο μικρό χαρακτήρα μας, τις κακές μας συνήθειες, τον στενό μας ορίζοντα, και να δείξουμε λίγο έλεος και αγάπη στο σκηνικό που διαλέξαμε για να ζήσουμε το προσωπικό μας παραμύθι, ταινία, ή όπως θες πες το.
Περνώντας από τους δρόμους τους απόλυτα δικούς μου, αυτούς που παίρνω κάθε βράδυ για να πάω σπίτι μου, σχεδόν πάντα πετυχαίνω το φεγγάρι απέναντί μου. Γεμάτο ή μισό, ξαπλωτό σαν βαρκούλα ή όρθιο σαν πανί, με έκλειψη ή παρέα με τον Άρη, να μου γελάει σαν τη γάτα του Τσεσάιρ. Η αίσθηση ότι ο ουρανός γύρω σου σβήνει, ότι η πόλη χάνεται μέσα στη θάλασσα του ουρανού, ότι το μόνο που υπάρχει είναι αυτό το χαμόγελο στον ουρανό, μπορεί συχνά να είναι απειλητική μέσα στην σκοτεινή της υπόσταση, σκληρή ή ύποπτη. Αλλά τις πιο πολλές φορές είναι η αίσθηση της απόμακρης σιγουριάς, της φοβερής βεβαιότητας, ότι αποτελούμε αναπόσπαστο μέρος αυτού του κόσμου.
Υ.Γ. Δώσε μου τα γυαλιά σου, ίσως καταφέρω να δω μέσα από τα μάτια σου
Υ.Γ.2: Εδώ θα βρείτε το Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, του Lewis Caroll από το Project Gutenberg.
κατα τα άλλα πιάνω τον ευατο μου να αποροφάται τόσο οταν σε διαβάζω που απορώ κ΄γω.Μπραβο αστέρι μας...Θα σου κάνουμε 5ετές κλειστό στο pamepotaki
Νομίζω ότι όλοι όσοι μεγαλώσαμε στο Η******* 18 χρόνια πριν, έχουμε τις ίδιες εικόνες με σένα! Εικόνες που μου ήρθαν πάλι στο μυαλό με εκείνο το άρθρο που έγραψα γι' αυτούς που γεννήθηκαν πριν το 1985.
http://www.pamepotaki.gr/2008/03/1985.html
Το σίγουρο είναι ότι θα υπάρχουν πάντα μέσα μας! Και θα τις ανακαλούμε με κάθε δυνατή ευκαιρία.
Όσο για το συμβόλαιο, θα βρίσκεται στο γραφείο σου μέσα στις επόμενες μέρες... :P:P:P