Pure Moments...
Δεν ξέρω αν πρέπει να τρομάζω ή να χαίρομαι, όταν ανακαλύπτω πως ό,τι έψαχνα τόσον καιρό, βρισκόταν προ πολλού μπροστά μου. Είναι ότι είμαι τυφλ* ή ότι απλά οι συγκυρίες λειτουργούν σαν προπέτασμα καπνού και δεν βλέπω μπρος μου; Ασύλληπτες συμπτώσεις, που άλλοι ονομάζουν «κάρμα» (;-)), άλλοι «πεπρωμένο» και άλλοι «συγκυρία» με βάζουν στην απορία. Ήταν όλα εκεί από πριν;
Σκέφτομαι πως ό,τι είναι ευθεία στο χαρτί, δεν είναι ευθεία και στην πραγματικότητα. Ο χρόνος, ο χώρος, οι οδοί που μας φέρνουν πιο κοντά. Στο χαρτί με το χάρακα σε μια επιφάνεια εξ’ορισμού ευθεία, όλα είναι επίπεδα και με πεπερασμένο χώρο, χρώμα και διάρκεια. Τραβάς μια γραμμή, και αν τραβήξεις μια παράλληλη στο άπειρο επίπεδο, δεν θα ενωθεί ποτέ με την πρώτη, και η πρώτη πάντα θα προηγείται της δεύτερης χρονικά. Σε μία σφαίρα όπως η Γη, τα πράγματα είναι αλλιώς από ότι στο υπερβατικό σύμπαν της γραμμικής λογικής μας. Τραβάς μια γραμμή από τον πόλο, και μέχρι τον Ισημερινό η ευθεία έχει γίνει καμπύλη. Στο χρόνο, ίσως να μην υπάρχει καν γραμμή. Ξεκινάω εγώ από την Κουάλα Λαμπούρ, σήμερα, τώρα, κι εσύ από την Αυστραλία πριν 12 ώρες, και μπορούμε να βρεθούμε κάλλιστα στο μαγευτικό κατά τα άλλα Κάιρο για τσάι και συμπάθεια, ενώνοντας καμπύλες γραμμές στο χωροχρόνο, απλά για έναν καπουτσίνο φρέντο σκέτο ή για ένα Gin Tonic. Απλά για να βρεθούμε.
Σε μια παράλογη πόλη που βρεθήκαμε προχθές (θα αρχίσουν πάλι οι κρεμάλες αν βάλω αστεράκια), μέσα στο γλέντι και τον πανικό, βρέθηκαν παλιές φιλίες, παλιές σχέσεις, άνθρωποι με τους οποίους θα μπορούσες να είσαι συμμαθητής στον παιδικό σταθμό και ξαφνικά, μοιάζουν οικεία τα μάτια και οι φωνές, οι κινήσεις και οι συνήθειες. Όλοι κυκλοφορούν σε κατάσταση μέθης αλκοολικής ή μη (κάποιοι μεθάνε και με ανθρακούχο νερό!) και με το γνωστό χαμόγελο τύπου: «Το έχω χάσει αλλά νομίζω μου αρέσει!!!» Είναι κορυφαίες οι στιγμές που βλέπεις ανθρώπους που μέχρι χθες, ε, εντάξει δεν τους είχες και σε μεγάλη υπόληψη, να ανοίγονται σαν να είστε φίλοι από το γυμνάσιο και βρίζατε μαζί για το νομοσχέδιο Αρσένη. Σε ώρες που δεν περιμένεις, εκεί που χάνεις τον κολλητό σου στο πλήθος, και τη φίλη σου στο θόρυβο της γιορτής, εμφανίζεται ένα χέρι βοηθείας από το πουθενά, ένα παλαβό χέρι που καθώς σε χορεύει, σου δείχνει και πώς να πας να βρεις μία πιάτσα ταξί, ένα σαβοντόρ ανοιχτό, ή προς τα πού πήγε το ροζ ντιβιντί που έψαχνες αγωνιωδώς.
Εκεί εμφανίζονται ευκαιρίες για στιγμές που δεν θα είναι ξένες και τις αρπάζεις χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς αντίσταση, χωρίς δυσκολία... Είναι απλά γιατί απλά είναι. Οι συναντήσεις που γίνονται υπ’αυτές τις συνθήκες είναι ίσως που αξίζουν πιο πολύ από όλες. Αυτές που σε γεμίζουν ενθουσιασμό και αθωότητα, αυτές που δίνουν την αίσθηση ότι ανήκεις σε κάτι μεγαλύτερο από εσένα. Ότι τέλος πάντων, υπάρχει μια θάλασσα πιο γαλάζια από τις άλλες, μια παραλία που δεν την έχεις σκεφτεί μόνον εσύ αλλά και κάποιος άλλος, μια μελωδία που δεν την άκουσες μόνος. Όμως μη γελαστούμε. Μη φανταστείς ότι η μοίρα σας έφερε κοντά. Δεν είναι το σύμπαν που συνωμοτεί για να τα καταφέρεις. Δεκάρα δεν δίνει το σύμπαν. Άλλη δουλειά δεν είχε να ασχολείται μαζί σου και μαζί μου. Το θέμα είναι αν εσύ μπορείς να φέρεις εσύ το σύμπαν τα πάνω κάτω, να μετατρέψεις τις ευθείες σε καμπύλες και τις καμπύλες σε τεθλασμένες και να ξεπεράσεις το πεπερασμένο του μυαλού σου για να βρεις αυτό που ψάχνεις.
Και όταν το βρεις, θα είσαι σίγουρος, μα οπωσδήποτε σίγουρος ότι όλα ήταν εκεί από πριν. Απλά εμείς ήμασταν τυφλοί…
Σκέφτομαι πως ό,τι είναι ευθεία στο χαρτί, δεν είναι ευθεία και στην πραγματικότητα. Ο χρόνος, ο χώρος, οι οδοί που μας φέρνουν πιο κοντά. Στο χαρτί με το χάρακα σε μια επιφάνεια εξ’ορισμού ευθεία, όλα είναι επίπεδα και με πεπερασμένο χώρο, χρώμα και διάρκεια. Τραβάς μια γραμμή, και αν τραβήξεις μια παράλληλη στο άπειρο επίπεδο, δεν θα ενωθεί ποτέ με την πρώτη, και η πρώτη πάντα θα προηγείται της δεύτερης χρονικά. Σε μία σφαίρα όπως η Γη, τα πράγματα είναι αλλιώς από ότι στο υπερβατικό σύμπαν της γραμμικής λογικής μας. Τραβάς μια γραμμή από τον πόλο, και μέχρι τον Ισημερινό η ευθεία έχει γίνει καμπύλη. Στο χρόνο, ίσως να μην υπάρχει καν γραμμή. Ξεκινάω εγώ από την Κουάλα Λαμπούρ, σήμερα, τώρα, κι εσύ από την Αυστραλία πριν 12 ώρες, και μπορούμε να βρεθούμε κάλλιστα στο μαγευτικό κατά τα άλλα Κάιρο για τσάι και συμπάθεια, ενώνοντας καμπύλες γραμμές στο χωροχρόνο, απλά για έναν καπουτσίνο φρέντο σκέτο ή για ένα Gin Tonic. Απλά για να βρεθούμε.
Σε μια παράλογη πόλη που βρεθήκαμε προχθές (θα αρχίσουν πάλι οι κρεμάλες αν βάλω αστεράκια), μέσα στο γλέντι και τον πανικό, βρέθηκαν παλιές φιλίες, παλιές σχέσεις, άνθρωποι με τους οποίους θα μπορούσες να είσαι συμμαθητής στον παιδικό σταθμό και ξαφνικά, μοιάζουν οικεία τα μάτια και οι φωνές, οι κινήσεις και οι συνήθειες. Όλοι κυκλοφορούν σε κατάσταση μέθης αλκοολικής ή μη (κάποιοι μεθάνε και με ανθρακούχο νερό!) και με το γνωστό χαμόγελο τύπου: «Το έχω χάσει αλλά νομίζω μου αρέσει!!!» Είναι κορυφαίες οι στιγμές που βλέπεις ανθρώπους που μέχρι χθες, ε, εντάξει δεν τους είχες και σε μεγάλη υπόληψη, να ανοίγονται σαν να είστε φίλοι από το γυμνάσιο και βρίζατε μαζί για το νομοσχέδιο Αρσένη. Σε ώρες που δεν περιμένεις, εκεί που χάνεις τον κολλητό σου στο πλήθος, και τη φίλη σου στο θόρυβο της γιορτής, εμφανίζεται ένα χέρι βοηθείας από το πουθενά, ένα παλαβό χέρι που καθώς σε χορεύει, σου δείχνει και πώς να πας να βρεις μία πιάτσα ταξί, ένα σαβοντόρ ανοιχτό, ή προς τα πού πήγε το ροζ ντιβιντί που έψαχνες αγωνιωδώς.
Εκεί εμφανίζονται ευκαιρίες για στιγμές που δεν θα είναι ξένες και τις αρπάζεις χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς αντίσταση, χωρίς δυσκολία... Είναι απλά γιατί απλά είναι. Οι συναντήσεις που γίνονται υπ’αυτές τις συνθήκες είναι ίσως που αξίζουν πιο πολύ από όλες. Αυτές που σε γεμίζουν ενθουσιασμό και αθωότητα, αυτές που δίνουν την αίσθηση ότι ανήκεις σε κάτι μεγαλύτερο από εσένα. Ότι τέλος πάντων, υπάρχει μια θάλασσα πιο γαλάζια από τις άλλες, μια παραλία που δεν την έχεις σκεφτεί μόνον εσύ αλλά και κάποιος άλλος, μια μελωδία που δεν την άκουσες μόνος. Όμως μη γελαστούμε. Μη φανταστείς ότι η μοίρα σας έφερε κοντά. Δεν είναι το σύμπαν που συνωμοτεί για να τα καταφέρεις. Δεκάρα δεν δίνει το σύμπαν. Άλλη δουλειά δεν είχε να ασχολείται μαζί σου και μαζί μου. Το θέμα είναι αν εσύ μπορείς να φέρεις εσύ το σύμπαν τα πάνω κάτω, να μετατρέψεις τις ευθείες σε καμπύλες και τις καμπύλες σε τεθλασμένες και να ξεπεράσεις το πεπερασμένο του μυαλού σου για να βρεις αυτό που ψάχνεις.
Και όταν το βρεις, θα είσαι σίγουρος, μα οπωσδήποτε σίγουρος ότι όλα ήταν εκεί από πριν. Απλά εμείς ήμασταν τυφλοί…
Όσο για το άρθρο ήταν τρομερό.Και με εντυπωσιάζεις που ξέρεις και τις 3 γεωμετρίες..
"μικρούτσικε; είσαι μεγάλη καριό**! με την καλή έννοια..."