ΚΟΜΙΛΦΟ
(κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε)
Weird science, funny tech, ξαφνικά μας έκλεισαν στα σπίτια μας. Κλείνουν οι πλατείες, γίνονται πιο μικρές. Μας χαρίζουν wii και playstation, το internet γίνεται πιο γρήγορο, η ζωή μου ρυθμίζεται από τα mhz, τα mbps, το ρεύμα που κόβεται, το ασύρματο που δεν έχει δυνατό σήμα. Έχω και τηλεόραση plasma.
Τα παντζούρια είναι κλειστά, γιατί το φυσικό φως χαλάει την απόδοση και δεν φαίνεται καλά το τελευταίο επεισόδιο του Lost που κατέβασα (μου κατέβασαν), δεν έχει σημασία. Η παραλία ούτως ή άλλως έχει γίνει ένα γιγάντιο τασάκι, η θάλασσα μία απίστευτη θορυβώδης σούπα με ανθρώπινα φασόλια που επιπλέουν, φουσκώνουν και στεγνώνουν τραγικά, με τα μοντέρνα μαγιό τους. Γιατί να πάω; Έχω πλάσμα είπαμε.
Έχω και εσπρεσιέρα, την πήρα 1.500,00€. Κάνει όλους τους καφέδες. Συνδέεται και με το playstation και μπορείς να τη ρυθμίζεις από εκεί. Τέλεια! Αλλιώς δεν θα την έπαιρνα. Σκασίλα μου. Δεν πίνω καφέ. Ποτέ δεν έπινα. Είμαι από τους τύπους που πίνουν νερό και τζίν. Ή ζω ή πεθαίνω να πούμε. Και όταν βγαίνω στο δρόμο, βλέπω σκουπίδια, κακοβαμμένα νύχια και κακοκομμένα μαλλιά. Ακούω και κορναρίσματα που με ενοχλούν πολύ, γιατί έχω κακομάθει με το dolby surround που έχω βάλει σπίτι μου. Γιατί να βγω; Έχω πλάσμα λέμε.
Κάτσε σπίτι, μη βλέπεις ειδήσεις, να βλέπεις μόνο αυτά που θέλω εγώ και να κατεβάζεις τη μουσική που ακούνε οι άλλοι, να βλέπεις σειρές μαζί με όλους, μαζική παραφροσύνη το λένε αυτό (άλλοι το έλεγαν σοσιαλισμό, αλλά εγώ το λέω κοινωνία των τεσσάρων κατηγοριών) και ο διπλανός σου στη διπλανή γειτονιά παίρνει 2 ευρώ το μαρούλι. Αλλά εσένα δεν σε νοιάζει, γιατί εσύ δεν τρως μαρούλι, δεν σου χρειάζεται. Παίρνεις high-tech (weird-tech) βιταμίνες, που παράγει η εταιρεία που είναι χορηγός του Sex and the Village. Όχι τίποτα άλλο, αλλά η θεία μου που μένει στο χωριό, δεν ξέρει όχι τον Manolo Blahnik, αλλά ούτε τον Μακ****** που λέει ο λόγος. Ακούς τι λες; Ακούω τι λέω; Μου φέρνουν και τις βιταμίνες στο σπίτι. Και μαρούλια θα καλλιεργεί η εσπρεσιέρα. Μάλιστα. Νορμάλ. Αγοράζω και Dolce Banana από το ίντερνετ. Και δεν τα φοράω γιατί δεν πάω πουθενά. Άσε που πάχυνα και δεν μου κάνουν. Αλλά είναι πολύ όμορφα αυτά τα ρούχα σε μικρό νούμερο. Τι σημασία έχει που δεν θα τα βάλω; Αφού δεν βγαίνω. Έχω πλάσμα είπαμε. Τα έχω στη ντουλάπα όμως. Είναι δικά μου.
Και η Γη γυρίζει. Οι δρόμοι και οι πλατείες αδειάζουν. Οι κρυφές παραλίες ήταν πάντα τόσο σημαντικές; Τα μπαλκόνια στη γειτονιά μου είναι άδεια, έβαλαν όλοι κλιματιστικά. Με πολλά BTU (ανάθεμα κι αν ξέρω τι είναι τα BTU, πάω στοίχημα την πλάσμα μου ότι και αυτός που μου το πούλησε δεν έχει ξεκάθαρη ιδέα). Κι όμως τα κοτσύφια είναι εκεί, μάχονται τα κοράκια και τις γάτες, πλακώνονται με τα κιρκινέζια για ένα σπόρο που τους πέταξα, τιτιβίζουν, γελάνε, πετάνε, και δεν έγινε και τίποτα.
Πόσες ίντσες είναι η πλάσμα σου; Μα τι βλακεία. Δεν ξέρω να μετρήσω τίποτα σε ίντσες. Ούτε το γραφείο μου. Αλλά η πλάσμα μου είναι μεγάλη.
Σήμερα θα βγω. Δεν ******* και η πλάσμα. Δεν θα την ξανανοίξω όλο το καλοκαίρι.
Θα γίνω ένα φασόλι, και θα στεγνώνω στην καυτή, ελληνική άμμο. Και θα παίζω ρακέτες και βόλλευ. Κομιλφό. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Weird science, funny tech, ξαφνικά μας έκλεισαν στα σπίτια μας. Κλείνουν οι πλατείες, γίνονται πιο μικρές. Μας χαρίζουν wii και playstation, το internet γίνεται πιο γρήγορο, η ζωή μου ρυθμίζεται από τα mhz, τα mbps, το ρεύμα που κόβεται, το ασύρματο που δεν έχει δυνατό σήμα. Έχω και τηλεόραση plasma.
Τα παντζούρια είναι κλειστά, γιατί το φυσικό φως χαλάει την απόδοση και δεν φαίνεται καλά το τελευταίο επεισόδιο του Lost που κατέβασα (μου κατέβασαν), δεν έχει σημασία. Η παραλία ούτως ή άλλως έχει γίνει ένα γιγάντιο τασάκι, η θάλασσα μία απίστευτη θορυβώδης σούπα με ανθρώπινα φασόλια που επιπλέουν, φουσκώνουν και στεγνώνουν τραγικά, με τα μοντέρνα μαγιό τους. Γιατί να πάω; Έχω πλάσμα είπαμε.
Έχω και εσπρεσιέρα, την πήρα 1.500,00€. Κάνει όλους τους καφέδες. Συνδέεται και με το playstation και μπορείς να τη ρυθμίζεις από εκεί. Τέλεια! Αλλιώς δεν θα την έπαιρνα. Σκασίλα μου. Δεν πίνω καφέ. Ποτέ δεν έπινα. Είμαι από τους τύπους που πίνουν νερό και τζίν. Ή ζω ή πεθαίνω να πούμε. Και όταν βγαίνω στο δρόμο, βλέπω σκουπίδια, κακοβαμμένα νύχια και κακοκομμένα μαλλιά. Ακούω και κορναρίσματα που με ενοχλούν πολύ, γιατί έχω κακομάθει με το dolby surround που έχω βάλει σπίτι μου. Γιατί να βγω; Έχω πλάσμα λέμε.
Κάτσε σπίτι, μη βλέπεις ειδήσεις, να βλέπεις μόνο αυτά που θέλω εγώ και να κατεβάζεις τη μουσική που ακούνε οι άλλοι, να βλέπεις σειρές μαζί με όλους, μαζική παραφροσύνη το λένε αυτό (άλλοι το έλεγαν σοσιαλισμό, αλλά εγώ το λέω κοινωνία των τεσσάρων κατηγοριών) και ο διπλανός σου στη διπλανή γειτονιά παίρνει 2 ευρώ το μαρούλι. Αλλά εσένα δεν σε νοιάζει, γιατί εσύ δεν τρως μαρούλι, δεν σου χρειάζεται. Παίρνεις high-tech (weird-tech) βιταμίνες, που παράγει η εταιρεία που είναι χορηγός του Sex and the Village. Όχι τίποτα άλλο, αλλά η θεία μου που μένει στο χωριό, δεν ξέρει όχι τον Manolo Blahnik, αλλά ούτε τον Μακ****** που λέει ο λόγος. Ακούς τι λες; Ακούω τι λέω; Μου φέρνουν και τις βιταμίνες στο σπίτι. Και μαρούλια θα καλλιεργεί η εσπρεσιέρα. Μάλιστα. Νορμάλ. Αγοράζω και Dolce Banana από το ίντερνετ. Και δεν τα φοράω γιατί δεν πάω πουθενά. Άσε που πάχυνα και δεν μου κάνουν. Αλλά είναι πολύ όμορφα αυτά τα ρούχα σε μικρό νούμερο. Τι σημασία έχει που δεν θα τα βάλω; Αφού δεν βγαίνω. Έχω πλάσμα είπαμε. Τα έχω στη ντουλάπα όμως. Είναι δικά μου.
Και η Γη γυρίζει. Οι δρόμοι και οι πλατείες αδειάζουν. Οι κρυφές παραλίες ήταν πάντα τόσο σημαντικές; Τα μπαλκόνια στη γειτονιά μου είναι άδεια, έβαλαν όλοι κλιματιστικά. Με πολλά BTU (ανάθεμα κι αν ξέρω τι είναι τα BTU, πάω στοίχημα την πλάσμα μου ότι και αυτός που μου το πούλησε δεν έχει ξεκάθαρη ιδέα). Κι όμως τα κοτσύφια είναι εκεί, μάχονται τα κοράκια και τις γάτες, πλακώνονται με τα κιρκινέζια για ένα σπόρο που τους πέταξα, τιτιβίζουν, γελάνε, πετάνε, και δεν έγινε και τίποτα.
Πόσες ίντσες είναι η πλάσμα σου; Μα τι βλακεία. Δεν ξέρω να μετρήσω τίποτα σε ίντσες. Ούτε το γραφείο μου. Αλλά η πλάσμα μου είναι μεγάλη.
Σήμερα θα βγω. Δεν ******* και η πλάσμα. Δεν θα την ξανανοίξω όλο το καλοκαίρι.
Θα γίνω ένα φασόλι, και θα στεγνώνω στην καυτή, ελληνική άμμο. Και θα παίζω ρακέτες και βόλλευ. Κομιλφό. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Τα έχω στη ντουλάπα όμως. Είναι δικά μου.
δεν έχω και πολλά να σχολιάσω, απλα το καλύτερο κείμενο που έχω διαβάσει στο blog
τελικά πόσο άλλαξαν οι εποχές. κάποτε έλεγες "έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;"! Δεν είναι αδικία, τώρα, για τους γόνους πλουσίων οικογενειών, να αρκεί στην εποχή μας, μόνο μια πλάσμα (LCD για εμάς τους geeks!); άσε που το μωρό πιάνει καλύτερα το υπονοούμενο! (σ.σ. "πάμε σπίτι να σου δείξω την (το) πλάσμα μου;")
polu omorfo blog.
tragiki h parousiasi einai h alh8eia, mou katse baria, ela omws pou ki egw wres wres etsi ta blepw. Dustuxws. Skeftomai oti 8a protimousa na eimai entelws ston kosmo mou sthn eutuxia ths agnoias..