Οι λύσεις είναι η κύρια αιτία των προβλημάτων. (Sevareid)
Στον Πειραιά, όπου είχα την ευτυχία να περάσω τα 5 υπέροχα φοιτητικά μου χρόνια (μάνα, νοσταλγία...), επέστρεψα στο κολαστήριο του σπιτιού μου μετά το Πάσχα, και ετοιμαζόμουν για την εξεταστική Ιουνίου. Καθάρισα και λίγο, και μια Κυριακή, είπα να καλέσω παρέα, να φάμε μαζί. Φεύγει η παρέα και αρχίζω να πλένω πιάτα. Εκεί που κάθομαι σαν καλό παιδί, με τα παράθυρα ανοιχτά, μπαίνει ένα κατσαρίδι. Ω, ανάθεμάτα, μπορούν να με στείλουν, έτσι; Το φονεύω με μεγάλο πάθος, σαν τον Άη Γιώργη το δρακοντοκτόνο, με τη γνωστή και εγκεκριμένη από την ΕΕ μέθοδο που λέγεται «χημικός πόλεμος (βλ.Τέζα) μετά συμπιέσεως (σφουγγαρίστρα)» και πέφτω για ύπνο. Το πρωί, ξυπνάω, και αρχίζω να πλένω τα πιάτα. Να σημειωθεί ότι στο σπίτι μου στο Μικρολίμανο, δεν έριχνα ούτε κατακάθι του καφέ, ούτε λάδια, για να μη βουλώνει του σιφόνι. Πώς τα κατάφερε και βούλωσε, ακόμη το ψάχνουν οι επιστήμονες στο ΙΤΕ.
Είμαι χωρίς σιφόνι, δεν κατεβαίνει τίποτα, ούτε με τουμποφλό, ούτε με Θεό, ούτε με προσευχές, ούτε με τη βοήθεια του κοινού. Παίρνω την αποφρακτική εταιρεία, και μου λένε ότι θα έρθουν την επομένη. Το πρωί πάω να αλλάξω μία λάμπα, κλείνω την ασφάλεια, την ανοίγω, δεν έχω ρεύμα. Λέω, κάηκε η ασφάλεια. Την αλλάζω. Δεν γίνεται τίποτα. Κόπηκε το ρεύμα. Είχαν έρθει οι τεχνικοί, την ώρα που άλλαζα τη λαμπα, το θυροτηλέφωνό μου δεν λειτουργούσε (δεν το θυμάμαι ποτέ να λειτουργεί, σε σημείο να μου αφιερώνουν το «Έχω μάθει να κοιμάμαι με την πόρτα ανοιχτή») και δεν χτύπησαν κανένα κουδούνι να ρωτήσουν τι γίνεται, ποιος είναι εδώ κλπ, ούτε πήραν κανένα τηλέφωνο. Εγώ όμως νόμιζα ότι είναι διακοπή. Ήρθε όμως το βράδυ. Παίρνω τηλέφωνο μία φίλη μου, πάω και κοιμάμαι εκεί, (κανονικό crash που λένε και στο OC), και την επομένη πάω στη ΔΕΗ και ανακαλύπτω ότι κάποιος καραγκιόζης έστειλε το λογαριασμό σε λαθος διεύθυνση, και είχε μείνει απλήρωτος. Τον πληρώνω, μαζί με το τέλος επανασύνδεσης. Το σιφόνι βουλωμένο. Ρεύμα δεν είχα. Να σημειωθεί, ότι εκείνον τον καιρό, είχε έρθει ένας λογαριασμός ΟΤΕ 210€. Πού θα τα έβρισκα; Και είχε κολλήσει και το κινητό μου, και το μόνο που έκανε ήταν να παίρνει φωτογραφίες και να παίζει ραδιόφωνο. Μόνο κινητό δεν ήταν. Κάποια στιγμή εκέινην την ημέρα, γύρω στο απογευματάκι, με παρέα στο μπαλκόνι να διηγούμαι τα παθήματά μου, χτυπάει το τηλέφωνο, και ακούω μια ανδρική φωνή να λέει: «Η κυρία *****;» «Ναι» απαντάω, «ποιος είστε;». «Σας παίρνουμε από την ΕΥΔΑΠ, σε λίγο δεν θα έχετε ούτε νερό». Τελευταία στιγμή πριν τη λιποθυμία, αναγνώρισα τη φωνή του φίλου μου του Γιάννη...
Εκείνην την εβδομάδα, ήρθε η αποφρακτική και καθάρισε το σιφόνι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που είχα χωθεί μέσα στο ντουλάπι και ξέπλενα το χάλι που είχαν αφήσει (νά’ναι καλά οι άνθρωποι εκεί που είναι) και τραγουδούσα στο σιφόνι μου: «Χωρίς νερό μπορώ, χωρίς εσένα όχι». Οι αγαπημένοι μου φίλοι, το ίδιο Σάββατο, με πήγαν στον Κιάμο, και το άκουσα live, πρώτο τραπέζι πίστα. Καταραμένο alternative, μόνο η λαϊκή ψυχή δείχνει κατανόηση σε κάτι τέτοιες στιγμές...
Είμαι χωρίς σιφόνι, δεν κατεβαίνει τίποτα, ούτε με τουμποφλό, ούτε με Θεό, ούτε με προσευχές, ούτε με τη βοήθεια του κοινού. Παίρνω την αποφρακτική εταιρεία, και μου λένε ότι θα έρθουν την επομένη. Το πρωί πάω να αλλάξω μία λάμπα, κλείνω την ασφάλεια, την ανοίγω, δεν έχω ρεύμα. Λέω, κάηκε η ασφάλεια. Την αλλάζω. Δεν γίνεται τίποτα. Κόπηκε το ρεύμα. Είχαν έρθει οι τεχνικοί, την ώρα που άλλαζα τη λαμπα, το θυροτηλέφωνό μου δεν λειτουργούσε (δεν το θυμάμαι ποτέ να λειτουργεί, σε σημείο να μου αφιερώνουν το «Έχω μάθει να κοιμάμαι με την πόρτα ανοιχτή») και δεν χτύπησαν κανένα κουδούνι να ρωτήσουν τι γίνεται, ποιος είναι εδώ κλπ, ούτε πήραν κανένα τηλέφωνο. Εγώ όμως νόμιζα ότι είναι διακοπή. Ήρθε όμως το βράδυ. Παίρνω τηλέφωνο μία φίλη μου, πάω και κοιμάμαι εκεί, (κανονικό crash που λένε και στο OC), και την επομένη πάω στη ΔΕΗ και ανακαλύπτω ότι κάποιος καραγκιόζης έστειλε το λογαριασμό σε λαθος διεύθυνση, και είχε μείνει απλήρωτος. Τον πληρώνω, μαζί με το τέλος επανασύνδεσης. Το σιφόνι βουλωμένο. Ρεύμα δεν είχα. Να σημειωθεί, ότι εκείνον τον καιρό, είχε έρθει ένας λογαριασμός ΟΤΕ 210€. Πού θα τα έβρισκα; Και είχε κολλήσει και το κινητό μου, και το μόνο που έκανε ήταν να παίρνει φωτογραφίες και να παίζει ραδιόφωνο. Μόνο κινητό δεν ήταν. Κάποια στιγμή εκέινην την ημέρα, γύρω στο απογευματάκι, με παρέα στο μπαλκόνι να διηγούμαι τα παθήματά μου, χτυπάει το τηλέφωνο, και ακούω μια ανδρική φωνή να λέει: «Η κυρία *****;» «Ναι» απαντάω, «ποιος είστε;». «Σας παίρνουμε από την ΕΥΔΑΠ, σε λίγο δεν θα έχετε ούτε νερό». Τελευταία στιγμή πριν τη λιποθυμία, αναγνώρισα τη φωνή του φίλου μου του Γιάννη...
Εκείνην την εβδομάδα, ήρθε η αποφρακτική και καθάρισε το σιφόνι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που είχα χωθεί μέσα στο ντουλάπι και ξέπλενα το χάλι που είχαν αφήσει (νά’ναι καλά οι άνθρωποι εκεί που είναι) και τραγουδούσα στο σιφόνι μου: «Χωρίς νερό μπορώ, χωρίς εσένα όχι». Οι αγαπημένοι μου φίλοι, το ίδιο Σάββατο, με πήγαν στον Κιάμο, και το άκουσα live, πρώτο τραπέζι πίστα. Καταραμένο alternative, μόνο η λαϊκή ψυχή δείχνει κατανόηση σε κάτι τέτοιες στιγμές...
λοιπόν, στις 28 του Μάη, θα σου πάρω δώρο μια χάντρα θαλασσιά (μας ζηλεύουν... Βαλάντης, ΤΕΛΟΣ!) μπας και δεις προκοπή, εντάξει;
θα επανέλθω...
Δώσε μου να πιω όλο το τουμποφλο…
Για μια ακόμη φορά... μας κούφανες!! Ωραία...
...5...
ΥΓ 1: ...και τα προβλήματα είναι η κύρια αιτία λύσεων, η αλλιώς: σκέψης, έμπνευσης, έκφρασης, θάρρους, αποφασιστικότητας, τρέλας, παραλογισμού, κ.ο.κ.! Δηλαδή περιμένω το επόμενο πρόβλημα, με ότι συνέπειες έχει αυτό, αφού έχω λύσει το προηγούμενο η όχι. Ή αντιμετωπίζω όποιο βρεθεί μπροστά μου με τις συνέπειες που έχει ο δρόμος προς τη λύση η μη. Ζαλίστηκα…
ΥΓ 2: Ι.Τ.Ε. σημαίνει κάτι παραπάνω από επιστήμονες που ασχολούνται με σιφόνια, τουλάχιστον για το Η*******. (Σόρυ αλλά πρέπει να το σχολιάσω)
ΥΓ 3: Αλήθεια, πόσους άλλους νόμους μπορείς να περιγράψεις με προσωπικά (ή μη) βιώματα, ε, ε;
φιλιά!!!!