Ένα χαμόγελο είναι αυτό, γέλα κι ας πέσει κάτω...
Καθισμένος στο κρεβάτι, με το laptop στα πόδια και έχοντας αντικαταστήσει το κοκκινοροζουλί Cosmopolitan με ένα «μαύρο» φραπέ, αρχίζω να νιώθω σαν την αρσενική Carrie Bradshaw που ετοιμάζεται να αναλύσει ακόμα ένα μεγάλο κεφάλαιο των σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων. Έπρεπε να φτιάξω τέτοια ατμόσφαιρα γιατί αυτό θα προσπαθήσω να κάνω απόψε το μεσημέρι μιας και το σενάριο της ρακετοπαιξίας ναυάγησε!
Πριν ξεκινήσω, να διευκρινίσω ότι όσα αναφέρονται παρακάτω είναι προσωπικές απόψεις και ότι δεν αποτελούν κανόνα απλά παρατηρώ ότι επαληθεύονται όλο και περισσότερο κάθε μέρα μπροστά στα μάτια μου. Δεν αποσκοπούν στο να θίξουν κανένα. Ωστόσο, αν καταφέρει κάποιος να θιχθεί, μάλλον αυτό θα έπρεπε να τον βάλει σε πολλές σκέψεις ?!
Τελευταία, πολλές γυναίκες απευθύνονται σε μένα και έχουν όλες την ίδια απορία: «Γιατί έχουν αλλάξει τόσο πολύ οι άντρες; Γιατί δεν “τα λένε” στις γυναίκες όπως “τα έλεγαν” παλιά;». Ε, λοιπόν, κορίτσια δεν έχετε και πολύ άδικο! Εμείς οι άντρες έχουμε αλλάξει! Οι συνομήλικοι μου και εγώ, μπορεί να μην το κάναμε τόσο έντονα, αλλά παλιότερα οι άντρες δεν αφήναν καμία γυναίκα του περιβάλλοντα χώρου που να μην της “τα πουν”! Το μόνο σίγουρο είναι ότι τώρα κανείς δεν “τα λέει” σε κανένα!
Δεν ξέρω γιατί, αλλά ούτε οι γυναίκες φέρονται όπως παλιά. Αντιμετωπίζουν τους άντρες σαν όντα που έχουν στο μυαλό τους μόνο το sex αλλά και όλους τους πιθανούς τρόπους που θα τους βοηθήσουν να ρίξουν μια γυναίκα στο κρεβάτι. Δεν τις αδικώ και πολύ μιας και πολλοί άντρες το έχουν σαν αυτοσκοπό, αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΕΤΣΙ! Νομίζω ότι αυτό το ξεκαθαρίσαμε.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μήπως τελικά αυτό που αποτρέπει τους άντρες από το να πάνε να μιλήσουν στις γυναίκες, είναι οι ίδιες οι γυναίκες; (σ.σ. εδώ είναι που ο φακός θα εστίασε στη οθόνη μου καθώς πληκτρολογούσα το “οι ίδιες οι γυναίκες;”)
Ακούγοντας τη λέξη «γυναίκα», στο μυαλό τον αντρών έρχονται διάφορα πράγματα. Σ’ εκείνο των λιγότερο διεστραμμένων από εμάς έρχεται ένα γλυκό, χαμογελαστό γυναικείο πρόσωπο, ένα καλλίγραμμο σώμα, μια απαλή φωνή. Μήπως έχει αρχίσει να σχηματίζεται στο μυαλό σας η απάντηση της παραπάνω ερώτησης; Αν όχι, να σας βοηθήσω λίγο, επισημαίνοντας σας ότι οι περισσότερες γυναίκες δεν έχουν καμία σχέση με την παραπάνω περιγραφή. Δεν είναι γλυκιές (είναι σκυλιά), δεν είναι χαμογελαστές (είναι ξινές). Για τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά που ανέφερα παραπάνω, δε θα κάνω αναφορά, μιας και αυτά εναπόκεινται στο γούστο του καθενός! Οι γυναίκες, χτίζεται ένα τοίχο μπροστά σας ο οποίος σας επιτρέπει να βλέπετε τι γίνεται τριγύρω, αλλά αποτρέπει τους υπολοίπους να κοιτάξουν μέσα σας. Επομένως, αφού δεν εξάπτεται το ενδιαφέρον του αρσενικού κυνηγού, μην περιμένεις να σε κυνηγήσει, γλυκιά μου! Διώξε αυτό το σνομπ και μπλαζέ ύφος, γκρέμισε τον τοίχο και θα δεις ότι αμέσως θα αποκατασταθεί η τάξη των πραγμάτων. Αν είσαι γυναίκα και έχεις αρχίσει να θίγεσαι από τα λόγια μου, τότε μάλλον ανήκεις στη κατηγορία των γυναικών που θα απέτρεπαν έναν άντρα να τις προσεγγίσει μόνο και μόνο επειδή επιλέγεις να φαίνεσαι απρόσιτη, ακόμα και αν αυτό δεν ισχύει!
Θέλουμε γυναίκες χαμογελαστές ευδιάθετες, κοινωνικές και ομιλητικές! Τα υπόλοιπα αφήστε τα σε μας…
Δεν είναι όμως μόνο οι γυναίκες που δε χαμογελάνε πλέον; Αναγνωρίζω ότι το να ζεις στην εποχή μας δεν είναι και ότι πιο εύκολο. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε τα προβλήματα μας, τις έγνοιες και τις σκοτούρες μας, που δεν μας επιτρέπουν να είμαστε απόλυτα ξέγνοιαστοι και χαλαροί. Αλλά τελικά, τόσο δύσκολο είναι να βγάλουμε ένα χαμόγελο από τα χείλη μας; Αξίζουν όλα αυτά προκειμένου να φτάσεις στο σημείο να σου φαίνεται περίεργο το θέαμα ενός ανθρώπου που χαμογελάει; Αυτό το λέω από προσωπική εμπειρία. Πολλές φορές μου έχει τύχει να χαμογελάω σε ανθρώπους άγνωστους, άντρες και γυναίκες, και να με κοιτούν λες και βλέπουν μπροστά τους ανθρωπάκι με μεγάλο κεφάλι και αυγοειδή μάτια. Θα σας περιγράψω ένα περιστατικό.
Πηγαίνω με το αυτοκίνητο στο δρόμο και φτάνω σε μια διασταύρωση. Αφού ελέγχω και επιβεβαιώνω ότι δεν έρχεται κανείς, βάζω ταχύτητα και ετοιμάζομαι να περάσω τη διασταύρωση. Ξαφνικά όμως διαπιστώνω ότι μια κοπέλα, πεζή, προσπαθεί να διασχίσει το δρόμο. Πολύ γλυκιά και ιδιαίτερα χαμηλών τόνων, αν κρίνω από την εμφάνισή της. Αφού βεβαιώνομαι ότι δεν πρόκειται να την πατήσω (με είδε και σταμάτησε) και δεδομένου ότι είμαι στη μέση του δρόμου, αποφασίζω να συνεχίσω την πορεία μου, αφού πρώτα της χαμογέλασα, ζητώντας της νοερά συγνώμη που δεν της παραχώρησα την προτεραιότητα. Αφού λοιπόν την έχω στην πλάτη μου, ακούω μια γυναικεία φωνή να λέει «τι θες ρε μαλ****;», οπότε σηκώνω το βλέμμα μου στον καθρέφτη και βλέπω εκείνη την ίδια γυναίκα να έχει σηκώσει το χέρι της προς το μέρος μου και να με κοιτάζει αγριεμένη! Και να φανταστείτε ότι και της χαμογέλασα και ένιωσα άσχημα που πέρασα πρώτος αλλά βγήκα και μαλ***ς.Κλείνοντας το άρθρο, ήθελα να αναφερθώ και στο πόσο φοβούνται οι άνθρωποι την επαφή skin on skin! Την αγκαλιά, το φιλί, το χάδι! Λες και ο άλλος έχει λέπρα, σύφιλη ή άλλα μεταδοτικά νοσήματα (όχι απαραιτήτως σεξουαλικώς μεταδιδόμενα) και φοβόμαστε να τον ακουμπήσουμε. Υπάρχει καλύτερος τρόπος να υποδεχθείς έναν άνθρωπο από να του δώσεις το χέρι σου, να τον σφίξεις στην αγκαλιά σου και να του δώσεις ένα φιλί; Θα μπορέσεις ποτέ να τον κάνεις να αισθανθεί καλύτερα όλα αυτά που νιώθεις για εκείνον με άλλο τρόπο; Μάλλον όχι. Δηλαδή θέλετε να φτάσουμε σε ΑΥΤΟ το σημείο;
Σε ένδειξη αντίδρασης, λοιπόν, εγώ λέω να συνεχίσω να σνομπάρω ξινούς, κλειστούς και αγέλαστους ανθρώπους, να συνεχίσω να χαμογελάω εισπράττοντας όσα περισσότερα παράξενα βλέμματα και όσα περισσότερα «μαλ***» μπορώ και να αγκαλιάζω όλους τους φίλους και γνωστούς για να τους δείξω πόσο αξίζει να με κρατάνε στη ζωή τους και να τους κρατάω στη δική μου. Μια ζωή μόνος μου, τι να την κάνω; Να δούμε ποιος θα βγει κερδισμένος στο τέλος.
den einai panta atopes omws oi genikeuseis??
ti shmainei oi antres de milane? h oi gynaikes den einai tairiazoun se ayto pou exeis esy sto myalo sou??
o ka8enas exei diaforetikh proswpikothta ki analoga me th "xhmeia" tou ka8enos erxontai kai ta pragmata stis filies, stis sxeseis opoudhpote...
e kai h apo3enwsh kai to lifestyle dinei tosh shmasia sto faines8ai pou polles fores symbainei kati poly xeirotero apo to na mh xamogelaei kaneis na sou xamogelaei pseutika... kalytero to "mal***" apo kapoion pou sou xamogelaei kai sou milaei kai blepeis to pseutiko ths ypo8eshs...
alh8eia,ti epa8es ekeino to prwi? den etrexe h vhdl??:P
Αν ήμουν και εγώ γυναίκα, ίσως να μου χαμογελούσαν και 'μένα! Αλλά κανείς δεν είπε στο μπαμπά τη στάση για κορίτσια...
@marrier:
RESPECT και μόνο που αναφέρεις το θέμα της VHDL η οποία έχει στραβώσει τρομερά με την πάρτη μου τελευταία!
Μεταξύ μας και εγώ προτιμώ ένα ειλικρινές "μαλ***" από ένα ψεύτικο χαμόγελο, αλλά δε μπορεί τελικά να είμαι τόσο μαλ*** ώστε να μην εισπράττω ποτέ ούτε ένα μειδίαμα..
Η χημεία είναι πολύ σημαντική, συμφωνώ, αλλά μετράει από τη στιγμή που θα γίνει η γνωριμία και όχι από την πρώτη επαφή! Ρε Μαρία, δεν τα κάνουμε στρογγυλά 512;
Χαμογελάς αληθινά σε κάποιον όταν είσαι χορτάτος και έχεις το θάρρος-ή το θράσσος αν προτιμάς-να διεκδικήσεις αυτό που πραγματικά θέλει η ψυχή σου.Αρνούμαι να συμβιβαστώ με το ευκαιριακό,με αυτό που έφεραν στα πόδια μου οι συγκυρίες.Λέω,λοιπόν να συνεχίσω να διεκδικώ τη ζωή μου όπως τη θέλω και να μην μείνω στο κλασσικό πια "καλά να περνάμε" γιατί έτσι το μόνο που κάνουμε είναι να προσαρμοζόμαστε στις προσδοκίες των άλλων.Αν δεν κάνεις την υπέρβαση για τη φιλία και για τον έρωτα τότε τι άλλο μπορεί να αξίζει το χρόνο μας..Εννοείται οτι πρέπει να είσαι έτοιμος να πλήρώσεις το τίμημα.Όμως απο την άλλη οι φυγόπονοι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι στη μετριότητα.
Έγω πάντως είμαι περήφανη που χαμογελάω αληθινά και χωρίς να ζητάω ανταλλάγματα.Και ελπίζω να κάνουν και οι άλλοι το ίδιο αν ποτέ ξεφύγουν απο αυτά που τους κρατάνε πίσω.Εγώ πάντως θα περιμένω...
Από την αρχή του άρθρου, είπα ότι δε θέλω να θίξω κανένα. Και ότι αυτά είναι αυστηρά προσωπικές μου απόψεις και αν θίγουν κάποιον, αυτός είμαι εγώ! Ο κάθε άνθρωπος φτιάχνει τη ζωή του και τη φτιάχνει βάσει αυτών που διεκδικεί! Δεν καταλαβαίνω πως διεκδικείς ΟΛΑ αυτά που λες με το να κάθεσαι "ξινή και απρόσιτη"!
Δεν ζήτησα από κανένα ανειλικρινή και ψεύτικα χαμόγελα! Αν είναι να δίνεις τέτοια, καλύτερα μην το κάνεις καθόλου!
Θα κλείσω με μια φράση "κλεμμένη":
"Η ζωή μοιάζει με πάρτυ που κάνει κάποιος άλλος και ξέχασε να σε καλέσει! Αν η ζωή είναι πάρτυ, μπορείς να διαλέξεις ποιοι θα έρθουν στο δικό σου; Ή πρέπει απλά να καλωσορίσεις όποιον αποφασίσει να εμφανιστεί;"
Dancing in the air...
Αν απορείς πως μπορώ να λέω οτι διεκδικεί κανείς αυτό που θέλει μόνο όταν είναι χορτάτος,σου λέω οτι δεν μπορώ γιατί πολύ απλά...δεν το είπα.Με μια πιο προσεκτική ματιά θα δεις οτι μιλάω για χορτασμένους ανθρώπους και πραγματικά χαμόγελα.Χορτάτος δεν είναι-ή δεν είναι μόνο-αυτός που έχει αυτό που θέλει όπως μάλλον εννοείς εσύ, αλλά αυτός που έχει χορτάσει και έχει καλοδεχτεί στη ζωή του καλές και κακές εμπειρίες και έχει μάθει πια να τις αξιολογεί.Αλλίως,κινδυνεύει να σταθεί στο επιδερμικό μην μπορώντας και ίσως όχι μη θέλοντας να καταλάβει την αιτία πίσω απο την συμπεριφορά του άλλου.
Λες οτι εισπράττεις περίεργα βλέμματα επειδή χαμογελάς.Το ίδιο συμβαίνει και σε μένα.Τελικά για κάποιους είναι πιο εύκολο να πουν εμένα ξινή και εσένα κάτι άλλο,που δεν θέλω να επαναλάβω,γιατί δεν καταλαβαίνουν τι ζητάμε.Και επειδή προσφάτως κατάλαβα οτι κι εγώ το έχω κάνει το λάθος κάνε εσύ την αρχή.Έχει γεμίσει ο κόσμος απο ανθρώπους που φοβούνται να αγαπήσουν,να χαρούν να πονέσουν.Και...ξέρεις....ναι...κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σε απορρίψει ή να σε κοιτάξει στραβά αλλά σε φοβάται,ρε φίλε.Δώσε λίγο χρόνο να σε συνηθίσουν,δεν έχεις να χάσεις τίποτα.Και κάπως έτσι καταλήγεις σε κάτι που δεν είναι ευκαιριακό-με την έννοια του γρήγορου και εύκολου για να μην παρεξηγηθώ.Κάπου εδώ πρέπει να σου πω ότι το τυχερό απέχει πάρα πολύ από το ευκαιριακό.Τυχερό είναι να πέσεις πάνω σε ανθρώπους που σου σημαδεύουν τη ζωή.Από την άλλη δεν μπορώ να πω το ίδιο για κάτι που εμφανίζεται μπροστά σου και λές “Καλό είναι,μωρέ...Να περνάει η ώρα...Δεν έγινε και τίποτα.”.Μα,ακριβώς αυτό!Δεν έγινε απολύτως τίποτα ...
Για να μην σε ζαλίζω άλλο,πριν κλείσω αυτή την “έκθεση ιδεών”,θέλω να σου πω ότι φυσικά έχεις δίκιο...Δεν μπορείς να διεκδικήσεις τίποτα με το να κάθεσαι ξινός και απρόσιτος είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα.Δεν υποστήριξα κάτι τέτοιο.Είπα απλά ότι δεν είναι και πολύ κομψό να σε κρίνουν έτσι βασισμένοι σε εξωτερικά χαρακτηριστικά.Σε κάνει να νιώθεις περίπου όπως κι εσύ όταν δεν σου επιστρέφουν το καλοπροαίρετο χαμόγελο που μοιράζεις.Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο αποδίδεις τον παραπάνω χαρακτηρισμό σε μια κοπέλα που για λόγους που δεν μπορείς να ξέρεις-και επομένως δεν μπορείς να κρίνεις-σου μιλάει λίγο κάπως(μέσα στα όρια της ευγένειας πάντα γιατί αλλιώς αλλάζει) όταν την προσεγγίζεις σε ένα μπαρ,ας πούμε...Στην περίπτωση που αυτό είναι το θέμα...Θα μου πεις:"Δεν πάω γιατί..."Τι;Σε έκαναν να νιώσεις άσχημα; Όχι δεν έχω αναρωτηθεί πόσο θράσος και θάρρος θέλει κάτι τέτοιο..Το μέτρησα ακριβώς όταν μετά απο πολύ προσπάθεια και χρόνο κατάφερα επιτέλους να το κάνω.Κι ας έτρεμαν τα πόδια μου,κι ας κόντευε να σπάσει η καρδιά μου,κι ας εισέπραξα περίεργα βλέμματα πιο πολλά απο σένα που είσαι άντρας.Λες και είναι κακό να επιθυμείς.Το μόνο που μπορεί να σου συμβεί είναι να τσαλακώσεις λίγο την εικόνα σου.Κρίμα δεν είναι που δεν το έκανα νωρίτερα;Τι αξία έχει αυτή η εικόνα όταν σε κρατάει μακριά απο αυτό που θέλεις;
Καλωσόρισε στο πάρτι της ζωής σου όσους έρθουν αλλά στείλε και μερικές προσκλήσεις σε όσους απο συστολή ή απο φόβο δεν τόλμησαν να έρθουν απο μόνοι τους.
Ελπίζω να έγινα σαφής αυτή τη φορά...Τουλάχιστον προσπάθησα...Καλη η κουβεντούλα πάντως.
Σου εύχομαι ένα πολύ μεγάλο πάρτι γι απόψε και χρόνια σου πολλά!Και να σου ζητήσω συγνώμη για τον ΠΟΛΥ μεγάλο χώρο που κατέλαβα..
όντως τα χαμόγελα λιγοστεύουν! είναι η καθημερινη ρουτίνα που τα σβήνει ή ένα χαμόγελο κάποιου στο παρελθόν που συνοδεύοταν από άσχημη συμπεριφορα και μας κάνει να βλέπουμε πλεον τα χαμόγελα κάτω από το πρίσμα της προκατάληψης με αποτέλεσμα να αντιδρούμε ανεξήγητα για τον "πομπο" του χαμόγελου, ενώ για μας η αντιδρασή μας να είναι απολύτως φυσιολογικη αφου προσπαθούμε να προστατέψουμε τον εαυτό μας από το ακόλουθο δυσάρεστο.
Η αποξένωση και η απομάκρυνση των ανθρώπων είναι κάτι το δυσάρεστο αλλά όχι κάτι το αδικαιολόγητο. Πάντως, καλό είναι να συνεχίσουμε να χαμογελάμε ..σε κάποιον θα φτιάξουμε τη μέρα!! so..keep smiling, φίλε κώστα!!