4776 ώρες έχουν περάσει από την τελευταία φορά που ανάσανε το "μεράκι" τους ή 4920 ώρες από την τελευταία προσπάθειά εκείνου να το κάνει να ανασάνει. Πάντα στο μυαλό του υπήρχε η ιδέα, η διάθεση, η ανυπομονησία, η ανάγκη για επικοινωνία, η ανάγκη να πει μερικά πράγματα με τρόπο απρόσωπο, η ανάγκη να αφήσει κάτι ακόμα στην ιστορία. Το μόνο και ίσως το πλέον αναγκαίο που δεν υπήρχε ήταν χρόνος! Είναι βέβαια λίγο οξύμωρο μέσα σε 4920 ώρες να μην υπάρξουν 30-40 "πρώτα". Τώρα, όμως, που έγιναν διαθέσιμα, τι έχει μείνει από τότε; Τώρα που τελείωσαν όλα, μπορεί να το συνεχίσει από το ίδιο σημείο; Μπορεί να το συνεχίσει σαν να μην σταμάτησε ποτέ; Δύσκολες ερωτήσεις, αλλά η δυσκολία δεν κρύβεται στα προφανή. Ποιός μπορεί με σιγουριά να πει ότι τελείωσαν όλα; Ποιός μπορεί με σιγουριά να πει ότι δε γύρισε στο ίδιο ακριβώς σημείο, απλά υπό διαφορετικές συνθήκες;

"...she closes her eyes, thinks of pretty things, pretty things. she knows what she likes but she 's not really there...". Σκέψου, προσπάθησε να φτιάξεις την εικόνα στο μυαλό σου. Πλησιάζει Νοέμβρης. Τα πάντα είναι γκρίζα. Ο ουρανός μουντός, η θάλασσα φουρτουνιασμένη. Η παραλία γεμάτη. Γεμάτη από βάρκες και ξύλα που ξέβρασε η θάλασσα. Η βεράντα σου μοιάζει να κρέμεται με κάποιο περίεργο τρόπο πάνω από το κύμα. Φυσάει πολύ, τόσο που δε μπορείς να κρατήσεις τα πόδια σου σταθερά στο πάτωμα. Είσαι ασφαλής όμως. Ένας αόρατος τοίχος βρίσκεται ανάμεσα σε σένα και στα "στοιχεία", επιτρέποντας σου να γεύεσαι μόνο την απόλαυση του χειμώνα. Είσαι ζεστή, ήρεμη, μέσα σε υπέροχα αρώματα και ήχους, σκέφτεσαι πανέμορφα πράγματα. Είσαι σίγουρη γι' αυτό που θες (;;;), αλλά πραγματικά δεν είσαι εκεί.

"...a beautiful prize, pretty things, pretty things, she flatters her eyes, like butterfly wings...". Το σκηνικό δεν άλλαξε. Είσαι, ωστόσο, καθισμένη σε μη κουνιστή πολυθρόνα, ελαφρώς επικλινή. Η ταλάντωση σε νανουρίζει ελαφρά. Θα μπορούσες να αποκοιμηθείς, αλλά δεν το κάνεις. Προσπαθείς να μείνεις ξύπνια κοιτάζοντας την αντανάκλαση της μορφής σου πάνω στο γυάλινο τοίχο. Αυτή είναι η ανταμοιβή σου; Γι' αυτό προσπαθούσες τόσο καιρό; Νιώθεις γεμάτη; Και τώρα τι; Είσαι μονή σ' ένα τόσο ωραίο μέρος. Μήπως, τελικά, δεν είναι αυτό που είχες ονειρευτεί; Δεν έχει σημασία, όμως, γιατί σκέφτεσαι πανέμορφα πράγματα που σε κρατούν ήρεμη...

Θυμάσαι το καλοκαίρι; Τότε τα πράγματα φαινόντουσαν διαφορετικά. Ο μανδύας της γλυκιάς καλοκαιρινής αύρας τα έκανε να μοιάζουν πιο ειδυλλιακά. Ο μανδύας ξέφτισε όμως. Και τώρα είσαι μόνη σ' αυτό το δωμάτιο. Αυτό το δωμάτιο θα έπρεπε να είναι ο παράδεισος σου. Αρχίζει να σου μοιάζει με κόλαση. Που πήγαν τώρα οι πανέμορφες σκέψεις; Πού πήγαν τα γλυκά αρώματα και οι μουσικές. Ήξερες ότι έτσι θα καταλήξει. "... a simple plan, sealed by fate from the start."

Ξυπνάς απότομα! Είσαι λαχανιασμένη, ιδρωμένη και τα μάτια σου είναι ελαφρώς δακρυσμένα. Παίρνεις μια ανάσα ανακούφισης. "Ήταν όλα ένα όνειρο". Τίποτα δεν έχει αλλάξει από εκείνη την όμορφη πραγματικότητα. Πατάς το play και πίνεις μια γουλιά ζεστό καφέ. Όλα επιστρέφουν στη στιγμή ακριβώς πριν αφήσεις τις αισθήσεις σου. Κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να σκεφτείς εκείνα τα πανέμορφα πράγματα που σε έκαναν ευτυχισμένη. "...she closes her eyes, thinks of pretty things, pretty things...".

Όσο κι αν προσπαθείς, αυτά που ονειρεύτηκες δε θα φύγουν ποτέ από το μυαλό σου. Ανοίγεις τα μάτια και προσπαθείς να αλλάξεις παραστάσεις. Μάταια. "...looking out, she can only look in..."

Μή με ρωτήσεις τι εννοώ ή τι σημαίνουν όλα αυτά. Μάθε να διαβάζεις αυτά που βλέπεις μέσα σου. Ήταν όλα γραμμένα εκεί...

Υ.Γ.: Acknowledgments go to Athena